«ΜΙΛΑΩ για να μην υπάρξει άλλη γυναικοκτονία»

Μπήκα στην αίθουσα και τις είδα.

Ντυμένες στα μαύρα και οι δυο, με τον πόνο κυριολεκτικά χαραγμένο στο πρόσωπό τους, η μάνα της Γαρυφαλλιάς και η μάνα της Ερατούς ήταν εκεί για να μιλήσουν, να πουν την ιστορία τους.

Το όπλο που σκότωσε την Γαρυφαλλιά ήταν τα χέρια του συντρόφου της. Την χτύπησε, την έσυρε στα βράχια κι έπειτα την πέταξε στο νερό σαν να ‘ταν κούκλα που πλέον πάλιωσε και δεν του χρησιμεύει πουθενά.

Το όπλο που σκότωσε την Ερατώ ήταν μια καραμπίνα. Ο εν διαστάσει σύζυγος εισέβαλε στο σπίτι της και την πυροβόλησε εν ψυχρώ. Αφού δεν ήθελε να είναι μαζί του, δεν θα ήταν με κανέναν. Στο διπλανό δωμάτιο κοιμόταν η 2 χρονών κορούλα τους.

Όσο τις άκουγα, αναρωτιόμουν πού βρήκαν τη δύναμη να σταθούν μπροστά σε τόσο κόσμο και να μιλήσουν για τις δολοφονημένες κόρες τους αλλά η απάντηση ήρθε γρήγορα και ήταν η ίδια κι από τις δυο.

«Δεν βγήκα να μιλήσω για να φανεί το πρόσωπό μου» λέει η μάνα της Ερατούς και η μάνα της Γαρυφαλλιάς τη συμπληρώνει: «επέλεξα να μιλήσω για να βοηθήσω να μην υπάρξει άλλη. Ελπίζω να βοηθήσετε κι εσείς».

Αλήθεια, πόσο έτοιμοι είμαστε να βοηθήσουμε κι εμείς;

Οι γυναικοκτονίες δεν είναι φετινό φαινόμενο.

Το 2015 δολοφονήθηκαν 8 γυναίκες από άνδρες του οικογενειακού τους περιβάλλοντος το 2017 τα θύματα ήταν 10, το 2010 ήταν 12, κοκ. Ωστόσο, δεν αποτυπώθηκαν στη συλλογική συνείδηση ως κάτι φρικτό όπως το 2021.

Δεν μπήκαν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, δεν κάναμε λόγο για γυναικοκτονίες (αυτόν τον όρο δεν τον δεχόμασταν καν), ούτε εξαγρίωσαν το πλήθος στα social media. Για την ακρίβεια, δεν μάθαμε καν τα ονόματά τους.

Σήμερα, οι καταγγελίες περιστατικών έμφυλης βίας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα γεγονός που, όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, έχει και τη θετική του πλευρά.

Έχει γίνει πλέον αντιληπτό ότι η βία δεν πρέπει να μένει πίσω από κλειστές πόρτες, ενώ όλο και περισσότερες γυναίκες τολμούν να ζητήσουν βοήθεια και να αντιμετωπίσουν την κακοποίηση που βιώνουν.

Ωστόσο, οι γυναικοκτονίες, οι κακοποιήσεις και οι σεξιστικές συμπεριφορές είναι ακόμα εδώ και για να τις εξαλείψουμε πρέπει να εστιάσουμε στην πρόληψη.

Πρώτον, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η κακοποίηση συμβαίνει συχνά και συμβαίνει δίπλα μας.

Πολλές φορές βλέπουμε περίεργες συμπεριφορές, ακούμε φωνές από το διπλανό διαμέρισμα ή γινόμαστε μάρτυρες σε απειλές και σκεφτόμαστε πως δεν είναι κάτι σοβαρό, πως έτυχε.

Δεν έχει μπει ακόμα καλά στη συνείδησή μας ότι 9 στις 10 φορές, όταν ένας άντρας προσβάλει ή φωνάζει στη γυναίκα του μπροστά στον κόσμο, δεν πρόκειται για τυχαίο και μεμονωμένο περιστατικό κι ούτε θα μείνει στις φωνές. Δεν ανησυχούμε αρκετά. Δεν δίνουμε την πρέπουσα σημασία. Δεν είμαστε αρκετά alert. Ή απλά δεν μας νοιάζει και τόσο.

Δεύτερον, μιλάμε!

Όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες τέτοιων περιστατικών και αν ανοίγαμε το στόμα μας, θα είχαμε να πούμε πολλά. Ο σεξισμός και η κακοποίηση είναι κομμάτι της κοινωνίας μας και δεν θα φύγουν αν δεν μάθουμε να μιλάμε. Όλοι έχουμε ευθύνες. Όταν βλέπεις και δεν μιλάς, είσαι συνυπεύθυνος.

Και τρίτο και πιο σημαντικό, πρέπει να δώσουμε βάση στην παιδεία.

Η πρόληψη θα ήταν υπαρκτή αν οι γονείς δεν ανησυχούσαν τόσο για τους βαθμούς των παιδιών τους και εστίαζαν περισσότερο στο να συζητάνε, να τους μεταφέρουν τις αρχές και τις αξίες τους και να τους ενθαρρύνουν να γίνουν πρώτα απ’ όλα Άνθρωποι.

Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, πως οι μάνες της Γαρυφαλλιάς και της Ερατούς μίλησαν στο πλαίσιο της εκστρατείας «Γίνε Άνθρωπος». Αυτό ζητούν και οι δύο, να γίνουμε Άνθρωποι για να μην υπάρξει άλλη γυναικοκτονία.

Το ζητούν από τους νόμους, από το κράτος και, κυρίως, απ’ όλους εμάς.

Ας βοηθήσουμε.

*Περισσότερα σχετικά με την εκστρατεία Γίνε Άνθρωπος, μαθαίνεις εδώ.