Η ανεκτίμητη αξία της επαφής με τη θηλυκή και αρσενική πλευρά του εαυτού μας

Όσο μεγαλώνω, τόσο παρατηρώ πράγματα που είχαν «κάτσει» μέσα μου με έναν μάλλον λανθασμένο τρόπο, σε μία μπερδεμένη μετάφραση που περισσότερο με αιχμαλώτιζε παρά μου επέτρεπε να είμαι ο αυθεντικός εαυτός μου.

Για παράδειγμα, συνήθιζα να αισθάνομαι ενοχές για τη θηλυκή πλευρά του εαυτού μου και να καταπιέζω την αρσενική σε τέτοιο βαθμό, που να μου προκαλεί μαράζι.

Μιλάω με τις λέξεις «θηλυκή» και «αρσενική», όμως αυτές οι ιδιότητες καθόλου δεν έχουν να κάνουν με το φύλο, νομίζω πως όλοι το ξέρουμε αυτό. Ή μήπως όχι;

Μέσα στη συλλογική μας συνείδηση οι θηλυκές ποιότητες έχουν ταυτιστεί με τις γυναίκες: Ευγενικές, δημιουργικές, προστατευτικές, γεμάτες συναίσθημα, ευαίσθητες, παθητικές, με ένστικτο και πνεύμα συνεργασίας, ταπεινές, με την ευθύνη του μεγαλώματος.

Αντίστοιχα, οι αρσενικές ποιότητες έχουν ταυτιστεί με τους άνδρες: Κυριαρχικοί, δυνατοί, ανεξάρτητοι, θαρραλέοι, πρωτοποριακοί, αποφασιστικοί, με αυτοπεποίθηση, πειθαρχημένοι, με ευθύνη, λογική και σταθερότητα, ξεκάθαροι, με όρια και δυνατότητες.

Όταν θηλυκές ποιότητες εφάρμοζαν σε έναν άνδρα, τότε αυτός φαινόταν αδύναμος στα μάτια της κοινωνίας και όταν αρσενικές ιδιότητες εφάρμοζαν σε μία γυναίκα, τότε εκείνη φάνταζε ψυχρή.

Στην πραγματικότητα, το ανατρεπτικό της όλης υπόθεσης είναι πως κάθε άνθρωπος, για να μπορεί να είναι ολοκληρωμένος, σε ισορροπία με το μέσα του και στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού του, προτιμότερο θα ήταν να βρίσκεται σε στενή επαφή και αποδοχή και των δύο πλευρών του.

Μία γυναίκα χρειάζεται να είναι σε επαφή και με την αρσενική της πλευρά όταν βρίσκεται στην επαγγελματική αρένα, κυνηγώντας μία προαγωγή και προσπαθώντας να πείσει τον διευθυντή της πως πρέπει να πληρώνεται το ίδιο με τον άνδρα συνεργάτη της. Χωρίς ενοχές.

Ένας άνδρας χρειάζεται να είναι σε επαφή και με τη θηλυκή του πλευρά όταν βρίσκεται στις προσωπικές του σχέσεις, όταν προσπαθεί να οικοδομήσει μία συντροφική σύνδεση και όταν αναλαμβάνει τον ρόλο του πατέρα. Χωρίς ενοχές.

Μέχρι και πριν λίγο καιρό, ένιωθα ανεξέλεγκτο βάρος για την ευαισθησία μου, γιατί η κοινωνία την είχε μαρκάρει ως δείγμα αδυναμίας και ταυτόχρονα, δεν ήμουν άνετη να βυθιστώ στην αρσενική μου πλευρά, για να διεκδικήσω όσα μου άξιζαν, γιατί πάλι η κοινωνική συνθήκη θα μου έβαζε την ταμπέλα της «σκύλας».

Guess what όμως…

Η εσωτερική ισορροπία είναι η αποδοχή, η εφαρμογή, η εξέλιξη και των δύο πλευρών και ακόμα περισσότερο, η κριτική σκέψη επιλογής ανάμεσά τους, ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες.

Οπότε αυτή την ενοχικότητα που κουβαλάμε όταν δείχνουμε μία πλευρά που «δε συνάδει με το φύλο μας», ας την αποτινάξουμε από πάνω μας, γιατί αυτό που είμαστε δε μπορεί να περιορίζεται σε αυτό που κάποιος αυθαίρετα ταύτισε με την κοινωνική συνθήκη του φύλου που μπήκε στο πιστοποιητικό γέννησής μας.

Οι άνθρωποι θα ήταν σοφότερο να είμαστε πιο ελεύθεροι από τέτοιες νόρμες,

γιατί εάν ανοίγαμε τον εαυτό μας σε όλες τις πλευρές και τα χαρίσματά μας, όροι όπως η «τοξική αρρενωπότητα» και η «γυναικοκτονία» δε θα υπήρχαν στο λεξιλόγιό μας.

Δε ξέρω εάν αυτό που μόλις σου έγραψα είναι «μεγάλη κουβέντα», όμως γυρίζει ξανά και ξανά μέσα στο μυαλό μου και γι’ αυτό με εντυπωσιάζουν περισσότερο εκείνα τα πρόσωπα που, είτε άνδρες είτε γυναίκες είτε όπως αλλιώς θέλουν να ορίζουν τον εαυτό τους, βρίσκονται σε επαφή με κάθε πλευρά της υπέροχης ύπαρξής τους.