Δε θα αποδείξεις τίποτα με ακόμα ένα burnout

Υπάρχει μία γκλαμουριά που αιωρείται στην ατμόσφαιρα, η γκλαμουριά του να δουλεύεις μέχρι να εξαντλήσεις τον οργανισμό σου, σωματικά και ψυχικά. Μέχρι να βιώσεις απανωτά burnouts και να ξεχάσεις πώς σε λένε, πού βρίσκεσαι και γιατί υπάρχεις.

Προσπαθώντας να αποδείξεις ότι κάνεις καλά τη δουλειά σου, ότι είσαι αφοσιωμένος εργαζόμενος, ότι αξίζεις τη θέση σου, ότι μπορείς να τα κάνεις όλα ταυτόχρονα, ότι μπορείς να εξελιχθείς, ότι μπορείς να ισορροπήσεις καριέρα και οικογένεια (εάν είσαι γυναίκα δηλαδή).

Ακόμα και σε συνθήκες τηλεργασίας, που πολλοί εργοδότες θεωρούν πως οι υπάλληλοι κ*λοβαράνε και λίγο, στην πραγματικότητα φαίνεται πως δουλεύουν ακόμα περισσότερο, μιας που τα όρια ανάμεσα σε επαγγελματική και προσωπική ζωή κάπως θολώνουν, όταν και τα δύο τα κάνεις στον ίδιο ακριβώς χώρο.

Όμως, αυτά είναι τα όρια που πρέπει να τοποθετούνται πιο ευδιάκριτα από όλα τα υπόλοιπα.

Σε αυτό έχω καταλήξει ύστερα από την τελευταία τουλάχιστον 6ετία που περνάω από burnout σε burnout, θεωρώντας πως αν πουσάρω λιιιιιίγο ακόμα τον εαυτό μου, κάτι θα γίνει.

Και επειδή είναι σα να ακούω ήδη το επιχείρημα πως εάν δε δουλέψεις, τίποτα δε θα έρθει ουρανοκατέβατο, φυσικά θα συμφωνήσω μαζί σου.

Δεν είπα να σηκώσουμε τα χέρια και να παρατήσουμε την καριέρα μας στο έλεος του Θεού, ειδικά εάν αγαπάμε αυτό που κάνουμε, ακόμα όμως κι αν το έχουμε επιλέξει για καθαρά βιοποριστικούς λόγους. Είναι ωραίο να κάνεις καλά τη δουλειά σου, να υπηρετείς τον σκοπό της ζωής σου, να ξεχωρίζεις σε αυτό που κάνεις για το επαγγελματικό ήθος σου.

Όμως η καριέρα δε θα πρέπει να χτίζεται στους ώμους της ψυχικής και σωματικής μας υγείας, της προσωπικής μας ζωής.

Όταν η δουλειά σου μονοπωλεί τις περισσότερες ώρες της ημέρας σου, σε σημείο να εξαντλείσαι, το πρώτο που αρχίζει να δείχνει τα σημάδια αυτής της εξάντλησης είναι το σώμα σου.

Η διατροφή σου είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από ισορροπημένη, το ίδιο ακριβώς και τα ωράρια του ύπνου σου, ενώ το μυαλό σου ακροβατεί σε μία διαρκή σύγχυση.

Όταν το άγχος σου χτυπάει ταβάνι και αγγίζεις τα όρια της μηδενικής υπομονής με οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου, αναπόφευκτα οι σχέσεις με τους συναδέλφους σου διαταράσσονται.

Και εάν αυτά δε σε πείθουν και τόσο πολύ, το να συγκρίνεις διαρκώς τις ώρες δουλειάς και την εξάντλησή σου με του διπλανού, μόνο τοξικό ανταγωνισμό μπορεί να δημιουργήσει που κυριολεκτικά κανέναν δεν ωφελεί, ενώ θα φτάσεις σε κάποιο σημείο που – νομοτελειακά- η αξία σου στο επαγγελματικό περιβάλλον θα αρχίσει να φθίνει, καθώς πλέον δε θα έχεις ούτε τη σωματική αντοχή ούτε την πνευματική διαύγεια να ανταπεξέρθεις στις υποχρεώσεις σου.

Αντί να παγιδευόμαστε επομένως, σε έναν κόσμο που «οφείλουμε» να είμαστε συνέχεια alert, χάνοντας την πραγματική σύνδεση με τους στόχους μας και βιώνοντας ένα καθεστώς στρες, κυνηγώντας αποδοχή και ζώντας, για να δουλεύουμε, διερωτώμενοι εάν έχουμε κάνει «αρκετά», καλό θα είναι όλα αυτά να τα βάλουμε σε ένα μικροσκόπιο.

Η εργασία είναι ένα χαρακτηριστικό μας, δεν είναι αυτό που είμαστε.

Μας βοηθά να υπάρχουμε και να προχωράμε, οικονομικά και συναισθηματικά, δίνοντας μία αίσθηση πληρότητας έως ένα σημείο και σίγουρα, είμαστε ευλογημένοι να έχουμε μία πηγή εισοδήματος σε μία τόσο δύσκολη οικονομικά πραγματικότητα, όμως η αξία της δουλειάς μας δεν καθορίζει την αξία της ζωής μας ούτε τη δική μας.

Ας μάθουμε να αποσυνδεόμαστε, να δίνουμε χώρο στον εαυτό μας και για τους υπόλοιπους τομείς της ζωής μας που προσφέρουν ευτυχία: τις σχέσεις μας, την οικογένειά μας, το self-care όπως το ορίζει ο καθένας από εμάς.

Ας μάθουμε να βάζουμε όρια, να κάνουμε διαλείμματα, να στοχεύουμε στην ισορροπία, να δείχνουμε κατανόηση και συμπόνια στον εαυτό μας. Ας μάθουμε να εργαζόμαστε στοχευμένα και να αποφεύγουμε αυτή την τόσο τοξική κουλτούρα του multitasking.