Περί ερώτων και μεγάλων προσδοκιών

Πρόσφατα, κάπου στo διαδίκτυο συνάντησα την φράση «Οι άνθρωποι μπορούν να σας συναντήσουν, μόνο στο βάθος που μπορούν να συναντήσουν τον εαυτό τους».

Μου άρεσε εκείνη την στιγμή, αλλά τώρα μου γνέφει από το υποσυνείδητο σαν την ουρά χαρταετού  που χρειάζεται να ακολουθήσω. Και το σημερινό μας ραντεβού μοιάζει να είναι μια καλή ευκαιρία. Άλλωστε, η Πανσέληνος του Λύκου που θα εμφανιστεί στον κρύο ουρανό αυτή την Πέμπτη 25 του Ιανουαρίου, θα είναι λόγω της θέσης των πλανητών αρκετά φορτισμένη και όταν υπάρχει υπερβολή και δράμα συνήθως αυτό ξεσπά στις σχέσεις μας με τους άλλους.

Πως θα μπορούσαμε καλύτερα να περιγράψουμε την κάθε σχέση μας λοιπόν, παρά ως μια μορφή συνάντησης;

Συνάντηση σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξης είναι η ταυτόχρονη παρουσία, σε κάποιο σημείο, δύο ή περισσότερων ατόμων που έρχονται από διαφορετικές κατευθύνσεις. Επίσης είναι και η στιγμή της διασταύρωσης ή της προσέγγισης της τροχιάς δύο ή περισσότερων ουράνιων σωμάτων.

Δεν είμαστε κι εμείς φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό με τα άστρα;

Άσε που στις στενότερες σχέσεις μας, συμπεριφερόμαστε όπως κι αυτά. Ειδικά στον έρωτα, καμιά φορά συντονιζόμαστε  δημιουργώντας ένα κοινό κέντρο βάρους που γύρω του περιφερόμαστε πλέον αναπόδραστα. Τότε ο χρόνος λυγίζει, και μια απώλεια μπορεί να μας μετατρέψει σε φαντασμαγορική super nova.

Η αλήθεια όμως είναι πως η συναισθηματική μας ασφάλεια διακυβεύεται ακόμη και όταν δεν μιλάμε για ερωτική επιθυμία. Υπάρχουν φιλίες που μπορούν να σε πονέσουν βαθιά όταν χάνονται. Και όλο και συχνότερα σήμερα οι άνθρωποι βιώνουν αυτό τον πόνο ακόμη και για ανθρώπους που δεν έχουν συναντήσει παραπάνω από τρεις φορές στους διαδικτυακούς διαδρόμους του dating. Μπορεί να βιώσεις στα αλήθεια τόσο βαθιά έναν χωρισμό με κάποιον που γνωρίζεις ελάχιστα;

Η αλήθεια είναι πως ακόμη το ανακαλύπτουμε. Είμαστε η πρώτη γενιά ανθρώπων που δοκιμάζει να κάνει σχέσεις σε τέτοιο ταχύτατα μεταβαλλόμενο σκηνικό και οι αλλαγές είναι τεράστιες. Πριν είκοσι χρόνια υπήρχαν μόνο τα SMS. Πριν δεκαπέντε χρόνια ξεκινούσε το Facebook. Έχε στον νου σου πως ακόμη και αν θεωρείς τον εαυτό σου εσωστρεφή, θα συναντήσεις περισσότερους πιθανούς συντρόφους και φίλους από κάθε προηγούμενο στην ιστορία.

Παράλληλα οι προσδοκίες μας πολλαπλασιάζονται

Πρόσφατα άκουγα μια ομιλία της ψυχοθεραπεύτριας Esther Perel διακεκριμένης για το έργο της στις ανθρώπινες σχέσεις. Όπως τονίζει, σήμερα, οι προσδοκίες που έρχεται ο κάθε νέος σύντροφος να εκπληρώσει είναι περισσότερες από ποτέ: αναζητούμε κάποιον που θα είναι τέλειος εραστής και φίλος, αλλά και πιθανώς σύζυγος. Ο άλλος θα πρέπει να ταιριάζει στο πρόγραμμα μας, να μας διασκεδάζει αλλά να μην είναι νάρκισσος, να δεσμεύεται με σταθερό τρόπο αλλά να είναι έμπειρος στις σχέσεις, να έχει καλή δουλειά, σπουδές και φιλοδοξίες και φυσικά να έχει συναντήσει τον εαυτό του σε βάθος.

Μήπως έχουμε φτάσει να αναζητούμε τον τέλειο έρωτα όπως κάνουμε και με την πληθώρα προϊόντων στα ράφια του σουπερ μάρκετ;

Η ίδια ονομάζει το φαινόμενο ερωτικό καπιταλισμό

Δεν γίνεται ένας άνθρωπος να καλύψει όλες μας τις ανάγκες, λέει. Μπορείς όμως να συμπεριλάβεις περισσότερους ανθρώπους στην ζωή σου για να καλύψεις περισσότερες ανάγκες. Μοιράσου τις ανησυχίες με φίλους, λάβε μέρος σε δράσεις για τις οποίες ενδιαφέρεσαι, φτιάξε μια κοινότητα. It takes a village, λέει η Perel.

Είναι αλήθεια ότι οι άλλοι μας συναντούν στο επίπεδο που έχουν συναντήσει τον εαυτό τους. Είναι όμως η ανάπτυξη του άλλου κάτι που θα πρέπει να εξετάσω εγώ σαν ελεγκτής; Είναι ήδη αρκετά μεγάλη πρόκληση να συναντήσω τον δικό μου εαυτό σε βάθος και να τον αγαπήσω.

«Ο έρωτας κάνει έρωτα. Ο έρωτας κάνει τον εαυτό του. Χάνουμε τον καιρό μας ψάχνοντας για τον τέλειο εραστή αντί να δημιουργούμε τον τέλειο έρωτα.» γράφει ο συγγραφέας Τομ Ρομπινς στο βιβλίο του Ο Τρυποκάρυδος. Σαν τη ηρωίδα του Λη Τσερη ελπίζω κάποια μέρα να μπορέσω κι εγώ να πω «Ο έρωτάς μου για σένα δεν δέχεται δεσμά. Σε αγαπώ ελεύθερα και τζάμπα» Να μια μεγάλη προσδοκία.

Φιλιά,

Witchella