Η (ενίοτε) αχρείαστη ρευστότητα της ερωτικής μας ζωής

Θαρρώ πως κάποια στιγμή στη ζωή σου φτάνει εκείνη η ώρα που κάπως θες να εξηγήσεις γιατί οι σχέσεις που προσπάθησες να δημιουργήσεις, να χτίσεις και να κρατήσεις, όχι απλά κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα, αλλά σου άφησαν και ορισμένα ψυχολογικά πάνω στον ήδη μεγάλο όγκο που κουβαλούσες από παιδάκι.

Και έτσι μου ήρθε η συνειδητοποίηση πως έχω σχηματίσει ένα anxious attachment style, χωρίς να ξέρω πώς να σου το μεταφράσω στα ελληνικά.

Από τα δεξιά όμως, εμφανίστηκε αυτή η επεξήγηση και ξαφνικά είδα όλες μου τις σχέσεις να περνάνε μπροστά από τα μάτια μου και τα άνοιξα διάπλατα σα να είχα μόλις ανακαλύψει τον διακτινισμό.

Έφερα τη βοήθεια του κοινού και βρέθηκα με έναν φίλο μου να συζητάμε τη δική μου κατάσταση σε συνάρτηση με το γενικότερο κλίμα που επικρατεί στον τομέα των σχέσεων τη σήμερον ημέρα και μέσα στο μυαλό μου, ακόμα ένας διακόπτης χτύπησε, γιατί εδώ και καιρό αναρωτιέμαι γιατί είναι τόσο κακό να λες ξεκάθαρα ότι θες σχέση, γενικότερα γιατί είναι κακό να λες ξεκάθαρα οτιδήποτε θες το οποίο όμως, δεν ακουμπά σε αυτή τη σφαίρα του «πάμε και το βλέπουμε» παύλα «δε θέλω και πολλά πολλά αυτή την περίοδο».

Πολλάκις έχω ακούσει πως δεν πρέπει να λέω πως θέλω σχέση,

γιατί αυτό τρομάζει τους άνδρες και τους κάνει να φεύγουν τρέχοντας και έτσι το είχα γυρίσει πάνω μου, πείθοντας τον εαυτό μου ότι μάλλον εγώ θα είχα αυτό το clingy χαρακτηριστικό, που με μη παρεξηγείς, προφανώς το είχα σε έναν βαθμό (δες anxious attachment style).

Από την άλλη βέβαια, βαρέθηκα αυτή τη ρηχή και αβέβαιη και ρευστή κατάσταση που κανείς δε ξέρει τι θέλει και κανείς δε ξέρει που πάει και τα αφήνουμε όλα να μένουν ανείπωτα, χάνοντας συνδέσεις και σχέσεις που θα μπορούσαν να αποδειχτούν διαμάντια και πηγαίνοντας από swipe left σε βαρετά matches που χάνονται μετά από το πρώτο «γεια».

Ξεκαθαρίζω σε αυτό το σημείο πως στην πρώτη φάση μίας γνωριμίας προφανώς ακόμα γνωρίζεις το άλλο πρόσωπο και ούτε εσύ ξέρεις εάν θέλεις να κάνεις σχέση μαζί του, αλλά δεν το βρίσκω μεμπτό να ξέρεις πως αυτός είναι ο τελικός στόχος, γιατί έτσι «εξετάζεις» όλη τη σύνδεση στη βάση εκείνη που θα σε οδηγήσει τελικά στο να καλύψεις όντως τις συναισθηματικές σου ανάγκες. Με αυτό το άτομο ή κάποιο άλλο μελλοντικά.

Δεν προσπαθούμε να παγιδεύσουμε ανθρώπους ούτε να τους βάλουμε σε ένα κλουβί και θέλω αυτό κάποια στιγμή να το καταλάβουμε και να το αποδεχτούμε. Δε θα κρατήσουμε κάποιον με το ζόρι εάν θέλει να φύγει και ο καθένας μπορεί να το κάνει αυτό οποιαδήποτε στιγμή θελήσει.

Άρα που είναι το κακό στο να ξέρεις τι θες και να το συζητάς;

Ίσα-ίσα, που εάν τα θέλω μου δεν ταιριάζουν με τα δικά σου, θα το καταλάβουμε μια ώρα αρχύτερα και θα συνεχίσουμε τις ζωούλες μας.

Φοβόμαστε τόσο την ευαλωτότητα, να δείξουμε τι κρύβεται στην καρδούλα μας, καθόμαστε και τα υπολογίζουμε όλα και ταυτόχρονα, τα αφήνουμε στη μοίρα τους να εξελιχθούν ανεξέλεγκτα, φουντάροντας από τον ίδιο γκρεμό every-single-time, χρησιμοποιώντας δικαιολογίες και γυρίζοντας την «ευθύνη» καθρεφτάκι στον απέναντι.

Ναι, υπάρχουν οι τοξικές καταστάσεις που δεν αξίζουν τον χρόνο σου.

Υπάρχουν οι μπερδεμένες που θες να βλέπεις μέσα από ροζ γυαλιά. Υπάρχουν όμως, και εκείνες που απλά χρειάζονται το openness, την ειλικρίνεια, την ευάλωτη πλευρά μας, τη συζήτηση και το άνοιγμα, ακόμα κι αν καταλήξουν στο πουθενά.

Τουλάχιστον αυτές είναι (μάλλον) οι μόνες που δε θα έρθουν να μεγαλώσουν τα ψυχολογικά σου αγκυλώματα, αλλά θα σε βοηθήσουν να μεγαλώσεις κι άλλο το μέσα σου.

Είμαι σίγουρη πως θα το συζητήσουμε περισσότερο το θέμα σε ένα επόμενο #ThirtySomething!