Βγείτε έξω, πιείτε ποτά

Βγείτε έξω, πιείτε ποτά, κάντε αλητείες, ζήστε επικίνδυνα.

Στείλτε «Μετακίνηση 4» στο κράτος και πηγαίνετε επίσκεψη στην κολλητή σας που συγκατοικεί με το αγόρι της και συχνά πυκνά με άλλους κολλητούς κανονίζουν σουαρέ στα μουλωχτά. Ξεγελάστε το Χαρδαλιά, κουνήστε μας το χέρι.

Μαζευτείτε στις πλατείες με φιλαράκια σας και γείτονες και πιείτε μια μπίρα στην υγειά όσων περιμένουν να μπουν στις ΜΕΘ και είναι σε αναμονή. Προλαβαίνετε έως τις 21.00.

Κλάψτε λίγο ακόμα για τη μίζερη ζωή μας, τις σακούλες κάτω από τα μάτια που τις παίρνουμε αγκαζέ για να πάμε σούπερ μάρκετ, καθώς όλα πια τα κάνουμε μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή και σε λίγο δε θα βλέπουμε από τις πολλές οθόνες. Αντισταθείτε! Πηγαίνετε σε «κορωνοπάρτι», ηγηθείτε τα εσείς. Είστε μάγκες εσείς, δεν παθαίνετε τίποτα ποτέ. Φτου, φτου μη σας ματιάσω.

Ζήστε επικίνδυνα λίγο βρε παιδιά κι εγώ μαζί σας, αφού δε μπορώ να είμαι η ίδια στο νοσοκομείο, στον άνθρωπό μου και μαθαίνω νέα του από το κινητό όταν και αν, αφού δε μπορώ να είμαι εκεί.

Και όταν τα κάνετε όλα αυτά, για να χτυπήσει κόκκινο η αδρεναλίνη και το κερασάκι στην τούρτα να κάτσει και να το απολαύσετε, πηγαίνετε μια βόλτα από το Γεννηματά, το Ασκληπιείο, το Ντυνάν, τον Ερυθρό Σταυρό έτσι για να γλυκαθείτε.

Το εθνικό σύστημα υγείας βουλιάζει, οι επαγγελματίες υγείας, γιατροί, νοσηλευτές, διοικητικοί, είναι εξαντλημένοι, προσπαθώντας να είναι alert πάντα και παντού, με 2.500+ κρούσματα μας «ανοίγουν σταδιακά», ενώ μας έκλεισαν με 1.000 κι επιμένουν στην ατομική προστασία και υγιεινή. Δε ξέρω πόσο βοηθά ΜΟΝΟ αυτό και δε θα κρίνω κανένα, όπως ούτε και τους σχεδιασμούς της όποιας κυβέρνησης. Μετά θα κλαίνε…

Αυτό που ξέρω είναι πως είμαστε όλοι κουρασμένοι, πως όλο αυτό που βιώνουμε είναι άδικο, μα είναι εδώ κι επίσης ξέρω ότι σαν την υγρασία και τον τρόμο που σου προκαλεί ο πράσινος τοίχος δεν έχει.

Αυτό που ακόμα ξέρω είναι πως δε μπορώ να είμαι δίπλα στον άνθρωπό μου αυτή τη στιγμή, γι’ αυτό και σας γράφω. Και πως τα νοσοκομεία έχουν πυρετό, βράζουν κι αν τα φοβόσασταν μια φορά πριν (και λογικό), τώρα μην περάσετε ούτε απ’ έξω…

Ζούμε ένα παραλογισμό. Είμαστε όλοι κουρασμένοι. Έχουμε στερηθεί πολλά και πολύ. Και πλέον η Ιταλία δεν είναι κάτι «μακρινό». Πριν ξεκινήσει ο διαχωρισμός του «ποιο περιστατικό αναλαμβάνουμε και ποιο ας πάει στην ευχή γιατί είναι μεγάλο, με υποκείμενα νοσήματα, δε θα τα καταφέρει κλπ», μπορούμε να κάνουμε λίγο ακόμα υπομονή για τους ανθρώπους μας; Ή ο εαυτούλης μας είναι πιο σημαντικός;

Λίγο ακόμα υπομονή.