Μήπως το 2024 θα έχει bigger than life ενέργεια;

Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα θέσει μεγαλεπήβολους στόχους στην αρχή μίας νέας χρονιάς. Όχι πλέον, τουλάχιστον.

Όταν ήμουν μικρότερη το έβρισκα σαν ευκαιρία να πατήσω delete σε ό,τι μπορεί να με βάραινε από τον προηγούμενο χρόνο, κερδίζοντας την ψευδαίσθηση πως ξεφορτωνόμουν τα τραύματα, χωρίς να έχω στην πραγματικότητα το θάρρος να τα κοιτάξω κατάματα και να φτάσω σε ένα βαθύτερο επίπεδο της ζωής.

Τώρα πλέον όμως, γιατί να βάλω αυτό το ψεύτικο βάρος και την επιβεβλημένη πίεση στον εαυτό μου; Τι έχω να αποδείξω και σε ποιον; Κουράζομαι, βαριέμαι και δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι.

Δεν το θεωρώ κακό εάν κάποιος ακολουθεί αυτή την τακτική προκειμένου να βρει έναν μπούσουλα στην καθημερινότητά του, απλά δεν είμαι fan της ψεύτικης αλλαγής που πέφτει στο κενό μετά από δύο εβδομάδες, μόνο και μόνο για να δείξουμε στην κοινωνία πως “new year, new me”. Σαν να κάνεις sprint σε έναν αγώνα που είναι ξεκάθαρα μαραθώνιος.

Αντ’ αυτού, θα προτιμούσα να κανονικοποιήσουμε το να μπαίνουμε στην καινούργια χρονιά συνεχίζοντας ακριβώς από εκεί που μας άφησε η 31η Δεκεμβρίου. Χωρίς πολλά και μεγάλα λόγια, χωρίς ατελείωτα “θα”, παρά με την ίδια προσήλωση που είχαμε πριν, συνεχίζοντας στο μονοπάτι που είχαμε ήδη μπει, παίρνοντας την όποια προηγούμενη εξέλιξή μας και πολλαπλασιάζοντάς την.

Προς όποια κατεύθυνση μπορεί να θέλουμε. Γιατί δεν χωράμε όλοι στο ίδιο πρόγραμμα “γυμναστήριο – διατροφή – αύξηση”. Μπορεί η δική μας ψυχή να ψάχνει ένα διαφορετικό μοτίβο.

Ξέρεις όμως, γιατί νιώθω πως αυτή η χρονιά μπορεί και να έχει θετικά vibes; Είναι αλήθεια ότι φοβόμαστε πλέον, να πούμε αυτά τα βαρύγδουπα που πετούσαμε κάποτε “αυτή θα είναι η χρονιά μου” και τα σχετικά (και εάν με ρωτάς, καλώς έχουμε σταματήσει να τα λέμε), όμως νιώθω πως το 2024 μπορεί και να έχει καλά vibes, γιατί βλέπω ανθρώπους να παίρνουν αποφάσεις που ευθυγραμμίζονται περισσότερο με τον πραγματικό τους εαυτό και όχι με όσα έχουν άλλοι κουμπώσει πάνω τους όλα αυτά τα χρόνια.

Βλέπω ανθρώπους να είναι ο εαυτός τους δίχως ίχνος μετάνοιας, να απελευθερώνονται, να βρίσκουν το θάρρος να βάλουν τους δικούς τους όρους στο παιχνίδι, να θυμούνται επιτέλους πως είναι οι βασικοί χαρακτήρες στη ζωή τους.

Και λίγο πιο ειδικά, φουσκώνει περισσότερο από περηφάνεια και χαρά η καρδούλα μου, όταν βλέπω γυναίκες να παίρνουν αυτό το ρίσκο και να βγαίνουν από τα καλοσχηματισμένα κουτάκια που κάποιος τις είχε περιορίσει. Να μη φοβούνται να λάμψουν (επιτέλους), να αφήνονται στη θηλυκή τους ενέργεια, να βρίσκουν τον πραγματικό τους εαυτό, να κάνουν βουτιά στις επιθυμίες τους και να μαγνητίζουν απλά και μόνο με την ύπαρξή τους.

Αυτή την ενέργεια θέλω για το 2024. Σαν να είμαστε έτοιμες να βουτήξουμε μέσα στη ζωή.

Και το σύμπαν θα ακούσει.

Πάντα ακούει…