Ευτυχία δεν ονομάζω την επαγγελματική καταξίωση

Σε προετοιμάζω από τώρα πως στις παρακάτω γραμμές θα βρεις μία βαθιά unpopular opinion, από αυτές που τόσο εύκολα «ξεστομίζω» εδώ στο Magic Me, καθώς είναι πραγματικά ένα safe place, όπου ακόμα και εγώ η ίδια μπορώ να εξερευνώ τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου.

Τους προηγούμενους μήνες, τον προηγούμενο χρόνο βασικά, συνειδητοποίησα πως η ευτυχία μου σε αυτή τη ζωή έχει σταματήσει πλέον να συνδέεται με την επίτευξη ενός συγκεκριμένου επαγγελματικού στόχου ή γενικότερα, με την επαγγελματική μου ιδιότητα.

Στην εργασιακή κουλτούρα μέσα στην οποία μας γαλουχούν

και στο οικονομικό πλαίσιο που συμβαίνουν τα πάντα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, έχουμε εκπαιδευτεί να συνδέουμε την ευτυχία μας με την επαγγελματική μας καταξίωση.

Συγκεκριμένα, έχουμε μάθει από μικρή ηλικία πως δουλεύουμε σκληρά, κάνουμε θυσίες, εξελισσόμαστε διαρκώς, φτάνουμε στα όρια του burnout, αφήνουμε στην άκρη την προσωπική μας ζωή, πετυχαίνουμε καλύτερη θέση, καλύτερο μισθό και μετά… Μετά μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι ή να λέμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι.

Αν όμως, η σειρά δεν είναι αυτή; Αν είναι ακριβώς η αντίστροφη;

Μέσα στο πέρασμα των χρόνων, το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής μου έχει αλλάξει μορφές και έχει μεταφραστεί άλλοτε σε μία ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, σε μία καλύτερη επαγγελματική θέση και άλλοτε, σε μία ικανοποιητική ερωτική σχέση, σε έναν μισθό πιο παχυλό.

Τώρα πλέον, εάν με ρωτήσεις «ρε συ Αθανασία, τι θες να πετύχεις στη ζωή σου;», θα σου απαντήσω με περίσσεια ειλικρίνεια πως θέλω να έχω την ησυχία μου, εσωτερική γαλήνη και ηρεμία, να ξέρω τον εαυτό μου σαν την παλάμη του χεριού μου, να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και να χτίζω ισχυρότερες και κυρίως, ουσιαστικότερες σχέσεις και εάν μπορώ, να αφήνω το στίγμα μου με κάποιον τρόπο στους ανθρώπους γύρω μου.

Δε με νοιάζει εάν θα συνεχίσω να κάνω τη δουλειά που κάνω τώρα,

παρότι την αγαπάω με όλο μου το είναι, δεν πρόκειται να δεσμευτώ όμως, πως θα ακολουθώ το ίδιο μονοπάτι μέχρι να φτάσω τα ογδόντα μου, παρά το όποιο prestige και το όποιο ταλέντο μου. Προτιμώ να ακολουθώ τη δημιουργικότητά μου, τη μεγαλύτερη έννοια δηλαδή και τη μεγαλύτερη αξία, παρά την πάρα πολύ συγκεκριμένη έκφρασή της στο τώρα.

Νομίζω πως αυτός είναι ο τρόπος, για να δείχνει πάντα προς τη σωστή κατεύθυνση η εσωτερική σου πυξίδα. Το εσωτερικό σου «γιατί» δεν είναι απλά μία επαγγελματική θέση και μπορεί να πάρει πολλές διαφορετικές μορφές έκφρασης και εκπλήρωσης.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υποστηρίζω να μην κυνηγάς την καριέρα των ονείρων σου και να μη θέτεις στόχους, σε όποιο χρονικό βάθος και εάν θες να το κάνεις αυτό.

Υποστηρίζω απλά πως ακόμα και εάν κάνεις τη δουλειά που αγαπάς,

η ευτυχία σου θα ήταν προτιμότερο να μην πηγάζει αποκλειστικά και μόνο από τη θέση και τον τραπεζικό σου λογαριασμό, γιατί εάν κάποια στιγμή αυτά χαθούν, τότε τι θα μείνει πίσω; Εάν δεν πετύχεις τον στόχο, εάν δεν καλύψεις το project, ένα δεν πάρεις την προαγωγή, εάν δεν κερδίσεις την αύξηση.

Μήπως θα ήταν πιο ωφέλιμο να συνδέεις την ευτυχία σου με το εσωτερικό σου σύστημα αξιών, τις σχέσεις σου, την αυτογνωσία, την προσωπική σου εξέλιξη;

Με μία ελιά, ένα αμπέλι και ένα καράβι μπορείς να χτίσεις ξανά μια ολόκληρη χώρα.

Εσύ με τι θα χτίσεις ξανά τον εαυτό σου αν όλα ανατραπούν;