Αποφυγή: Όταν δεν επιλέγεις τη λύση, επιλέγεις το πρόβλημα

Όταν έχεις ένα πρόβλημα που σε ταλαιπωρεί, που σε βαραίνει, που δυσκολεύει την καθημερινότητα σου, τι κάνεις; Επιλέγεις να το λύσεις ή κάθεσαι μαζί του πίνετε καφέ και λέτε τα νεάκια σας, ξανά και ξανά, σαν να ζεις τη μέρα της Μαρμότας;

Τι είναι αυτό που σε αποτρέπει από το να πάρεις την ευθύνη σου και να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα σου;

Πόσα φίλτρα βάζεις στο μυαλό σου για να πιστέψεις ότι δεν υπάρχει το πρόβλημα και όλα είναι καλά;

Αποφυγή: αρχαία τεχνική επίλυσης προβλημάτων, πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Ραμσή τον Β’ και υπάρχει σε ιερογλυφικά που ακόμη δεν έχουν πλήρως αποκωδικοποιηθεί.

Γι’ αυτό δεν λύνεις τα προβλήματα σου. Περιμένεις να δεις τι γράφουν τα ιερογλυφικά. Το βρήκα;

Μήπως όχι;

Μήπως αποφεύγεις να έρθεις αντιμέτωπος με αυτά γιατί ο λόγος είναι πολύ σοβαρότερος και πιο βαθύς;

Πολλοί άνθρωποι φοβούνται να απαλλαγούν από τα προβλήματα τους ή αποφεύγουν την θεραπεία ακριβώς γιατί η ταυτότητα τους βρίσκεται σε αυτό που τους ταλαιπωρεί.

Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ποιοι είναι χωρίς το αγκάθι τους και αυτό προκαλεί τρόμο τόσο μεγάλο που φαίνεται προτιμότερο να παραμείνουν στη δυσκολία παρά να ανακαλύψουν την ταυτότητα τους εκ νέου.

Έτσι, επιλέγουν να αποφύγουν το πρόβλημα κάνοντας πως δεν υπάρχει.

Το μοτίβο πίσω από την αποφυγή

Είμαι σίγουρη ότι έχει βρεθεί στον δρόμο σου κάποια στιγμή αυτός ο άνθρωπος που κάθε φορά που μιλάς μαζί του σου λέει για τα προβλήματα του και ω-τι-έκπληξη! είναι πάντα τα ίδια. Μπορεί να είσαι εσύ αυτός ο άνθρωπος. Μπορεί να μη το αναγνωρίζεις καν.

Ας σκάψουμε λίγο πιο βαθιά…

Έχεις παρατηρήσει μήπως προσελκύεις ανθρώπους στη ζωή σου που επιβεβαιώνουν μεγαλοπρεπώς “το πρόβλημα”; Ο γνωστός μαγνήτης που όλοι έχουμε κατηγορήσει σε κάποια περίοδο της ζωής μας. Έλα που δε φταίει ο μαγνήτης… Συνεχίζω ακάθεκτη.

Μήπως μαζί με αυτούς τους ανθρώπους έχει τύχει να προσελκύσεις και άλλους; Από αυτούς που έχουν κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό, κάτι που ξέρεις ότι μπορεί να γίνει βοηθητικό και να σε στηρίξει για να απαλλαγείς από αυτό που σε βασανίζει;

Μήπως τώρα εσύ –λέω εγώ τώρα– επιλέγεις, υποσυνείδητα κάποιες φορές, τους πρώτους; Μήπως κάνεις τα πάντα για να απομακρύνεις τους άλλους από τη ζωή σου, καταλήγοντας πάλι να επιβεβαιώνεις το γνωστό, οικείο σου πρόβλημα;

Έχεις φτιάξει ένα ποιηματάκι που επιμένεις να λες στον εαυτό σου ή ακόμη χειρότερα επιτρέπεις σε άλλους να προσθέτουν “στίχους”. Ταμπέλες για τον εαυτό σου, τη ζωή σου, τις επιλογές σου. Είσαι λες “καμμένο χαρτί”, “ανίκανος”, “αποτυχημένος” και ένα σωρό άλλα κοσμιτικά που φροντίζεις να διατηρείς για εσένα με περίσσειο θράσος.

Αν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε αυτές τις γραμμές, θέλω να πάρεις μια ανάσα και να διαβάσεις προσεκτικά.

Δεν είναι ανικανότητα. Δεν είναι λιγοψυχία. Δεν είναι αποτυχία.

Δυσκολεύεσαι. Και αυτό είναι ΟΚ. Για κάποιο λόγο δεν παίρνεις την ευθύνη σου. Για κάποιο λόγο δεν κάνεις το βήμα να βάλεις τα προβλήματα σου απέναντι και να τα πείτε. Για κάποιο λόγο επιμένεις να τα κρατάς σφιχτά, τόσο σφιχτά που έχει παραλύσει το χέρι σου πια και δεν το καταλαβαίνεις.

Αυτός ο λόγος είναι πως αυτά ακριβώς τα προβλήματα έπαψαν από καιρό να είναι απλώς προβλήματα. Έγιναν η ταυτότητά σου.

Είναι ΟΚ να φοβάσαι, δεν είναι ΟΚ να παραιτείσαι

Αν δυσκολεύεσαι να πάρεις την ευθύνη της απαλλαγής σου από τα προβλήματα σου, πρέπει να πάρεις έστω την ευθύνη της επιλογής σου να παραμείνεις με αυτά. Αποδέξου πως σε δυσκολεύει περισσότερο να μάθεις ποιος είσαι χωρίς προβλήματα.

Πρέπει όμως να διαλέξεις πλευρά. Πρέπει να ζυγίσεις τις ανάγκες σου. Πρέπει να δεις τι αντέχεις περισσότερο. Και να επιλέξεις το καλύτερο για εσένα. Η ζωή είναι δική σου και οφείλεις να την ζήσεις. Οφείλεις στον εαυτό σου να προσπαθήσεις.

Οφείλεις να προσπαθήσεις να σε γνωρίσεις απαλλαγμένο από τα αγκάθια της ψυχής σου και τις βαριές ταμπέλες που της φοράς.