Ο καθένας επιλέγει την πραγματικότητα που ζει

Δεν έχω ιδέα πού θέλω να φτάσει αυτό το κείμενο, αλλά θα ξεκινήσω με ένα τρικ: μάθε να αφήνεις τους ανθρώπους σε όποια πραγματικότητα επιλέγουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους.

Σε όλη τη δεκαετία των 20 μου και λίγο αφότου πάτησα τα 30, βασικά σε όλη μου τη ζωή μέχρι να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία, έψαχνα για μία αποδοχή που ένιωθα να μου λείπει χρόνια, αποτελώντας μία περίεργη μίξη ανάμεσα σε έμφυτη ανάγκη να ικανοποιώ τους ανθρώπους και να επαναστατώ ταυτόχρονα απέναντι σε όλα.

Ναι. Όπως το σκέφτηκες. Καλά πήγε αυτό.

Όμως είναι σημαντικό σε αυτή τη ζωή να μπορείς να υπάρχεις και να ζεις θεωρώντας ως fact το γεγονός πως εκεί έξω βρίσκονται άνθρωποι που μπορεί να μην έχουν την πραγματική εικόνα για εσένα, να μεταδίδουν λόγια που δεν ευσταθούν, να ακούνε άλλα τόσα, να μη σε συμπαθούν ασχέτως εάν σε έχουν γνωρίσει. Και να βγάζουν σενάρια, επίσης. Όλα αυτά τα σενάρια που θα μπορούσαν να γυρίσουν 10 επεισόδια άκρως επιτυχημένης σειράς στο Netflix.

Και είναι οκ όλα αυτά. Τουλάχιστον είναι οκ εάν εσύ ξέρεις καλά τον εαυτό σου και μπορείς να πέφτεις για ύπνο το βράδυ γνωρίζοντας επακριβώς τι τύπος ανθρώπου είσαι. Και να είσαι ικανοποιημένη με την εκδοχή του εαυτού σου που συναντάς κάθε πρωί κοιτώντας το πρόσωπό σου στον καθρέφτη.

Νιώθω πως (παραφράζοντας ίσως λίγο τον Don Miguel Ruiz και τις 4 Συμφωνίες του), είναι ένα σκοτεινό ξόρκι το να νοιαζόμαστε τόσο για την άποψη των άλλων, να προσπαθούμε να τους εξηγήσουμε τη δική μας πλευρά των πραγμάτων, να δουλεύουμε αδιάκοπα για να αποδεικνύουμε τι είμαστε.

Πόσο κουραστικό. Εξουθενωτικό στην πραγματικότητα. Τόση προσπάθεια για ανθρώπους που έχουν ήδη επιλέξει αύριο να μην είναι στη ζωή μας.

Τώρα τελευταία, έχει τύχει να γνωρίσω νέους ανθρώπους που κατά τη διάρκεια συζητήσεων, έχουν βγάλει τα δικά τους συμπεράσματα για μένα και τη ζωή μου. Παλαιότερα θα σπαταλούσα ανυπολόγιστα πολύ χρόνο να βεβαιωθώ πως έχουν τη σωστή εικόνα, πως με συμπαθούν, πως βλέπουν την καλύτερη εκδοχή μου και τα πράγματα έτσι ακριβώς όπως τα έχω ζήσει.

Όμως στην πραγματικότητα, κανένας ποτέ δε θα μπορέσει να βρεθεί σε αυτή τη θέση. Γιατί ό,τι έχω ζήσει, το έχω ζήσει εγώ. Μόνη μου μέσα στο μυαλό μου. Με τα δικά μου συναισθήματα. Που ναι, υπάρχουν άνθρωποι να αποδεχτούν όλα αυτά, όμως στην ουσία από τη δική μου σκοπιά οι εμπειρίες μου είναι καθαρά δικές μου.

Οπότε δε μπορώ να έχω την απαίτηση από τους ανθρώπους γύρω μου να περπατήσουν απόλυτα με τα παπούτσια μου. Όταν φτάνουν κοντά σε αυτό, είναι μία ευχάριστη έκπληξη που εκτιμώ και προφυλάσσω όσο τίποτα άλλο, αλλά εάν θέλουν να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα, να μου δώσουν μία συγκεκριμένη θέση μέσα στη δική τους πραγματικότητα, να μου κολλήσουν από δέκα ταμπέλες ο καθένας, fine by me.

Η δική τους πραγματικότητα δεν ταυτίζεται με τη δική μου και sorry not sorry, προτιμώ το σύμπαν που με κόπο έχω χτίσει εγώ.