Magic Diaries #15: Κάποιοι δεν υπήρξαν ποτέ φίλοι

Λόγω της πολύπλευρης φύσης της δουλειάς μου αλλά και λόγω ιδιοσυγκρασίας, έχω περάσει από διάφορους εργασιακούς κλάδους

Τα media ήταν πάντα στο επίκεντρο με πολλούς τρόπους, όμως ποτέ μου δεν ήθελα να “κλειδώσω” σε αυτά, κάτι μέσα μου μου έλεγε “τόσο, όσο“…

Θυμάμαι ακόμα φίλους να μου λένε “Ρε συ, μη φεύγεις πάνω στο εφτάμηνο… θα κάνει κακό στο βιογραφικό σου” ή το άλλο το πολύ ωραίο, “Θα νομίζουν ότι είσαι καμιά που έχει καβαλήσει το καλάμι, μείνε έστω για τους τύπους“.

Σας μιλάω ειλικρινά, εγώ τα πράγματα δεν τα έβλεπα έτσι ποτέ.

Αφενός σε –σχεδόν– καμία δουλειά δε μου ζήτησαν βιογραφικό, αφετέρου πάντα όταν ένιωθα ότι δεν έχω να δώσω κάτι παραπάνω και φυσικά να πάρω, ακόμα κι όταν το διεκδικούσα, δεν είχα να συζητήσω κάτι περαιτέρω.

Είχα ανέκαθεν μέσα μου αυτό το “φευγιό” 

Το “φευγιό” μου έλεγε “Προχώρα… έχεις να κάνεις και να δώσεις άλλα τόσα… αν αισθάνεσαι ότι το Χ δε σε εξελίσσει, δε χρωστάς πουθενά, υπάρχει ένα ανεξάντλητο πεδίο ευκαιριών και δυναμικών εκεί έξω και σε περιμένει!“. Έπραττα αναλόγως λοιπόν.

Το άκουγα και το ακούω το φευγιό μέσα μου, να σας πω σε αυτό το σημείο.

Το άκουγα και σε στιγμές που εμπλεκόντουσαν άνθρωποι που θεωρούσα φίλους και συνεργαζόμασταν χρόνια, εξαιτίας κατά βάση της φιλίας μας.

Οι άνθρωποι αυτοί ήταν και οι μόνοι που είχαν τη “δύναμη” να με κάνουν να παραμείνω, ακόμα κι όταν γνώριζα ότι… με έναν τρόπο έστω επαγγελματικά ίσως “αναλώνομαι“.

Αυτό που “έπαιρνα” από τη σύνδεσή μας, τη φιλία μας, ήταν πιο δυνατό, πιο ιερό, πιο σημαντικό πίστευα… Και έτσι πίστευα το έβλεπαν και εκείνοι.

Κι έμενα, έμεινα, έως που έφυγα.

Χρόνια μετά, οι αναγνώσεις μου είναι πολύ διαφορετικές

Όπως λέει ένας καλός μου φίλος “ο κόσμος είναι ένα μεγάλο κρεβάτι“, διαφορετικά “όλοι γνωριζόμαστε με έναν τρόπο, σα χωριό“, διαφορετικά “οι μεγαλύτερες κουτσομπόλες της εποχής μας, τα social media τα μαρτυρούν όλα!“.

Τις νέες φιλίες aka συμμαχίες, τα νέα κόλπα και τις αντιφάσεις τους, αν σκεφτείς ποιος έριχνε φιδιές για τον Χ και ποιος είναι τώρα αγκαλιά πάλι με τον Χ.

Ειδικά στο χώρο των media δε μένει τίποτα κρυφό και οι αληθινές φιλίες είναι σπάνιες.

Θα μου πεις γιατί ασχολείσαι…

Μου λείπω θα σου πω. Μου λείπει αυτό το ρομαντικό κομμάτι του εαυτού μου που κάποτε πίστευε στο συνεργατικό “μαζί” και πως τις καλύτερες ιστορίες τις γράφουν “οι παρέες“.

Μου λείπει επίσης αυτός ο δημιουργικός οίστρος σπουδαίων κεφαλιών σε ένα δωμάτιο που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο μέσα από αυτό που κάνουν.

Και τέλος, με έναν τρόπο μου λείπει η “αφέλεια” που είχα γιατί στο τώρα οι αναγνώσεις μου παραείναι “ενήλικες” και κάπως ζόρικες για τα δεδομένα μου και την οπτική που έχω στον κόσμο…

Τι να πεις όμως.

Η αλήθεια είναι πως…

Κάποιοι δεν υπήρξαν ποτέ φίλοι.

Stay in your Magic love,

Μάρη