Με οδηγό την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου

Έχεις νιώσει ποτέ εντελώς χαμένη; Όχι με την αίσθηση πως έχεις μισό πλάνο και σου λείπουν ορισμένες λεπτομέρειες. Πραγματικά, ειλικρινά και απόλυτα χαμένη, χωρίς να έχεις ιδέα ποιο είναι το επόμενο βήμα στη ζωή σου.

Νομίζω ότι πριν από έναν μήνα περίπου βίωσα αυτήν ακριβώς την εμπειρία. Άλλαξαν τα δεδομένα στα επαγγελματικά μου και πέρα από αυτό, που κυριολεκτικά ποτέ δεν είναι το τέλος του κόσμου, ένιωσα να έχουν κάτσει πάνω μου πενήντα πλανήτες, προκαλώντας μου μία γενικότερη ανησυχία.

Και μίλησα με φίλους και μίλησα με οικογένεια και μίλησα με ανθρώπους που εργάζονται στον ίδιο χώρο με μένα και όμως, ένιωσα πως δεν πήρα καμία απάντηση.

Και έκανα διαλογισμό και έκανα manifestation και χρησιμοποίησα εκείνον τον ήχο στο TikTok και είδα τι έλεγαν οι κάρτες ταρό που βρέθηκαν μπροστά μου. Και πάλι δεν είχα ιδέα για το πού βρισκόμουν.

Και αφού όλα αυτά έγιναν αχταρμάς μέσα στο κεφάλι μου, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να «καθαρίσω» την υπερπληροφόρηση και να γυρίσω στα βασικά. Σε μένα.

Δεν είχα ιδέα τι επρόκειτο να κάνω και δεν έμοιαζε η καταστασούλα μου να έρχεται και πολύ κοντά σε αυτό που ήθελα να έχω κατακτήσει φτάνοντας τα 35. Αποφάσισα όμως, να αφήσω το σύμπαν να κάνει τη δουλειά του.

Με κάθε ειλικρίνεια, όσο κλισέ και εάν ακούγεται, είπα «σύμπαν, σε εμπιστεύομαι, για κάποιον λόγο με έβαλες σε έναν καινούριο δρόμο, δείξε μου προς τα πού να πάω». Εντάξει, μπορεί να ζήτησα και μία μικρή χάρη από τον Άγιο Φανούριο.

Όμως ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου, πίστεψα στη δύναμη του «f*ck it». Όχι με τη σκέψη πως χάνω την επαφή με την πραγματικότητά μου, αλλά με την επιλογή να δημιουργήσω μόνη μου τον χωροχρόνο για ένα πνευματικό διάλειμμα.

Άφησα στην άκρη τα σχέδια που είχα και δεν βγήκαν, τις σκέψεις και τις απόψεις των τρίτων, τις φοβίες και τις εσωτερικές ανησυχίες, τα παιδικά μου τραύματα, το πώς θα «έπρεπε» να είναι η ζωή μου, τον χρόνο που κυλά σα νεράκι και απλά σκέφτηκα «go with the flow».

Και το να πάω εγώ με τη ροή είναι κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ. Ναι μεν, από την ανθρώπινη φύση μου, είμαι αρκετά έως πολύ προσαρμοστική σε συνθήκες και καταστάσεις, όμως ποτέ δεν υπήρξα χωρίς ξεκάθαρα να έχω έναν στόχο στη ζωή μου.

Ακόμα και έναν χρόνο πριν, που πάλι άλλαζα περιβάλλον εργασίας, γνώριζα ξεκάθαρα πως ήθελα ένα διάλειμμα και δε βιαζόμουν καθόλου να επιστρέψω στο 9-5.

Τώρα όμως, το σύμπαν απλά είχε τραβήξει απότομα το χαλάκι κάτω από τα πόδια μου, αναφωνώντας «SURPRIIIIIIISE» και εγώ είχα μείνει να το κοιτάζω με τα μεγάλα και αμυγδαλωτά μου μάτια και τον τραπεζικό μου λογαριασμό να μετρά αντίστροφα.

Επομένως ναι, γύρισα στα βασικά και έβαλα προτεραιότητα να παλεύω κάθε μέρα για την ψυχική μου ισορροπία. Χωρίς προσδοκίες, σταδιακά και ψύχραιμα. Χωρίς να χρειάζεται να έχω όλες τις απαντήσεις και χωρίς να πρέπει να προδιαγράψω σήμερα όλη την υπόλοιπη ζωή μου.

Βρήκα τους μηχανισμούς διαχείρισης που λειτουργούσαν περισσότερο για μένα (το να έχω το «reputation» στο replay για παράδειγμα), και απλά είπα «f*ck it», όλα θα γίνουν όταν πρέπει να γίνουν και στο ενδιάμεσο, ας υπάρξει και μία φορά που δε θα ρίχνω όλο το βάρος του κόσμου πάνω μου.

Και μπορεί να ήμουν μουδιασμένη και να έσπρωχνα τον εαυτό μου, όμως αυτός είναι ο λόγος που τώρα με μεγαλύτερη ευκολία, μπορώ κάθε μέρα να βρίσκω έστω ένα στοιχείο για να αισθάνομαι ευγνωμοσύνη, να το γράφω σε ένα μικρό χαρτάκι και να το ρίχνω σε ένα βάζο, με στόχο να κρατήσω αυτό το θετικό mindset για τουλάχιστον 31 ημέρες.

Προσέχοντας τον εαυτό μου. Χωρίς να είμαι σκληρή μαζί του, χωρίς να έχω απαιτήσεις, χωρίς να τον μαλώνω, αλλά κρατώντας ως μοναδικό οδηγό πλοήγησης αυτό που θεωρώ πως είναι η καλύτερη εκδοχή του. Όχι οικονομικά, επαγγελματικά, σε status και οικογενειακή κατάσταση, αλλά στις βαθιά ριζωμένες ποιότητές του.

Και όλα θα βρουν τον δρόμο τους όταν είναι η ώρα τους…Let’s have some fun μέχρι να έρθει η επόμενη πρόκληση!