Μαρί: Για να μην πει κανείς ότι δεν ήξερε

Οι ιστορίες γυναικών που έκαναν σπουδαία πράγματα και άλλαξαν τον ρου της ιστορίας είναι αμέτρητες. Γυναίκες μικρές, μεγάλες, άσπρες, μαύρες, γνωστές ή άσημες που, όταν χρειάστηκε, πήραν την ανθρωπότητα στα χέρια τους και την προχώρησαν δυο βήματα μπροστά.

Αυτές τις ιστορίες θα σας διηγηθώ. Μια κάθε Δευτέρα. Και λέω να ξεκινήσω το ταξίδι μου με τη γυναίκα που με ενέπνευσε να φτάσω μέχρι εδώ. Βλέπετε, το να θες να αλλάξεις τον κόσμο δεν είναι προνόμιο μόνο των νέων. Συχνά, αυτή η επιθυμία σ’ ακολουθεί για μια ζωή. Μόνο που, μεγαλώνοντας, μαθαίνεις πως τέτοιου είδους παρορμήσεις μπορεί να σου κοστίσουν ακόμα και την ίδια σου τη ζωή. Όπως στην Μαρί.

Η Μαρί Κόλβιν ήταν Αμερικανίδα πολεμική ανταποκρίτρια. Αυτό που την έκανε ξεχωριστή ήταν πως δεν την ενδιέφεραν τα ξερά, στρατιωτικά γεγονότα, αλλά οι άνθρωποι και τα συναισθήματα τους. Με την συγκλονιστική της πένα διηγήθηκε τις ιστορίες εκατοντάδων απλών ανθρώπων που έζησαν στο πετσί τους τον πόλεμο, ισχυριζόμενη πως έτσι στέλνει το «σημαντικότερο αντιπολεμικό μήνυμα».

Βρέθηκε στην Τσετσενία, στο Κόσοβο και στη Σρι Λάνκα όπου έχασε το αριστερό της μάτι. Η ψυχή της τσακίστηκε από τις σκληρές εικόνες πόνου που αντίκρισε, το ‘ριξε στο αλκοόλ, πάθαινε κρίσεις πανικού και διέλυσε την προσωπική της ζωή. Όμως συνέχισε. Το θεωρούσε χρέος της να γίνει η φωνή των αδυνάτων.

Το 2012 βρέθηκε στη Συρία όπου αποκάλυψε το μεγάλο ψέμα που διέσωσε ο Άσαντ: η κυβέρνηση της Συρίας δεν βομβάρδιζε τρομοκράτες όπως υποστήριζε, αλλά άμαχο πληθυσμό και γυναικόπαιδα. Ανθρώπους απροστάτευτους που ζούσαν κάτω απ’ τα ερείπια τρομοκρατημένοι, πεινασμένοι κι άρρωστοι. Κάποιοι και νεκροί.

Σ’ αυτήν τη αποστολή, κι αφού συγκλόνισε όλο τον δυτικό κόσμο με τις αποκαλύψεις της, έχασε τη ζωή της από βόμβα. Μια βόμβα που μάλλον δεν έπεσε τυχαία στο σημείο που βρισκόταν. Ήταν ένα ρίσκο που το ήξερε εξαρχής, μα το επέλεξε. Ήθελε να μαθευτεί παντού πως κάποιοι άνθρωποι πεθαίνουν άδικα κι αφήνουν πίσω τους ανθρώπινα συντρίμμια.

Οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα φτύνει και βουλιάζει η Ευρώπη. Τα γυναικόπαιδιά που είναι κλεισμένα σε δομές, κάτω από άθλιες συνθήκες, και εξακολουθούν να υποφέρουν. «Για να μην πει κανείς ότι δεν ήξερε» έλεγε ο Μπεχράκης – και πράγματι, σήμερα δεν μπορεί κανείς να πει ότι δεν ξέρει. Και το χρωστάμε εν μέρει και στην Κόλβιν.