Γίνε ο έρωτάς σου

Που ‘ναι, που ‘ναι το δαχτυλίδι, ψάξε, ψάξε, δε θα το βρεις…

“Τον θέλω δυναμικό, γλυκό και τρυφερό. Να στηρίζει τις επιλογές μου, να με πηγαίνει μπροστά. Να εξελίσσεται, να τον νοιάζει φυσικά η εικόνα του. Μην είναι όλη την ώρα μέσα στη μίρλα, να είναι φωτεινός άνθρωπος! Στα δύσκολα να είναι βράχος και να με υπερασπίζεται σε κάθε συνθήκη. Α, να του αρέσουν τα ταξίδια! Μην είναι μούχλας. Και να γουστάρει τα επιτραπέζια. Ιδανικά και το καραόκε! Και φυσικά να έχει και μια μόρφωση α’, έτσι;”

“Θέλω να με καταλαβαίνει. Να προσέχει τον εαυτό της, να τον περιποιείται. Μην είναι όλη την ώρα με το λάπτοπ αγκαλιά και φόρμες. Να είναι προσεγμένη! Να είναι θετικός άνθρωπος, ευγενικός, να ακτινοβολεί ρε παιδί μου και φυσικά να μην μουρμουρίζει διαρκώς. Να έχει να πει κάτι καινούριο, όχι όλη την ώρα τα ίδια, καραμέλα. Να με αγαπάει και να μου το δείχνει. Προς θεού να μη ζηλεύει, μη με θέλει “κτήμα” της. Διαφορετικά προτιμώ να… ζήσω ελεύθερο πουλί!”

Όλοι κάτι θέλουμε, κάπως το θέλουμε και σε τελική ανάλυση αυτό που ψάχνουμε είναι απλά αγάπη αγνή. Με μορφή μελαχρινή, ξανθιά, καστανή… ζητάμε πάθος, ηλεκτρισμό, επικοινωνία, έλξη, γλυκιές κόντρες, βαθιά σύνδεση, ανήκειν, μοίρασμα. Μπορεί κανείς να πει όχι σε όλα αυτά; Όχι! Και προς θεού, τα αξίζουμε. Το αξίζουμε… όλες και όλοι ανεξαιρέτως.

Ότι κι αν ψάχνουμε στον έρωτα, με όποιες έννοιες κι αν τον έχουμε συνυφασμένο, σχεδόν πάντα στην εξίσωση, ξεχνάμε να βάλουμε τον πιο σημαντικό παράγοντα. Τον εαυτό μας! Και αυτό είναι το μέγα λάθος που κάνουμε… Με τα μάτια στραμμένα στο γ’ ενικό, σε εκείνη, ή εκείνον δημιουργούμε έναν κόσμο σε α’ πληθυντικό κι όταν η φούσκα σκάει από το πουθενά και βαράει διάλυση, τότε αναρωτιόμαστε που φταίξαμε, τι δεν κάναμε καλά και τι τελικά στράβωσε.

Δε ξέρω αν στραβός είναι ο γιαλός φίλοι μου, πάντως όλα τα παραπάνω να σας πω την αλήθεια μου, μου δίνουν την αίσθηση ότι στραβά αρμενίζουμε… Και αυτό, γιατί μπλεκόμαστε. Πως περιμένουμε να αγαπηθούμε, όταν εμείς οι ίδιοι πρώτα απ’ όλα δε μας εντάσσουμε στην εξίσωση; Πως περιμένουμε να μας φροντίσουν και να μας φερθούν γλυκά, αν πρώτα εμείς δεν το κάνουμε αυτό για εμάς; Πως περιμένουμε να μας ερωτευτούν, όταν εμείς οι ίδιοι δεν τη “βρίσκουμε” με τον εαυτό μας; Μιλάω κυριολεκτικά και μεταφορικά, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος!

Και κάτι ακόμα: Πως προκύπτει η αίσθηση του “περιμένω” και μάλιστα “έχω και απαιτήσεις”;! Ο έρωτας είναι κτητικός, υπέροχος και όπως ακριβώς και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται, ναι. Για να τον ζήσεις ολόψυχα και όπως σου αξίζει ωστόσο, αρκεί απλά πρώτα απ’ όλους να σε ερωτευτείς εσύ. Να γελάς με σένα, να γουστάρεις εσένα, να τα βάζεις με σένα και να χαζεύεις με σένα. Να πειράζεις εσένα, να αγκαλιάζεις εσένα, να βελτιώνεις εσένα και όλα αυτά για σένα.

Γίνε ο έρωτάς σου άνθρωπέ μου εν ολίγοις, αυτό είναι το μαγικό μυστικό. Και αν θες μετά, μιλάμε για δαχτυλίδια και για βέρες και για ό,τι άλλο τραβά η όρεξή σου… Μη βασανίζεσαι όμως άδικα. Κρίμα είναι!…

Photo by Rachel McDermott on Unsplash