Πόσο πιστεύεις ότι ζεις;

Μήπως έχεις συχνά αυτήν την αίσθηση ότι τρέχεις πίσω απ’ τη ζωή σου;

Μήπως πιάνεις εξίσου συχνά τον εαυτό σου να έχει την τάση να προβλέπει όλα όσα ακόμα και η ίδια η ζωή δε μπορεί; Μήπως όλα αυτά σε στρεσάρουν πολύ και σε φτάνουν στα όριά σου; Σου λένε διαρκώς να «χαλαρώσεις» και πως «δεν αξίζει να σκας, μια είναι ζωή!»; Μήπως έχουν δίκιο;

Αν κάτι έχουμε όλες και όλοι μας μάθει καλά τα χρόνια της πανδημίας, είναι αφενός ότι η ζωή είναι πολύτιμη, αφετέρου μπορεί πολύ ξαφνικά να σταματήσει. Κάποτε, κάπου είχα διαβάσει πως «Όσοι κι αν φύγουν, η ζωή δε θα φύγει ποτέ» και η αλήθεια είναι πως μέσα στην ανασφάλεια της φράσης, βρίσκεις μια κάποια αισιοδοξία. Σκέψου το…

Αλήθεια, πόσο πιστεύεις ότι ζεις;

Ποιος μας εγγυάται το αύριο; Τι μας δημιουργεί τόση σιγουριά που μας επιτρέπει να βλάπτουμε με το έτσι θέλω τον εαυτό μας με στρες, ταχυκαρδίες και μια νοσηρή καθημερινότητα κάθε λεπτό που περνάει; Μας αξίζει; Στον γιο σου αξίζει; Στη μητέρα σου αξίζει; Στη γυναίκα σου αξίζει; Αλήθεια, έχεις αναρωτηθεί ποτέ… πως θες να ζεις; Ή μήπως δεν πρόλαβες;

Τρέχουμε τόσο μα τόσο πολύ καθημερινά. Επειδή στη δουλειά μας είμαστε καλοί, επειδή βάζουμε στόχους και τους εκπληρώνουμε, επειδή έχουμε μάθει να έχουμε τον έλεγχο σε όλα, νομίζουμε ότι είμαστε και θεοί, όμως… κάνουμε λάθος, γιατί ξεχνάμε. Ξεχνάμε, πως είμαστε περαστικοί και πως αν κάτι οφείλουμε σε εμάς και τον κόσμο να δώσουμε είναι απλά… τον πιο όμορφο, αληθινό εαυτό μας.

Ο κόσμος δεν έχει ανάγκη ρομποτάκια επαναφορτιζόμενα που τυχαίνει να μιλάνε.

Έχει ανάγκη ανθρώπους με αληθινές φωνές κι ανάστημα θεού που παρασέρνει όλο το σύμπαν στο να γίνει καλύτερο. Η αυτογνωσία είναι εκεί έξω. Ούτε στην οθόνη, ούτε στα σενάρια του μυαλού. Την ίδια στιγμή είναι και μέσα. Το θέμα είναι που θες να δεις…