«Αν θέλεις βοήθεια, έλα σε εμένα»

«Γιατί δεν έφυγες;», «Πώς το ανέχτηκες τόσο καιρό;», «Κάτι μου λέει ότι πήγαινες γυρεύοντας…», «Έπρεπε να το κόψεις μαχαίρι απ’ την αρχή», «Άργησες…», «Έχεις κι εσύ μερίδιο ευθύνης».

Εγώ, εσύ και όλοι οι τριγύρω αντί να κουνάμε το δάχτυλο επιδεικτικά και να κάνουμε τους προφεσόρους, αντί να βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα τη στιγμή που θα έπρεπε να ρίξουμε μια ματιά στον καθρέφτη μας και ενδεχομένως στη δική μας καμπούρα και αντί εν τέλει να είμαστε μισάνθρωποι, πρέπει να γίνουμε αυτή η κοπέλα που με το «αν θέλεις βοήθεια έλα σε εμένα» έσωσε έναν άνθρωπο κι έδωσε παράδειγμα στον κόσμο ολόκληρο.

Δεν κοίταξε τη δουλειά της, όχι. Δε σκέφτηκε «θα με δει το αφεντικό να μιλάω, πωπω, θα με απολύσει», δε φοβήθηκε. Είχε μπροστά της το φόβο ολοζώντανο σε μια μορφή 19^ης κοπέλας και την πήρε από το χέρι. Ήταν μαζί της. Δίπλα της. Έμπρακτα. Πέρα και πάνω από θεωρίες. Και τελικά… κατάφερε με τη δύναμη, την ανθρωπιά και την πράξη της να ξεσκεπάζει αυτή τη στιγμή ένα ολόκληρο, βρωμερό, υπαρκτό παρ’ όλα αυτά κύκλωμα.

Πολλές φορές χρειάζεται να λειτουργούμε αντανακλαστικά. Ναι, χωρίς φίλτρο. Γιατί κάποια ζητήματα, είναι ζητήματα ζωής και θανάτου. Στην κυριολεξία. Γιατί ο θάνατος δεν έχει πάντα τη μορφή ενός ανοιχτού – κλειστού κουτιού. Υπάρχουν κι άλλοι και πολλοί εξ’ αυτών είναι καθημερινοί, όπως η κακοποίηση πάσης φύσεως.

Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, να μη χρειαστεί να ζήσεις ποτέ κάτι σκληρό και βαθιά τραυματικό για να μάθεις το γιατί όλες οι παραπάνω ατάκες του στιλ «Γιατί δεν έφυγες;», «Έπρεπε να το κόψεις μαχαίρι από τη αρχή», «Έχεις κι εσύ μερίδιο ευθύνης» είναι ηλίθιες, άτοπες, άκυρες και αλήθεια, δεν έχουν να προσθέσουν απολύτως τίποτα σε έναν άνθρωπο βιασμένο στη ψυχή, στο μυαλό και στο σώμα.

Τα λόγια έχουν βαρύτητα. Η ζωή είναι πιθανότατα μια. Ας τη ζήσουμε σαν Άνθρωποι. Δίπλα στους ανθρώπους και μαζί με τους ανθρώπους.

Πρώτη δημοσίευση: csii.gr