Μήπως η «αδερφή ψυχή» μας είναι ένα τεράστιο παραμύθι;

Μόλις παραιτήθηκα από τη δουλειά μου και μετακόμισα ξανά πίσω στη γενέτειρά μου, άρα όπως καταλαβαίνεις έχω πολύ ελεύθερο χρόνο στα χέρια μου, που μέχρι να βρω τις ισορροπίες μου, οδηγεί και σε ορισμένες φιλοσοφικού επιπέδου σκέψεις, ανάλογες των ερεθισμάτων που λαμβάνω.

Και τις τελευταίες ημέρες, έλαβα αυτά τα ερεθίσματα μέσα από ένα βιβλίο που διάβασα («Beach Read» από την Emily Henry) και από μία Netflix ταινία που παρακολούθησα («Look Both Ways»).

Και εάν με κάποιον τρόπο τελικά, δεν υπάρχει μόνο ένας κατάλληλος άνθρωπος για εμάς εκεί έξω; Και εάν τελικά, το σημαντικό είναι να βρεις εκείνον που απλά θα κουμπώσει στην εκάστοτε δική σου εκδοχή;

Κάτι ο Πλάτωνας με το «Συμπόσιο», κάτι οι χολιγουντιανές ιστορίες, κάτι τα παραμύθια που μας έλεγαν από μικρά, μάθαμε πως κάπου εκεί έξω, ακόμα κι αν είναι στην Κίνα και έρχεται με χελώνα, υπάρχει το δικό μας «άλλο μισό».

Και δε θα πάρω αυτόν τον πολύτιμο χώρο, για να μιλήσω για το πώς όλοι μας είμαστε ολότητες, αλλά για το πώς αυτή η αίσθηση πως μόνο μία ψυχή μπορεί να κουμπώσει στη δική μας, μπορεί να κρύβει περιθώρια για αμφισβήτηση.

Πιστεύεις στη μοίρα; Σα ρομαντική ψυχή, εγώ θεωρώ πως με ορισμένους ανθρώπους είναι γραφτό με κάποιον τρόπο να συναντηθείτε σε αυτό το χάος που αποκαλούμε ζωή (όχι απαραίτητα, για να παραμείνετε μαζί), όμως εάν μέχρι να συναντήσεις τη λεγόμενη μοίρα σου, υπάρξουν άλλοι τρεις άνθρωποι να καλύψουν την ίδια κατηγορία συναισθηματικής ασφάλειας, δίνοντας την ίδια ακριβώς αίσθηση του καρμικού;

Εάν το καλοσκεφτείς, δε θα υπήρχαν διαζύγια και επόμενες σχέσεις μετά από αυτά εάν η μία και μόνο ψυχή ήταν ένα αληθινό σενάριο.

Και δεν το λέω από την κυνική πλευρά του πράγματος, είμαι υπερβολικά ρομαντική, για να αντιμετωπίσω έτσι τον έρωτα, όμως μέχρι τώρα, έχουν υπάρξει τουλάχιστον δύο άνθρωποι με τους οποίους είχα σκεφτεί πως θα μπορούσα να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου μαζί τους και τελικά, είμαι ακόμα single.

Και θα μπορούσες να πεις πως δεν πέτυχαν εκείνοι οι έρωτες, γιατί κάτι άλλο υπήρχε στα σκαριά για εμένα, όμως μήπως αυτό το λέμε, γιατί υποσυνείδητα είναι άλλο ένα τσεκ στη λίστα με τις επιτυχίες που πρέπει να έχουμε κάτω από τη ζώνη μας;

Μήπως το να βρούμε την «αδερφή ψυχή» μας το θεωρούμε περισσότερο σαν κάτι που πρέπει να πετύχουμε, για να επιβεβαιώσουμε πως είχε με κάποιον τρόπο νόημα το οτιδήποτε ζήσαμε πάνω σε αυτή τη γη; Όπως και το να έχεις οικονομική ασφάλεια, μια καριέρα, ένα αυτοκίνητο και ένα σπίτι στην κατοχή σου.

Καταλήγω πως απλά πως ίσως σε διαφορετικά στάδια της ζωής μας, οι καρμικοί έρωτες και οι ψυχές που κουμπώνουν στη δική μας, να είναι μία πολύ πιο τυχαία συνθήκη, ειδικά εάν σκεφτεί κανείς πως εύκολα θα μπορούσε ο έρωτας της ζωής μας να είναι στην Αμερική, να μην τον γνωρίσουμε ποτέ και τελικά, να βρεθούμε με τον Πάνο από μία τυχαία γειτονιά της πόλης μας με την ίδια «ψευδαίσθηση» πως είναι εκείνος που είχε η μοίρα φυλάξει για εμάς.

Εκεί που θέλω να καταλήξω (και σε ευχαριστώ, Emily, για το βιβλίο σου), είναι πως το πιο σημαντικό δεν είναι απαραίτητα να βρεις την αδερφή ψυχή σου, αλλά να βρεις έναν άνθρωπο που θα ερωτεύεται με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ένταση κάθε διαφορετική εκδοχή σου, σε κάθε πιθανό χωροχρόνο που μοιράζεστε. ΑΠΟ ΕΠΙΛΟΓΗ και όχι, επειδή τον συνδέει μαζί σου ένα αόρατο κόκκινο σχοινί.

Θα διαλέγω πάντα αυτό συγκριτικά με το καρμικό της όλης υπόθεσης.