Σαλάτα κανείς;

Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που δοκίμασα σαλάτα με ψιλοκομμένο μήλο.

Μπορεί να σας φανεί χαζό, όμως ειλικρινά το ότι ένα κάρο πρασινάδες συνδυάζονται με το μήλο, το μπαλσάμικο και το καρύδι τόσο… εξαιρετικά (!) μου έκανε απίθανη εντύπωση κι αυτό αν φανταστείτε ότι δεν έτρωγα σαλάτα έως τα 21.

«Μα ποιος τρώει σαλάτα όταν έχει μπροστά του αυτήν την παστιτσάδα ρε μάνα; Είναι δυνατόν;!».

Κι αν εξαιρέσουμε το παστίτσιο, το οποίο είναι και αγαπημένο μου φαγητό, την ίδια ατάκα έλεγα για κάθε πιάτο που περνούσε από μπροστά μου.

Είχα μια άρνηση με τη σαλάτα, το είχα δεχτεί κι εγώ και όλοι οι οικείοι μου, όσο κι αν προσπαθούσαν να με πείσουν ότι ειλικρινά και από κάθε άποψη έχει όλα τα καλά του θεού.

Λίγα χρόνια αργότερα, κατάλαβα ότι η άρνηση μου αυτή δεν είχε να κάνει με την ίδια την τροφή, μια χαρά είναι το αγγούρι, η ντομάτα και το κρεμμυδάκι, το πρόβλημα όμως ήταν και ακριβώς αυτό.

Χρόνια ολόκληρα είχα στο μυαλό μου τη σαλάτα ως κάτι στημένο, «παραδοσιακό», δεδομένο.

Αγγούρι, ντομάτα, κρεμμύδι και στο τσακίρ πετάμε και λίγη φετούλα από πάνω. Ναι, είχα δοκιμάσει και όχι, δεν ήταν ότι δε μου άρεσε καθόλου…

Αυτό που την έκανε στα μάτια μου μη ελκυστική ήταν ότι μου ήταν εξωφρενικά οικεία. Άκουγα σαλάτα και ήξερα τι περιμένω. Έβλεπα σαλάτα και οι προσδοκίες μου δε ξεπερνιόντουσαν.

Θα μου πεις «Μα καλά και δεν άνοιγες έναν τσελεμεντέ να φτιάξεις κάτι διαφορετικό;». Θα σου απαντήσω.

Με πόση ευκολία αλλάζεις τα «δεδομένα» της ζωής σου;

Με πόση ευκολία ξεκινάς μια νέα διαδρομή όταν έχεις εξαρχής την πεποίθηση «Δε μου αρέσει»;

Πλέον, κάθε φορά που βγαίνω έξω η σαλάτα πάντα είναι στο επίκεντρο. Δοκιμάζω ό,τι υπάρχει. Κάποιες φορές δε θέλει πολλή ζαλάδα το ζήτημα. Τα δεδομένα αλλάζουν κάπως μαγικά.

Να είσαι ανοιχτή-ος όμως, ε;!…