Ανώνυμη: Αυτό σημαίνει γυναικοκτονία

Πέταξε το πάπλωμα από πάνω της και σηκώθηκε να φτιάξει έναν καφέ. Πρώτη μέρα στη νέα της δουλειά και ήταν ενθουσιασμένη. Τα παιδιά ήταν στην μάνα της που είχε κατέβει απ’ το χωριό για λίγες μέρες.

Φόρεσε το καινούριο παντελόνι, τις μαύρες γόβες που ήταν γουρλίδικες και λίγη μάσκαρα στα μαύρα βλέφαρά της. Πήρε τα κλειδιά της βιαστικά κι έτρεξε μέχρι την πόρτα. Βγήκε στον δρόμο και τον είδε.

«Πού είναι τα παιδιά;»
«Στη μάνα μου»
«Τα ξεφορτώθηκες να δεις τον γκόμενο;»

Χώρισαν πριν έξι μήνες, όταν τον έδιωξε κακήν κακώς. Την είχε πιάσει να μιλάει με τον Παύλο στο τηλέφωνο και ο καβγάς που ακολούθησε ήταν μεγάλος.

Δεν την πείραξε που την έβρισε, ούτε και που την πρόσβαλε. Τα νεύρα του τα είχε συνηθίσει. Ειδικά τη χρονιά που τραβιόταν με την πρώην του πίσω από την πλάτη της, ήταν φανερό ότι την ανεχόταν με το ζόρι.

Τότε, βουτηγμένη στην κατάθλιψη, προσπαθούσε να τα κάνει όλα σωστά για να μην τον νευριάζει αλλά τα έκανε όλα λάθος. Κι όταν αυτός νευρίαζε, αυτή παρέλυε απ’ τον φόβο.

Την εποχή που γνώρισε τον Παύλο τα πράγματα ήταν αλλιώς. Οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί. Εκείνος βουτηγμένος στην κατάθλιψη κι εκείνη έβρισκε σταδιακά τον εαυτό της.

Ο Παύλος ήταν η ανάσα της ανάμεσα στα παιδιά, τη δουλειά, την ανασφάλεια και την αλλοφροσύνη. Μια επιβεβαίωση πως κάτι αξίζει, πως κάποιος την ποθεί, την εκτιμά και την φροντίζει.

Εκείνος είχε ψιλιαστεί πως κάτι παίζει με τον Παύλο, όμως εκείνη αρνιόταν τα πάντα πεισματικά. Όταν τους έπιασε στα πράσα να μιλάνε στο τηλέφωνο, αφηνίασε. Κι όταν την ρώτησε «Γιατί μ’ αυτόν;», εκείνη απάντησε «Γιατί είμαι ερωτευμένη».

Για μια στιγμή την κοίταξε με μάτια παγωμένα. Μετά την έφτυσε κι έπειτα άρχισε να την χτυπά. Το ξύλο κράτησε λίγα λεπτά, όμως οι μώλωπες και ο πόνος από την σπασμένη μύτη έμειναν για βδομάδες.

Πάνε έξι μήνες από τότε. Του έκανε ασφαλιστικά και περίμενε πότε θα ξαναγίνει ο άντρας που αγάπησε για να μπορεί τουλάχιστον να βλέπει τα παιδιά. Βαθιά μέσα της ήλπιζε ακόμα πως κάποτε θα ξαναγίνουν οικογένεια.

«Λέγε! Τα ξεφορτώθηκες να δεις τον γκόμενο;»

Δεν του απάντησε. Έσκυψε το κεφάλι και άρχισε να περπατάει. Ήξερε πως την ακολουθεί και είχε παραλύσει. Την έπιασε απ’ το μπράτσο δυνατά. Άκουσε την ανάσα του στο σβέρκο της. «Μ’ αγαπάς; Να έρθω το απόγευμα στο σπίτι;» της ψιθύρισε στο αυτί. «Όχι».

Την βρήκαν ξαπλωμένη σε κάποιο πεζοδρόμιο της γειτονιάς με δέκα μαχαιριές στα σπλάχνα. Οι γόβες που της φέρνουν γούρι είχαν γεμίσει αίματα και το καινούριο παντελόνι είχε σκιστεί.

Λίγο πριν ξεψυχήσει, θυμήθηκε τα λόγια κάποιου συγγενή δυο μέρες μετά το ξύλο. «Δεν λέω ότι έπρεπε να σε δείρει αλλά κι εσύ γκομένιζες, έδωσες δικαιώματα».