Magic Diaries #7: Δίνεις ό,τι έχεις μέσα σου

Η Τρίτη που μας πέρασε ήταν σκέτη απελπισία.

Δεν είχε μόνο ασυνεννοησίες με ανθρώπους, ένταση και νευράκια στο επίκεντρο, αλλά και επίδειξη υποτυπώδους εξουσίας, «φιδιές» και υπόγεια νοήματα.

Αν σκεφτείς ότι η επίδειξη εξουσίας είναι ίσως από τα μεγαλύτερά μου κόκκινα πανιά, αν όχι το νούμερο ένα και στον τομέα εργασία αλλά και γενικά, μπορείς να καταλάβεις ότι στην κυριολεξία… ζούσα ένα δράμα. Μη σου τύχει, αν και είμαι βέβαιη ότι σου έχει.

Μην στα πολυλογώ… είχα «μαυρίσει».

Ένιωθα το πέπλο της αρνητικής ενέργειας να με έχει σμικρύνει τόσο και να με έχει κάνει σίγμα τελικό κουλουριασμένο στον καναπέ ενώ προσπαθώ να πάρω ανάσες επιβίωσης με δυσκολία.

Πόση τοξικότητα μπορεί να αντέξει ο κόσμος;

Αυτή ήταν η σκέψη που διαρκώς έφερνε βόλτα στο κεφάλι μου.

Τι κάνει κάποιον να θέλει να μειώσει για τους τύπους τον άλλον; Πόσα κόμπλεξ μπορεί να κουβαλάει;

Πως είναι δυνατόν κάποιος να τρέφεται μέσα από τη διχόνοια που σπέρνει;

Από πότε το κούτελο των καλών παιδιών γράφει «μαλ*κας» και ποιος έδωσε το δικαίωμα σε κάποιους «σπουδαίους» να νομίζουν ότι μπορούν να τα εκμεταλλεύονται με το έτσι θέλω;

Κι αν όλα αυτά τα «καλά παιδιά» ήταν παιδιά τους… θα γούσταραν ένα άλλος Χ σπουδαίος να τα «μεταχειρίζεται» έτσι; Τι θα έλεγαν στα παιδιά τους αλήθεια;

Ποιος είναι τόσο ικανός να απαντήσει στα παραπάνω;

Σε τι με βοηθάει να βουρλίζω το κεφάλι μου με όλα αυτά μετά από μια τόσο κακή μέρα ενώ έχω γίνει σίγμα τελικό στον καναπέ;!

«Ο καθένας δίνει ότι έχει μέσα του» ακούω στην άλλη άκρη της γραμμής τη φίλη μου την Κατερίνα και ξαφνικά όλα σταματούν. Οι σκέψεις παγώνουν. Το δωμάτιο αρχίζει να ανανεώνεται με αέρα.

Η φίλη μου η Κατερίνα συνεχίζει «Μη κάθεσαι να σκας για αηδίες. Έχεις πολύ πιο σημαντικά πράγματα να κάνεις, σε αντίθεση με όλους αυτούς που αν είχαν δε θα χρειαζόταν να κάνουν επίδειξη και καλά εξουσίας, ή ότι…»

Πολλές φορές, όταν σκάνε μύτη τα δύσκολα, όταν το κεφάλι μας έχει γίνει πολτός και έχουμε επιτρέψει να εμποτίσουν εντός του μεγατόνοι τοξικότητας κι αρνητικής ενέργειας ξεχνάμε…

Ξεχνάμε ποιοι είμαστε.

Ξεχνάμε ότι έχουμε αληθινούς φίλους δίπλα μας, την οικογένεια που φτιάχνουμε.

Ξεχνάμε την αξία μας, το που θέλουμε να πάμε, το τι έχουμε καταφέρει έως τώρα.

Ξεχνάμε πως ειλικρινά… και χάρη κάνουμε σε κάποιους που έχουν την τιμή με έναν Χ τρόπο να υπάρχουμε στις ζωές τους.

Ξεχνάμε εμάς.

Μέχρι να βρεθεί μια Κατερίνα, να μας πει μια ατάκα και να μας συνεφέρει.

Μέχρι αυτή η Κατερίνα να γίνει η φωνή μέσα μας.

Στο τέλος της ημέρας, πράγματι, δίνεις ό,τι έχεις μέσα σου και όταν αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την αξία σου τα καλώς κείμενα αρχίζουν να γράφονται ξανά. Σε κάποιους θα αρέσουν, σε κάποιους όχι.

Οι πρώτοι είναι οι άνθρωποί μας και τους θέλουμε αγκαλιά.

Οι δεύτεροι είναι απλοί περαστικοί και τους στέλνουμε φιλάκια.

Με αγάπη,

Μάρη