Συναντάμε τους άλλους στο βάθος που έχουμε συναντήσει τον εαυτό μας

Αυτές τις ημέρες παρατηρώ γύρω μου τη συμπεριφορά των ανθρώπων του κύκλου μου.

Αυτό που με έκανε να θέλω να τις παρατηρήσω περισσότερο είναι το ότι ενώ εκείνοι έλεγαν πως ενδιαφέρονται και νοιάζονται δείχνοντας καλή πρόθεση, εγώ ένιωθα ένα κενό ανάμεσα στην πρόθεση τους και το αποτέλεσμα που έφτανε σε μένα.

Άραγε νοιαζόμαστε πραγματικά;

Ξέρουμε πώς να νοιαστούμε για τον άλλον; Μήπως πιστεύουμε πως με το να είμαστε ευγενικοί, με το να λέμε στον άλλον αυτό που θα ήθελε να ακούσει μέσα από φράσεις κλισέ όπως «μη διστάσεις να μου ζητήσεις βοήθεια» ή «πάρε με να μου πεις τι έγινε» νιώθουμε πως έχουμε ολοκληρώσει το δικό μας κομμάτι; Κάναμε το «χρέος» μας σαν φίλοι ή σύντροφοι;

Πολλοί πιστεύουν πως με το να σου λένε κάθε μέρα καλημέρα και καληνύχτα έχουν επικοινωνήσει μαζί σου και σου έχουν “σταθεί” δηλώνοντας την παρουσία τους.

Ο καθένας μας συναντά τον άλλον στο βάθος που έχει συναντήσει τον εαυτό του.

Το να μάθουμε να νοιαζόμαστε απαιτεί ενσυναίσθηση που αν δεν έχουμε, συνδεόμαστε και καταλαβαίνουμε τα πράγματα επιφανειακά, δηλαδή από απόσταση. Η ίδια η ενσυναίσθηση θα διαμορφώσει τη συμπεριφορά μας χωρίς να το σκεφτούμε.

Να σημειώσω εδώ, πως με τον όρο ενσυναίσθηση δεν εννοούμε ταύτιση με τον άλλον, αλλά συναισθηματική εμβάθυνση και ειλικρινή κατανόηση στη σύνδεσή μας μαζί του.

Ας πιάσουμε σαν παράδειγμα τις φράσεις που ανέφερα ήδη

• «Μη διστάσεις να μου ζητήσεις βοήθεια»

Θα ήθελα πολύ να ξέρω πώς σας φαίνεται αυτή η φράση. Με τον τρόπο που διατυπώνεται πιστεύετε πως έχει σαν πρόθεση να σας βοηθήσει ή να τονίσει την αδυναμία σας; Η αλήθεια είναι πως εδώ η αλληλεγγύη έχει ήδη φύγει, δεν υπάρχει συνδιαλλαγή ανάμεσα σε δυο ίσους αλλά σε έναν δυνατό και έναν αδύναμο.

Μέσα από την αδυναμία του άλλου προσπαθούμε να νιώσουμε δυνατοί εμείς, και αυτό είναι ασυνείδητος μηχανισμός άμυνας αλλά κάποιες φορές και συνειδητός. Βλέπετε όταν ένας άνθρωπος βιώνει μια δύσκολη κατάσταση, αυτό αυτόματα γίνεται μέτρο για το βάθος που συνδέεται με τις σχέσεις που έχει στη ζωή του.

Αντί εκείνης, διαβάστε αυτή: «Τί χρειάζεσαι τώρα; Θέλω να βοηθήσω». Σε αυτή τη φράση δεν υπάρχει καν μέσα το «μου», «ζήτησε μου βοήθεια». Εδώ δεν υπάρχει πουθενά μέσα το εγώ. Η προσοχή στρέφεται μόνο στον άλλον άνθρωπο που βιώνει τη δυσκολία και πώς αυτός μπορεί να ανακουφιστεί. Δηλώνει καθαρή πρόθεση να προσφέρει αδιαμφισβήτητα βοήθεια.

• «Πάρε με μετά να μου πεις τί έγινε»

Αν απαντήσεις σε αυτή τη φράση το πιο απλό: «Γιατί δεν με παίρνεις εσύ;» μπορείτε να μαντέψετε ποια θα είναι η απάντηση; «Ε δεν θέλω να ενοχλήσω!», μάλλον θα μαντέψατε σωστά! 

Όταν το ενδιαφέρον είναι αληθινό δεν πετάω το μπαλάκι στον άλλον να με πάρει με την πρόθεση να μην ενοχλήσω. Αν πιστεύω πως το ενδιαφέρον μου θα ενοχλήσει, κατά βάθος δεν νιώθω ο φίλος που λέω πως είμαι ή δεν με ενδιαφέρει και τόσο να ασχοληθώ.

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να δημιουργούμε δικαιολογίες και να τις πιστεύουμε μέσα μας με σκοπό να αποφύγουμε την ειλικρινή επένδυση σε μια σχέση. Όταν κάποιος ενδιαφέρεται για σας, θα σας πάρει πίσω κι αν δεν το σηκώσετε θα σας ξαναπάρει μετά από λίγο.

Δεν αφήνουμε τους ανθρώπους να μας πάρουν εκείνοι όταν βιώνουν μια δυσκολία, προσπαθούμε να τους ελαφρύνουμε και όχι να τους προσθέσουμε κι άλλη ευθύνη. Δείχνουμε το ενδιαφέρον μας με πρωτοβουλία κινήσεων και όχι μένοντας συνεχώς παθητικοί.

Εάν μπείτε στη διαδικασία να τα εξηγήσετε όλα αυτά σε έναν σημαντικό σας και δεν δείτε αλλαγή στη στάση του, θα πρέπει να πάρετε απόσταση. Αυτό το άτομο δεν φαίνεται ικανό αυτή τη στιγμή να ανταποκριθεί στο βάθος σύνδεσης που επιθυμείτε.

Για εμένα, μόνο και που θα μπείτε στη διαδικασία να το αναλύσετε δείχνει επικοινωνιακά άλλη διάσταση του ενός από τον άλλον, αλλά επειδή το μυαλό διαρκώς δικαιολογεί τους άλλους σας λέω να το συζητήσετε εάν ο άλλος είναι σημαντικός για εσάς.

Εάν όμως δε δείτε ειλικρινή προσπάθεια αλλαγής και κατανόηση θα πρέπει να δείτε την αλήθεια και να πάρετε απόσταση γιατί συνεχώς η σχέση αυτή θα σας αφήνει κενά.

Τροφή για σκέψη.