Μάρη Γαργαλιάνου
Πριν λίγες μέρες είχα τα γενέθλιά μου. Πάτησα αισίως τα πρώτα –άντα και νιώθω καλά με αυτό (!), γιόρτασα με μπαλόνια και αρκετό αλκοόλ με τους αγαπημένους μου ανθρώπους και πήρα πολλές, πάρα πολλές ευχές.
Δε ξέρω αν η δεκαετία που θα ακολουθήσει θα είναι «η πιο συναρπαστική της ζωής μου» όπως μου έγραψε ένας φίλος μου καλός σαν spoiler alert, αυτό που ξέρω όμως σίγουρα είναι ότι θα κάνω τα πάντα για να είναι.
Δε ξέρω για εσάς, όμως εγώ προσωπικά τα γενέθλια τα λατρεύω. Τα βλέπω κάτι σαν… την Πρωτοχρονιά του καθενός στον κόσμο, κάτι σαν μια νέα αρχή, κάτι σαν αναγέννηση.
Στα γενέθλια αυτά λοιπόν, ξεχώρισα κάποιες ευχές, ή μάλλον καλύτερα τις «μέτρησα» διαφορετικά και μάλιστα χωρίς δεύτερη σκέψη. Έκαναν αυτό που λέμε ένα «τσακ» μέσα μου.
«Να ζεις με Τόλμη!»
«Να ζήσεις το ταξίδι Ματζικάρα!»
«Να φτάσεις το Magicme.gr όπου ονειρεύεσαι»
«Να γελάς πολύ!»
Και ξέρεις γιατί αυτές οι ευχές έκαναν μέσα μου αυτό το τσακ; Γιατί αυτά λείπουν στο παιδί μέσα μου. Κι όσο του λείπουν, τόσο πλέον τα επιζητά. Τόσο πλέον τα επιζητώ. Και λίγο φοβάμαι… Με νιώθεις;
Με θυμάμαι με Τόλμη να αγκαλιάζω την κάθε ημέρα, να ρουφάω το μεδούλι της ζωής, να γεμίζω τα πνευμόνια μου ελευθερία και αγάπη κάθε λεπτό και για το οτιδήποτε, να ερωτεύομαι το γκρίζο και να γκριζάρω τον έρωτα, να είμαι ατρόμητη. Μέχρι που…
Μέχρι που συμβαίνει κάτι τραυματικό και όλα αλλάζουν.
Και αυτό σε αλλάζει. Και παίρνεις τους φόβους σου αγκαζέ, πίνετε τα τζινάκια σας μαζί, η ανασφάλεια σε πνίγει, το στομάχι σου διπλώνεται στα δυο και νιώθεις πως χάνεις τη φωνή σου. Η πλάκα ξέρεις ποια είναι; Μπορεί και όντως να τη χάσεις, εννοώ κανονικά.
Δεν είμαι ο μόνος άνθρωπος της γης που έζησα μια τραυματική εμπειρία, ή μια σειρά από τέτοιες το ξέρω, δεν είμαι κάτι σημαντικότερο, λιγότερο, ή περισσότερο εξαιτίας αυτής, αλλά σου μιλάω ειλικρινά… μου έλειψα.
Μου έλειψε η Τόλμη μου. Και η αλητεία.
Και το γαμώτο ξέρεις ποιο είναι; Χρόνια ολόκληρα γράφω για όλα αυτά. Χρόνια ολόκληρα υπερασπίζομαι την Τόλμη, το να ζεις το ταξίδι, το να κάνεις τα πάντα για να φέρεις το όραμά σου επί γης, το να γελάς μέχρι να πονέσει το στομάχι σου. Ε, είναι χαστούκι.
Γροθιά στην καρδιά. Όταν έρχεται μια μέρα, κάπως μαγικά… και συνειδητοποιείς ότι ο φόβος είναι ο ουσιαστικός killer της ζωής και όχι ο θάνατος.
Και πως τελικά το μόνο πράγμα που αξίζει είναι να… φιλάς αργά, να γελάς πολύ, να συγχωρείς συχνά και στην εξίσωση να βάζεις κι εσένα και ειλικρινά να ζεις το κάθε λεπτό.
Το μόνο δεδομένο είναι το τώρα παιδιά.
Χρόνια μου πολλά!
Με αγάπη,
Μάρη
GIPHY App Key not set. Please check settings