“Εγώ δεν είμαι σαν τις άλλες”

Σύντομο story time (ή όχι και τόσο σύντομο).

Όταν τελείωσα το λύκειο και βγήκα στον “έξω κόσμο”, δε θα έλεγε κανείς πως ήμουν και το πιο ισορροπημένο άτομο. Είχα ξεκάθαρα και πολύ έντονα daddy issues, με μία εσάνς από τα αντίστοιχα mommy issues, μαζί με ιδιαιτέρως χαμηλή έως ανύπαρκτη αυτοεκτίμηση, μαζί με κανένα ίχνος σιγουριάς για τον εαυτό μου, μαζί με την αποπνικτική ανάγκη να λάβω αποδοχή και αναγνώριση.

Δυναμίτης ο συνδυασμός.

Όπως και πολλές άλλες γυναίκες πριν από εμένα, προσπάθησα να βρω αυτό που ζητούσα με όλους τους λάθος τρόπους (που τότε δεν ήξερα πόσο λάθος ήταν). Ξεκίνησα έναν αγώνα ταχύτητας, για να αποκαλύψω εάν κάποιος θα μπορούσε να με αγαπήσει στην ολότητά μου και να μου δώσει τη σιγουριά της συναισθηματικής αποδοχής.

Και για να το πετύχω αυτό, προσπάθησα να γίνω ό,τι πίστευα πως ήθελαν οι άλλοι από εμένα. Προσπάθησα να βρω μία ταυτότητα. Οποιαδήποτε ταυτότητα. Προσπάθησα να ξεχωρίσω από το πλήθος, να βγω από την αφάνεια, να γίνω η “εκλεκτή”.

Και σε αυτή την προσπάθεια, επέμενα να λέω ξανά και ξανά, είτε μέσα στο κεφάλι μου απευθυνόμενη στον εαυτό μου, είτε στους άνδρες που άφηνα να σπαταλούν τον χρόνο μου, πως εγώ “δεν ήμουν σαν τις άλλες”. Ήμουν διαφορετική.

Και η αλήθεια είναι πως για αρκετά χρόνια, συνέχιζα να ακολουθώ την ίδια τακτική, επιμένοντας να ορίζω εμένα μακριά από τα μαζικά στερεότυπα για τις γυναίκες. Ακόμα και εάν ήμουν ό,τι πιο κλισέ θα μπορούσε να είχε υπάρξει ποτέ.

Το “εγώ δεν είμαι σαν τις άλλες” είναι η πιο τοξική ενσάρκωση του εσωτερικευμένου μισογυνισμού που κουβαλάμε ως γυναίκες. Πέρα από τα όποια προσωπικά τραύματα.

Γιατί να υπάρχει η ανάγκη να υποβιβάσεις κάποιον άλλον, για να μπορέσεις να λάμψεις; Γιατί είναι τόσο σημαντικό να μην είσαι “βασικιά”; Ποιος ενδιαφέρεται εάν ξεχωρίζεις από τη μάζα ή όχι; Πού ωφελεί να στέκεσαι συνέχεια απέναντι από τη συνολική θηλυκότητα του κόσμου;

Γιατί συνεχίζουμε να ερχόμαστε αντίπαλες σε έναν άτυπο αγώνα που η πατριαρχία όρισε; Γιατί κυνηγάμε ακόμα την επιβεβαίωση του φύλου μας μέσα από το ερωτικό κάλεσμα; Γιατί είμαστε επιθετικές, απλά για να “κερδίσουμε” σύντροφο και να κατακτήσουμε την ταυτότητα της “πιο cool γυναίκας της χρονιάς”;

Άλλος έστησε τα πιόνια στη σκακιέρα με αυτόν τον τρόπο και το να ανήκεις στη “μάζα” των γυναικών δε μπορεί να σημαίνει τοξικότητα εν έτει 2024. Είμαι ακριβώς σαν “όλες τις άλλες”. Προτιμώ να συνδέομαι παρά να μεγαλώνω το κενό ανάμεσα στον συρμό και την πλατφόρμα.

Κάποιος κάπου κάποτε είχε πει “we fight the patriarchy, not each other“‘.