Το μέτρημα: Λίγο πριν σβήσει το ΄21

Τι χρονιά κι αυτή.

Πόσες κομμένες ανάσες, πόσα χαμόγελα κάτω απ’ τις μάσκες, πόσα δάκρυα, πόση σιωπή. Πόσα πέτυχες, πόσα άφησες, πόσα πήρες μαζί σου, για πόσα αισθάνθηκες «Καμία ανοχή»…

Λίγο πριν σβήσει το 2021 και υποδεχτούμε τη νέα χρονιά, ίσως είναι η καταλληλότερη εποχή για να κάνουμε τον απολογισμό μας. Να μετρήσουμε τους ανθρώπους και την πίστη μας. Τις ιδέες και τα ιδανικά μας. Την ελπίδα που προσμένουμε να φέρει το νέο έτος και να εδρεύσει επί γης το κάτι καλύτερο. Το κάτι ανθρώπινο.

Αν αυτή τη χρονιά τη μετρήσεις σε ειδήσεις, θα βρεις θλίψη, αγανάκτηση, θα βρεις κίτρινο αγκαζέ με μαύρο.

Αν τη μετρήσεις σε χαμένες ψυχές και άδικες απώλειες θα βρεις πόνο, θυμό, οργή.

Αν τη μετρήσεις σε ξαφνικά «έκτακτα ανακοινωθέντα» θα βρεις στρες, φόβο, τρόμο, ανησυχία, ανασφάλεια. Θεέ μου πόση ανασφάλεια.

Αν τη μετρήσεις σε αγκαλιές… Πόσο σου έλειψαν. Πόσο μας έλειψαν οι αγκαλιές.

Αλήθεια, δε μου ‘πες…

Σε τι ρυθμό χτυπά το δικό σου μέτρημα; Τι κρατάς; Τι παίρνεις μαζί σου; Τι κέρδισες; Τι έχασες; Τι έμαθες; Τι αφήνεις πίσω μια για πάντα;

Απ’ όλα όσα έζησες, απ’ όλα όσα ζήσαμε μαζί σαν συγκάτοικοι που πατούν σε αυτόν τον τόπο… τι θες να ξαναζήσεις και τι όχι; Και φίλε μου… απ’ όσα δε θες να ξαναζήσεις, απ’ όσα σε τερμάτισαν ψυχικά και πνευματικά, πώς θα βάλεις κι εσύ ένα λιθαράκι τέλους σε όλα αυτά;

Μη ξεχνάς: Ο δίπλα που πονά, από τύχη δεν είσαι εσύ. Το παιδί που δεν έχει να φάει στα φανάρια παρακάτω από τύχη δεν είσαι εσύ. Η γυναίκα που άφησε την τελευταία της πνοή με δυό χέρια στο λαιμό της από τύχη δεν είσαι εσύ.