Ο μαλακομαγνήτης είναι η πιο μεγάλη φούσκα της ερωτικής μας ζωής

Όχι να στο χαλάσω, όμως μαλακομαγνήτης δεν υπάρχει και θέλω να ξεκινήσω με αυτή τη βαρύγδουπη δήλωση.

Για αμέτρητα χρόνια και κυρίως, εκείνα της υπέροχης και ερωτικής ολίγον τι φοιτητικής μου ζωής, θεωρούσα πως κάθε άνδρας που ερχόταν στον δρόμο μου και κατέληγα να στενοχωριέμαι λίγο ή πολύ για την πάρτη του, ακόμα και να κλαίω για ώρες στον κόκκινο καναπέ της κολλητής μου, ήταν απλά επειδή είχα τον λεγόμενο μαλακομαγνήτη, τραβούσα πάνω μου αυτού του είδους τους άνδρες.

Όχι τους νορμάλ, όχι εκείνους που ήταν συναισθηματικά διαθέσιμοι, όχι εκείνους που ήθελαν να κάνουν σχέση με την Αθανασία, όχι εκείνους που θα έβγαιναν μαζί μου ραντεβού χωρίς «ίσως», «θα δούμε» και «μπορεί».

Όταν τρως όμως, όλα αυτά στο κεφάλι και ανεβαίνει λίγο ο αριθμός των πολύτιμων χρόνων που έχεις περπατήσει πάνω σε αυτή τη γη, κάπως το σκέφτεσαι ξανά και συνειδητοποιείς πως αυτόν τον τίτλο του μαλακομαγνήτη τον έχεις δώσει εσύ η ίδια στις επιλογές που έκανες και απλά δεν είχες το θάρρος να αντιμετωπίσεις κατάματα, γιατί μπορεί να έβλεπες όλα τα μικρά τερατάκια που κρύβονταν μέσα σου: ανασφάλειες, φόβοι, παιδικά τραύματα.

Υποστηρίζω με απόλυτο τρόπο πως το σύμπαν σου στέλνει πάντα ό,τι εσύ καθρεφτίζεις.

Η τοξικότητα έλκει τοξικότητα. Αυτό είναι που σε οδηγεί στις «λάθος» επιλογές συντρόφων, όχι κάποιος μαγνήτης που τους τραβά πάνω σου ως διά μαγείας.

Όταν λέμε και ξαναλέμε αυτό το επιχείρημα, που μπορεί τις επόμενες ημέρες να το ακούσεις περισσότερο στο πλαίσιο των συζητήσεων για τη single ζωή, μόνη σου αφαιρείς τη δύναμη από τον εαυτό σου και τον περιγράφεις με τέτοιον τρόπο, σα να είναι απλά έρμαιο κάποιας ανώτερης υπερδύναμης που δε μπορείς να καθοδηγήσεις. Παθητικός αποδέκτης χωρίς βούληση.

Για να είμαστε ειλικρινείς όμως, σε κοιτώ στα μάτια και σου λέω πως και οι δύο ξέρουμε πως ΟΛΕΣ οι επιλογές, καλές ή λιγότερες πετυχημένες, ήταν ολόδικές μας.

Όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό και πραγματικά το αποδεχτούμε, χωρίς ενοχικότητα και χωρίς τύψεις, τότε θα αρχίσουμε να σκύβουμε πραγματικά πάνω από τα τραύματά μας που λειτουργούν σε τέτοιο επίπεδο, που τις περισσότερες φορές δεν τα καταλαβαίνουμε καν.