Πως διακρίνουμε μια συμπεριφορά και πως την ερμηνεύουμε

Αρχικά συμπεριφορά είναι ό,τι φαίνεται και ό,τι ακούγεται

Θα λέγαμε ότι αν είχαμε μία κάμερα και ένα μικρόφωνο, συμπεριφορά είναι ό,τι θα μπορούσαμε να καταγράψουμε με αυτήν την κάμερα και το μικρόφωνο.

Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι πραγματική συμπεριφορά αλλά είναι η δική μας ερμηνεία απέναντι σε αυτά που βλέπουμε ή ακούμε.

Για παράδειγμα, εάν το παιδί μου φωνάζει μέσα στο σπίτι η πραγματική του συμπεριφορά θα μπορούσε να διατυπωθεί ως εξής: το παιδί μου φωνάζει.

Αν θα επιλέγαμε να πούμε ότι το παιδί μου είναι θυμωμένο θα ήτανε μία ερμηνεία αυτής της συμπεριφοράς γιατί το παιδί μπορεί να φωνάζει επειδή παίζει δυνατά ή επειδή είναι ενθουσιασμένο με κάτι και όχι επειδή είναι θυμωμένο.

Αν επίσης επιλέγαμε να πούμε ότι: το παιδί μου κάνει φασαρία και αυτό θα ήτανε ένας χαρακτηρισμός και όχι μία προσέγγιση της πραγματικής συμπεριφοράς.

Βλέπουμε λοιπόν ότι είναι πολύ εύκολο να μπερδέψουμε την διάκριση της συμπεριφοράς με έναν χαρακτηρισμό ή με μία ερμηνεία αυτής.

Οι άνθρωποι έχουμε μάθει να συνδέουμε την συμπεριφορά με το άτομο που την εκδηλώνει

Στη μη βίαιη και αποτελεσματική επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων ή ομάδων όπως είναι η οικογένεια είναι πάρα πολύ σημαντικό να μπορούμε να διακρίνουμε την συμπεριφορά από το ίδιο το άτομο.

Αυτό θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε ότι στην πραγματικότητα αυτό το οποίο μας δυσκολεύει είναι η συμπεριφορά του ατόμου και όχι το ίδιο το άτομο με αποτέλεσμα όταν εμείς θα βιώνουμε θυμό ή κάποιο πρόβλημα που σχετίζεται με την συμπεριφορά του άλλου ατόμου δεν θα ακυρώνουμε το ίδιο το άτομο αλλά θα μπορούμε να σταθούμε μόνο στην συγκεκριμένη συμπεριφορά του.

Για παράδειγμα δεν μπορούμε να πούμε στο παιδί ή στο σύντροφο μας: είσαι τσαπατσούλης!

Αυτό είναι ένας χαρακτηρισμός και είναι γενικότητα

Χρειάζεται να εστιάζουμε στη συγκεκριμένη συμπεριφορά και να πούμε για παράδειγμα: αφήνεις τα παπούτσια σου στο σαλόνι! Εάν είχαμε μία κάμερα, αυτό που θα κατέγραφε η κάμερα θα ήταν η συμπεριφορά του να αφήσει τα παπούτσια του στο σαλόνι.

Χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι μία συμπεριφορά δεν χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο.

Δεν μπορούμε να πούμε στο παιδί μας, δεν σ ‘αγαπώ επειδή παίζεις όλη μέρα με το τάμπλετ.

Χρειάζεται να κατανοήσουμε πως η συμπεριφορά μπορεί να αλλάξει με την κατάλληλη προσέγγιση και την κατάλληλη επικοινωνιακή μέθοδο χωρίς απειλές, τιμωρίες και επίκληση στο συναίσθημα.

Χρειάζεται να είμαστε παρόντες στη σχέση είτε με το παιδί, είτε με τον σύντροφο μας.

Παρών σημαίνει μένω στην ίδια την εμπειρία χωρίς να τρέχει το μυαλό μου να την ερμηνεύσει και δίνω χώρο και στους δυο μας να μιλήσουμε για το πώς νιώθουμε με/για αυτό και τί μπορούμε να κάνουμε για να βρούμε μια λύση που θα ικανοποιεί όλους στο περισσότερο.

Ακόμη και αν αυτό φαίνεται ακατόρθωτο σενάριο στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα ακατόρθωτο. Η πρόθεση για επικοινωνία είναι αυτή που φέρνει τα αποτελέσματα.

Είμαι περήφανη για εσένα!