Η εκθεσού και ο «παπαγάλος»

Γράφει η Λία Μπισμπίκη,

Θυμάμαι ξεκάθαρα την ημέρα που ο πατέρας μου μπήκε στο σπίτι και μου είπε ότι θα σταματήσω τα ιδιαίτερα στην έκθεση της Α’ Δέσμης. Τσακώθηκε με τη συνάδελφό του και καθηγήτρια, για λόγο που ποτέ δεν έμαθα, το μόνο που είχε πάρει το αυτί μου είναι ότι είμαι «παπαγάλος».

Την ίδια ημέρα, του έτους ’98, μου έφερε το μηχανογραφικό μαζί με ενημερωτικά φυλλάδια για σχολές και μου είπε να τα διαβάσω για να αποφασίσω τι θα δηλώσω. Ό,τι μου αρέσει! Βέβαια τα φυλλάδια ήταν μόνο για σχολές θετικής κατεύθυνσης, οπότε περιείχαν τα μαθήματα του Πολυτεχνείου και θετικών επιστημών.

Στο μυαλό μου τριβέλιζαν οι σκέψεις «κακή στην έκθεση, παπαγάλος», τι να δηλώσω τώρα, και πού να πάω; Όλα έγιναν στην τύχη!

Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι τις πανελλήνιες εξετάσεις, έκανα κάποια λίγα ιδιαίτερα στην έκθεση με μια νέα καθηγήτρια. Δεν έμαθα ποτέ τι έγινε με την πρώτη, πιο πολύ με απασχόλησε ο χαρακτηρισμός που μάλλον προερχόταν από την ίδια την «εκθεσού».

Πέρασα εντέλει στην 34^η επιλογή μου, κι αυτό εντύπωση δεν μου έκανε.

Πήγα, τελείωσα, κι ακόμα δεν ήξερα τι μου αρέσει. «Σε τι να είμαι καλή άραγε; Σίγουρα όχι στο να γράφω», μονολογούσα.

Σε πολύ μικρότερη ηλικία, με συνέπαιρναν οι ιστορίες, ζητούσα συνέχεια από τους γονείς μου να μου αγοράζουν τετράδια. Στο τέλος γέμιζα τις γραμμές γράφοντας «φανταστικό» ημερολόγιο για πράγματα που ποτέ δεν είχαν συμβεί.

Αγαπούσα πολύ και τις ξένες γλώσσες, δε θα μπορούσα ποτέ όμως να τολμήσω να γίνω «αγγλικού». Πέρασαν πάνω από δέκα χρόνια αμφισβήτησης και τέτοιων μονολόγων, κι ας ακολούθησαν μεταπτυχιακό και μετά δεύτερη καριέρα.

Προχτές αφού έστειλα το πρώτο μου άρθρο, χτύπησε το τηλέφωνο.

To άρθρο «ήταν πολύ καλό», μου είπαν. Μου ζήτησαν να γράψω κι άλλη μια ιστορία!

Που θέλω να καταλήξω; Μην ακούς ποτέ κανένα! Υπάρχει μία σιγανή φωνούλα μέσα μας που πάντα ξέρει τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε και αγαπάμε πιο πολύ. Άκουσέ τη, γιατί η απάντηση είναι εκεί!