Witchella Stories: Σαλπάρουμε για το Σκορπιό, εκεί όπου ζουν τα Άγρια Πράγματα

Το παιδικό βιβλίο του Μόρις Σεντάκ «Εκεί που ζουν τα άγρια πράγματα», γράφτηκε το 1963 σε εννιά προτάσεις και έγινε τεράστια επιτυχία.

Το παραμύθι με τα υπέροχα σχέδια περιγράφει την ιστορία του ατίθασου Μαξ, που τον στέλνουν τιμωρία στο δωμάτιο του κι από εκεί δραπετεύει με την φαντασία του σαλπάροντας για ένα μαγικό νησί όπου ζει μια παράξενη παρέα από τέρατα που ονομάζονται τα Άγρια Πράγματα.

Στην αρχή, αυτά απειλούν να καταβροχθίσουν το αγόρι,  αλλά τελικά το ανακηρύσσουν βασιλιά. Και όλα αυτά σας τα εξιστορώ, επειδή απόψε ο ήλιος γλίστρησε στο ζώδιο του Σκορπιού, και καθώς πλησιάζει η δεύτερη έκλειψη του Οκτωβρίου βρισκόμαστε ήδη όπως και ο Μαξ, εκεί που ζουν τα Άγρια Πράγματα.

Το Ζώδιο του Σκορπιού είναι μυστικοπαθές και γεμάτο ένταση

Δεν είναι τυχαίο ότι βασιλεύει αυτήν εδώ την εποχή, που μας περνά από το καλοκαίρι στον χειμώνα, από το φως στο σκοτάδι. Οι αρχαίοι Κέλτες την 31η Οκτωβρίου γιόρταζαν το τέλος της περιόδου της συγκομιδής και την αρχή του χειμώνα με την γιορτή που ονόμαζαν Samhain.

Με το πέρασμα των αιώνων η γιορτή μετονομάστηκε σε «All Hallows Eve», παραμονή των Αγίων Πάντων. ‘Όπως και να ονομάσουμε την γιορτή η παράδοση επιμένει: την συγκεκριμένη μέρα το βέλο που χωρίζει τον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών γίνεται πολύ πολύ λεπτό.

Πέρα από τις διακοσμητικές κολοκύθες και τα τραγούδια των παιδιών, στις νύχτες που όλο και επιμηκύνονται και στο φως που λιγοστεύει, εμείς όπως και τα άλλα πλάσματα ξεκινάμε να υφαίνουμε ένα αθέατο ιστό, ένα κουκούλι από όπου θα ξεμυτίσουμε την άνοιξη.

Τί γίνεται όμως όταν εκτός από το βέλο ανάμεσα σε δυο διαστάσεις, λεπταίνει και το βέλο που χωρίζει το συνειδητό από το ασυνείδητο; Κατά τις εκλείψεις όπως έμαθα πρόσφατα, οι αράχνες κατεβάζουν τον ιστό τους για να τον ξαναστήσουν αμέσως μετά, ένα φαινόμενο για το οποίο δεν έχει δοθεί καμιά επιστημονική εξήγηση.

Τι έρχεται στην επιφάνεια για σένα;

Πανάρχαια τραύματα, πόνοι προγονικοί, φόβοι που δεν μπορείς να εξηγήσεις;

Όταν ήμουν μικρή όσο και ο Μαξ βρέθηκα να ταξιδεύω σε ένα δεξαμενόπλοιο τον Μισισιπή Ποταμό, σαν τον Χακλεμπερη Φίν. Θυμάμαι κάποια πράγματα μα το μαύρο κουτί της εποχής είναι βαθιά θαμμένο. ΄

Ηταν μεγάλη η έκπληξη μου λοιπόν, όταν το περασμένο Σάββατο καθώς έψαχνα κάτι σε ένα συρτάρι, μονολόγησα «Καμιά φορά θα χάσεις και τον εαυτό σου, καμιά φορά θα σε πάρουν οι κροκόδειλοι».

Και αμέσως θυμήθηκα σαν να ήμουν πάλι 4 χρονών όλες εκείνες τις νύχτες που με νανούριζε ο ποταμός και αναρωτιόμουν αν θα έρθουν οι κροκόδειλοι να πάρουν τους γονείς μου. Σαν τον Captain Hook φοβόμουν πως θα σκαρφάλωναν στο καράβι, και θα έπαιρναν ότι αγαπούσα.

Και τί έκπληξη: όπως φαίνεται οι κροκόδειλοι είναι ακόμη μαζί μου.

Μέσα σε σένα ζει κάτι άγριο;

Και μήπως έχει έρθει ώρα να το φέρεις στο φως και να το τιμήσεις;

«Σε παρακαλούμε μην φύγεις» φωνάζουν τα τέρατα στον Μαξ όταν αφήνει το νησί. «Θα σε καταβροχθίσουμε – σε αγαπάμε τόσο πολύ.»

Ότι αγαπάμε μας καταβροχθίζει αλλά το καταβροχθίζουμε κι εμείς – κι ο χρόνος που περνάει μας κάνει όλους άγιους. Των Αγίων Πάντων, μέσα από τα μαύρα νερά του Σκορπιού φέρε στην επιφάνεια ότι θες να γιορτάσεις, ότι φοβήθηκες και ότι θάφτηκε αλλά ακόμη ζει.

Είναι μια πολύ όμορφη εποχή και σου εύχομαι να την περάσεις σαν τον Μαξ – αγκαλιά με τα δικά σου Άγρια Πράγματα.

‘Oh please don’t go — we’ll eat you up — we love you so.’

Φιλιά,

Witchella