Μεγάλη υπόθεση να είσαι ειλικρινής με το συναίσθημά σου

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ελκυστικό στον κόσμο αυτό από τους ανθρώπους που είναι ειλικρινείς με το συναίσθημά τους. Που υποστηρίζουν τον κόσμο που έχουν μέσα τους, που στα παιχνίδια ρόλων κάνουν ένα βήμα πίσω γιατί απλά «δε μπαίνουν» και ακριβώς για το λόγο αυτό είναι πάντα ένα βήμα μπροστά στη ζωή τους.

Είναι οκ να αποκρύπτεις το συναίσθημά σου από τους άλλους. Είναι οκ να επιλέγεις να μη ξεδιπλώνεις το πανέμορφο σύμπαν σου με μιας. Είναι οκ να μην είσαι «ανοιχτό βιβλίο». Είναι οκ να σε τρομάζει η συνειδητοποίηση του «έχω παλμό!». Δεν είναι οκ να παραπλανείς. Δεν είναι οκ να δημιουργείς μύθους και να κάνεις gaslighting και τέλος, δεν είναι οκ –και μάλιστα καθόλου οκ– να σου λες ψέματα. Το «εσύ και οι άλλοι» είναι ένα θέμα. Το «εσύ κι εσύ» είναι ένα άλλο. Το θέμα μας για σήμερα…

Όταν πέφτουν στο τραπέζι συζητήσεις για τα συναισθήματα όλοι έχουν λόγο –φυσικά– και όλοι θέλουν να ακουστούν. Προσωπικά, παρατηρώ. Κάτι το οποίο μου άρεσε από μικρή. Μπορείς να καταλάβεις πολλά για έναν άνθρωπο ακόμα και από το πως προφέρει το ρήμα «νιώθω» είτε μιλάει για τη σχέση που αναπτύσσει χαζεύοντας τα μακαρόνια να σιγοβράζουν και ανυπομονεί να τα φάει (νιώθει πείνα), είτε μιλάει για την καρδούλα του που παίζει ταμπούρλο κάθε φορά που σκάει μύτη στο γραφείο «το πρόσωπο» (νιώθει επίσης πείνα διαφορετικού είδους!).

Όσο περισσότερο λοιπόν παρατηρώ τους ανθρώπους να μιλάνε για τα συναισθήματά τους και οι περισσότεροι εξ’ αυτών να πω σε αυτό το σημείο, προσπαθούν να τα εκλογικεύσουν και να τα βάλουν σε κουτάκια με απώτερο σκοπό να τα κατηγοριοποιήσουν γιατί έτσι νιώθουν ότι «έχουν τον έλεγχο», τόσο πιο πολύ παθιάζομαι με την πολυπλοκότητά μας και ταυτόχρονα με τη σκέψη του «πόσο πιο απλή θα ήταν η ζωή αν απλά τα παρατηρούσαμε χωρίς κριτική διάθεση, κατεβάζαμε λίγο το μαστίγιο και τα αποδεχόμασταν;».

Ειλικρινά… τι φάση με το μαστίγιο; Τι φάση με το να προσπαθούμε διαρκώς να κάνουμε πως δε νιώθουμε; Σκοπός δεν είναι να ΝΙΩΘΟΥΜΕ; Τι φάση με τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας; «Είναι ενθουσιασμός, όχι κάτι παραπάνω, προς θεού!», ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ. Τι κερδίζουμε; Και αλήθεια, τι χάνουμε όσο διατηρούμε την ψευδαίσθηση ότι «έχουμε τον απόλυτο έλεγχο»; Δεν έχω απαντήσεις, ερωτήματα θέτω.

Προσωπικά, με εντυπωσίασε ιδιαίτερα η παραδοχή μιας πελάτισσάς μου όταν μου είπε «Μάρη… μου φαίνεται πως έχω ξεχάσει να ζητάω, να διεκδικώ» και η αποκάλυψη ενός πολύ δικού μου προσώπου, που επιλέγει εξαιρετικά προσεκτικά τις λέξεις που χρησιμοποιεί «θάβω τα συναισθήματά μου, όσο μπορώ δηλαδή». Σε μια πρώτη ανάγνωση και στα δύο, παρατηρείς αυτογνωσία. Σε μια δεύτερη, βαθύτερη ανάγνωση, ένα αίσθημα ευαλωτότητας. Πόσο γενναίο να αγκαλιάζεις αυτό το κομμάτι του εαυτού σου. Πόσο διπλά γενναίο να το μοιράζεσαι κιόλας.

Μεγαλώσαμε στερεοτυπικά, περισσότερο με κανόνες του φαίνεσθαι, παρά του είναι. Ωριμάζοντας, συνειδητοποιούμε ότι η Μαγεία προκύπτει όταν μπαίνουμε σε μια τροχιά να σπάσουμε –ειδικά– αυτούς τους κανόνες και πλέον, να κάνουμε ΚΑΝΟΝΑ το είναι μας. Να είμαστε –τουλάχιστον εμείς!– ειλικρινείς με το συναίσθημά μας.

Και επιλέγω με τη σειρά μου πολύ προσεκτικά το ρήμα «ωριμάζουμε» αντί «μεγαλώνουμε». Γιατί μεγαλώνει αυτός που επιλέγει να συνεχίζει να αναπαράγει πάσης φύσεως στερεοτυπικούς κύκλους ενώ έχει την επιλογή να «ωριμάσει». Ωριμάζει αυτός που επιλέγει να δουλέψει με την πάρτη του, να είναι ειλικρινής με το συναίσθημά του και να γίνει έμπνευση για όλους τους υπόλοιπους. Για τον κόσμο.

Εσύ, τι επιλέγεις;

Stay in your Magic love,

Μάρη