Η μέρα που αγάπησα τον εαυτό μου

Η μέρα που αγάπησα τον εαυτό μου συνειδητοποίησα πως είχε επιτέλους φτάσει, ένα βράδυ Τετάρτης, κάπου μέσα στην πανδημία, την ώρα που άπλωνα ρούχα. Τόσο απλά. Τόσο αβίαστα.

Η μέρα που αγάπησα τον εαυτό μου ήταν το τέλος της διαδρομής από τη θεωρία που μάθαινα για πάρα πολλά χρόνια και η αρχή μιας νέας, που επιτέλους η θεωρία θα γινόταν πράξεις. Με μια διαφορά: ως τότε έπραττα από την αδυναμία μου. Τώρα θα έπραττα επιτέλους από τη δύναμη μου.

Κάνε εικόνα: τίναγμα ρούχου, αριστοτεχνικό άπλωμα για πιο εύκολο σιδέρωμα και εσωτερικός διάλογος. Σε λούπα. Εκείνη τη στιγμή άφηνα το αποτύπωμα του ανθρώπου που ήθελα να είμαι και της ζωής που ήθελα επιτέλους να έχω, κάπου στο σύμπαν. Τα έβλεπα καθαρά μπροστά μου σαν προβολή ταινίας σε λευκό πανί.

Πάλευα χρόνια να αγαπήσω ουσιαστικά το σύνολο των βιωμάτων και των χαρακτηριστικών που λέγεται Μαριλίτα και εκείνη τη στιγμή ήξερα πια πως αυτό είχε συμβεί. Υπέγραφα ένα αόρατο συμβόλαιο με τον εαυτό μου πως από εκείνο το σημείο και μετά θα επιτρέπω στη ζωή μου αυστηρά και μόνο όσα μου αξίζουν. Αυτά που θα έχουν μόνο να προσθέσουν στην αυτάρκεια που είχα καταφέρει να προσφέρω σε μένα. Να προσθέσουν ηρεμία, χαρά, αγάπη, φως και να συμβάλλουν στην εξέλιξη μου.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έβαζα τέλος σε τυπικές συναναστροφές, σε φαινομενικές φιλίες, σε τοξικούς ανθρώπους, σε σχέσεις εξάρτησης και δράματα. Έβαζα τέλος στις προσπάθειες μου να ευχαριστήσω τους άλλους και να ταΐζω το εγώ τους, να στριμωχτώ στη ζωή τους, να γίνω επιλογή τους, να δουν ότι αξίζω, να δίνω απλόχερα χωρίς όμως να λαμβάνω ούτε στο ελάχιστο κάτι ανάλογο.

Η αγάπη για τον εαυτό μας φαίνεται στις επιλογές μας

Που να χτυπιέσαι κάτω και να λες ότι σε αγαπάς, μια ματιά στις επιλογές σου θα τα μαρτυρήσει όλα. Φίλοι, σύντροφοι, δουλειά, τρόπος επικοινωνίας, όλα. Όλα είναι το απόλυτο καθρέφτισμα της σχέσης που έχεις με τον εαυτό σου. Αν δεν αγαπήσεις πραγματικά εσένα, δεν μπορείς να αγαπήσεις τίποτα και κανέναν. Δεν είναι αγάπη όσα νιώθεις. Είναι ανάγκη, είναι τραύμα, είναι εξάρτηση, είναι φόβος, είναι αδυναμία, αλλά όχι αγάπη.

Ως εκείνο το βράδυ πίστευα πως είχα αγαπήσει πολύ και πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου. Πόσο λάθος έκανα και πόσες συγνώμες χρωστάω τελικά για τα “σ’αγαπώ” που έχω ξεστομίσει. Κανένα δεν ίσχυε, γιατί ως τότε δεν είχα ακόμη καταφέρει να αγαπήσω εμένα.

Η κρίση των 30

Δεν με έπιασε όπως πίστευα ότι θα συμβεί. Έπιασε γερά από το πέτο και ταρακούνησε τα αδύναμα κομμάτια μου. Δεν έκανε πια κουμάντο ο φόβος και τα τραύματα. Δεν είχαν θέση πια στη ζωή μου τοξικότητες, δράματα και παραφουσκωμένα “εγώ”. Είχα μόλις κάνει χώρο για όλα όσα χρειαζόμουν πραγματικά και ήθελα να έχω. Δεν πιστεύω πως το σύμπαν ακούει. Πιστεύω πως, ως αέναη ενέργεια, συντονίζεται με την δική μας ενέργεια.

Ό,τι εκπέμπεις, αυτό ελκύεις. Δεν είναι τυχαίο πως από τη μέρα που αγάπησα τον εαυτό μου στη ζωή μου άλλαξαν πολλές καταστάσεις και έφυγαν άνθρωποι, είτε μόνοι τους είτε με δικό μου σπρώξιμο. Έρχονται πια άνθρωποι και καταστάσεις συμβατοί με τις ποιότητες που έχω και θέλω γύρω μου και γεμίζουν το χώρο της ζωής μου με φως, έτσι που κανένα σκοτάδι δεν χωράει.

Η μέρα της δικαίωσης

Οι ατελείωτες ώρες ψυχοθεραπείας, οι επίσης ατελείωτες εσωτερικές συζητήσεις και αναρωτήσεις, τα αμέτρητα δάκρυα, οι αναρίθμητες λάθος επιλογές, τα τόσα “όχι άλλο, φτάνει”, επιτέλους έπιασαν τόπο! Η μέρα που αγάπησα τον εαυτό μου ήρθε για να δώσει τη σκυτάλη σε μια ζωή με αγάπη για τον εαυτό μου και τα πάντα γύρω μου.

Η μέρα που αγάπησα τον εαυτό μου ήταν η μέρα που απελευθερώθηκα από κάθε ανάγκη να αποδείξω ποια είμαι, τι αξίζω και να δικαιολογήσω τις επιλογές μου.

Γιατί, τελικά, μόνο η αγάπη μπορεί να σε απελευθερώσει.