Δραπέτευση: H επιφανειακή ανάγκη για αλλαγή

Πριν μερικές μέρες βρέθηκα σε μια παρέα όπου μια κοπέλα μας διηγήθηκε την προσωπική της ιστορία και αποφάσισα να τη μοιραστώ μαζί σας.

Η κοπέλα αυτή, 37 ετών, ένιωθε μια πλήξη στη ζωή της

Είχε μια σχέση, την οποία διέκοψε γιατί τη δυσκόλευε αρκετά. Επειδή δεν άντεχε την μοναξιά μπήκε σε μια νέα σχέση και πολύ γρήγορα συγκατοίκησαν. Ένιωσε γρήγορα ότι η σχέση της βαλτώνει και αποφάσισαν να κάνουν ένα παιδί. Μετά το παιδί οι απαιτήσεις αυξήθηκαν ραγδαία.

Ο άντρας της δεν συμμετέχει ιδιαίτερα στις υποχρεώσεις και έτσι η κοπέλα αποφάσισε να χωρίσει. Για οικονομικούς λόγους επέστρεψε στο σπίτι των γονιών της. Δεν μπόρεσε όμως να αντέξει την γκρίνια της μητέρας της και αποφάσισε να κάνει μια νέα σχέση για να ξεφεύγει από την καθημερινή πίεση που δεχόταν…

Ακούμε συχνά γύρω μας τους ανθρώπους, όπως και την κοπέλα στο παραπάνω παράδειγμα να λένε: «Έκλεισε ο κύκλος αυτός. Θέλω να αλλάξω εργασία. Θέλω να αλλάξω σύντροφο. Θέλω να αλλάξω τόπο κατοικίας.»

Αυτή η προσανατολισμένη προς την αλλαγή νοοτροπία, μήπως οδηγεί σε μια αναζήτηση αδιάκοπων μεταβολών χωρίς συνειδητοποιημένο σκοπό;

Μήπως πρόκειται για μια αντίδραση σε μια δυσάρεστη κατάσταση ή για μια αδιαμφισβήτητη ανάγκη αλλαγής;

Μήπως οι πολλαπλοί κύκλοι που τείνουν να δημιουργήσουν στη ζωή τους δεν τους επιτρέπουν την εξελικτική τους πορεία;

Μήπως το μόνο που μπορεί να πετύχει κάποιος, με αυτού του είδους τις εναλλαγές είναι μια προσωρινή ανακούφιση;

Μήπως αυτή η στάση τελικά δεν είναι αλλαγή, αλλά δραπέτευση;

Όταν κάποιος επιδιώκει να ξεφύγει από μια δυσάρεστη κατάσταση:

χωρίς ουσιαστικά να πάρει την ευθύνη της αλλαγής,
χωρίς να αναλύσει το λόγο που βρέθηκε στην κατάσταση αυτή,
χωρίς να εξετάσει τους όρους που θα ισχύουν στην νέα κατάσταση,
χωρίς να διασφαλίσει ότι δεν θα εμπλακεί ξανά σε ίδιες καταστάσεις,
χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει ότι αν δεν υπάρχουν ξεκάθαροι όροι ώστε να πετύχει αυτή η αλλαγή…

Θα οδηγηθεί σε καταστάσεις χειρότερες από αυτές που διέφυγε.

Η ζωή συχνά μας οδηγεί σε καταστάσεις που φαίνονται ανυπέρβλητες

Κάποιες φορές, ενώ αντιμετωπίζουμε έντονες προκλήσεις αναζητούμε μια διέξοδο η οποία δεν θα απαιτεί από εμάς την πλήρη αναστροφή των συνθηκών. Επιδιώκουμε την απόδραση, χωρίς να αντιμετωπίσουμε τα βαθύτερα αίτια που μας οδήγησαν εκεί.

Αυτή η προσέγγιση, που οδηγεί στην αποφυγή της ευθύνης και της εξέτασης των αιτιών, είναι σαν ένα κυνήγι φαντασμάτων. Μετακινούμαστε από το ένα σημείο στο άλλο, από τη μία κατάσταση στην άλλη, χωρίς να συμβαίνει εντός μας πραγματική αλλαγή. Αισθανόμαστε πάντα την ίδια ανία, αναζητώντας απλώς τρόπους για να ανακουφιστούμε προσωρινά.

Έτσι παραμένουμε παγιδευμένοι στον ίδιο μοτίβο αναπαραγωγής των προβλημάτων μας.

Η επιδίωξη ενός επιφανειακού μετασχηματισμού, χωρίς την αφοσίωση στην προσωπική μας μεταμόρφωση και εξέλιξη, αποτελεί απλά μια μετατόπιση των προβλημάτων τα οποία θα μας ακολουθούν παντού, σε νέα μέρη, με νέους ανθρώπους.

Η ουσιαστική αλλαγή απαιτεί την αναγνώριση των μοτίβων που μας οδηγούν σε αυτές τις καταστάσεις και τη δέσμευση για την ανάπτυξη μιας νέας συνείδησης και προσέγγισης στη ζωή.

Μόνο έτσι μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι δεν θα επαναληφθούν οι ίδιες αρνητικές καταστάσεις στο μέλλον.