Εγώ, η δικαιωματίστρια

«Την είδανε όλες ξαφνικά φεμινίστριες…»

«Στο τέλος θα τρέμουμε να κάνουμε καμάκι φίλε, άστο»

«Κι άμα δηλαδή είναι τούμπανο, να μην της το πω, να ντραπώ;!»

«Λες και οι γυναίκες δεν μας κακοποιούν. Έλα σε παρακαλώ πολύ. Απλά δε συμφέρει τα media αυτό να βγει παραέξω. Δεν πουλάει»

«Στην κουζίνα σου ρε, μου θες και δικαιώματα, χαχαχα»

Θα ξεκινήσω από το τελευταίο σχόλιο, το οποίο και καλά είναι αστείο αλλά δε γέλασε κανείς.

Ναι, είναι ποτισμένο σεξισμό, τι δεν καταλαβαίνεις; Είναι τόσο ποτισμένο που σου τρυπάει τα ελάχιστα εγκεφαλικά κύτταρα που σου έχουν απομείνει, αν και εφόσον το λες. Δεν είναι αστείο, όχι. Με βλέπεις να γελάω;

«Στην κουζίνα σου ρε!», «Γυναίκα, κάτω το κεφάλι!», «Τώρα μιλάνε οι άντρες!»

Και καλά για πλάκα. Και καλά αστεία. Και καλά αντρικά. Κούνια που σας κούναγε αγάπες μου. Από κάπου τα ακούσατε, δε φταίτε εσείς γι’ αυτό, όχι. Ίσως έτσι μεγαλώσατε, δε φταίτε ούτε εσείς γι’ αυτό, ναι. Όταν όμως τα ξεστομίζετε ξέρετε τι συμβαίνει;

Αναπαράγετε εγκλήματα. Αυτό συμβαίνει. Και φταίτε εσείς.

Οι λέξεις έχουνε βαρύτητα. Τρυπάνε σα μαχαίρια ψυχές και την ίδια στιγμή μπορούν να απαλύνουν κάθε πόνο. Πώς νομίζετε ξεκινά η κακοποίηση πάσης φύσεως αγάπες μου; Με μπουνιά στο στήθος; Όχι. Με αγάπες και λουλούδια ξεκινά και με ατάκες του στιλ «Στην κουζίνα σου, ρε!».

Πρόσφατα μπήκα σε ένα ταξί. Το παλικάρι μιλούσε στο τηλέφωνο με τον κολλητό του, ο οποίος νοσούσε με covid. «Μην κάνεις σαν γκόμενα ρε, θα περάσει!» του είπε το παλικάρι, παλικαρίσια. Η τεστοστερόνη είχε αγγίξει το ταβάνι του ταξί κι ένιωθα να με πνίγει. Το παλικάρι δεν φάνηκε να νιώθει καμία ντροπή. Γελούσε κι έκανε «αντρίκιο» πάμπερινγκ στον κολλητό του.

Η πλάκα ξέρεις ποια είναι; Ακόμα σκέφτομαι ότι θα έπρεπε κάτι να πω στο παλικάρι, να μιλήσω. Η πλάκα ξέρεις ποια είναι; Φοβήθηκα. Θα μου πεις «Τι φοβήθηκες; Μη σε δείρει;!». Γελάς; Μάλλον ζεις σε άλλον κόσμο…

Όχι αγάπες μου, δεν την είδαμε ξαφνικά όλες «φεμινίστριες», απλά τυχαίνει να είμαστε πιο ενωμένες από ποτέ. Και για να το γράψω πιο σωστά: Δεν τυχαίνει, όχι. Το επιλέγουμε.

Φοβάστε αγάπες μου; Μυρίζει μια νέα τάξη πραγμάτων; Πιο δίκαιη; Πιο ανθρώπινη; Ισότιμη; Κι αν ναι, τι σας χαλάει σε αυτό;

Κάθε φορά που ακούμε για μια ακόμα δολοφονημένη αδερφή μας ξέρετε πώς είναι;

Έχετε την παραμικρή ιδέα ενδεχομένως τι αναβιώνουμε; Τη δίκη μας κακοποίηση. Όπως κι αν ήταν αυτή. Πολλές «γλιτώσαμε». Δεκαπέντε όμως, μόνο το 2021, όχι. Και αυτό γιατί; Γιατί έπαψαν να «ανήκουν», γιατί «αντιμίλησαν», γιατί προσπάθησαν να «σπάσουν τη σιωπή», γιατί απλά «χάλασε η φάση».

Και τώρα αγάπη μου θα μου πεις «Εγώ φταίω, που ο άλλος ο τρελός τη σκότωσε;».

Όχι αγάπη μου, δε φταις εσύ.

Όσο όμως δε με αφήνεις να αναπνέω, όσο ακούω τον γελοίο κολλητό σου να λέει «μη κάνεις σαν γκόμενα», όσο τα προβλήματά σου είναι πιο «σοβαρά» απ’ τα δικά μου γιατί είσαι «άντρας» και έχεις περισσότερες υποχρεώσεις, όσο μπροστά μου θίγεις τους γκέι φίλους μου για τη σεξουαλικότητά τους, όσο αμφιβάλλεις για το αν είμαι ικανή να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου, ακριβώς επειδή είμαι γυναίκα, όσο με λες «δικαιωματίστρια» γιατί απλά έχω συναίσθηση και πονάω και θέλω με όλες μου τις δυνάμεις να βάλω ένα λιθαράκι για να μπει ένα ΤΕΛΟΣ σε όλα αυτά, φταις αγάπη μου.

Και αυτά είναι μόνο τα μισά των μισών των μισών.

Χίλιες φορές «δικαιωματίστρια», παρά τζάμπα μάγκας.

Και η πλάκα ξέρεις ποια είναι; Αν ήμασταν όλοι μαζί σε αυτό, τον καλύτερο κόσμο θα τον είχαμε ήδη φέρει.

Αν θέλεις κι εσύ να συμβάλεις σε αυτό, δεν είναι αργά. Κόψε τα «στην κουζίνα σου» και την επόμενη φορά που θα μιλήσεις να βουτήξεις πρώτα τη γλώσσα στο κεφάλι σου.

Τότε, ίσως σου επιτρέψω να μου κάνεις «καμάκι».