Δικό μου ή δικό σου πρόβλημα είναι το revenge porn;

Ίσως τελικά και να υπάρχει μια μικρή αχτίδα φωτός, ένα παράθυρο που ανοίγει στην ελπίδα.

Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων έχουν ακουστεί αμέτρητες τέτοιες περιπτώσεις, μία υπόθεση revenge porn δεν προκαλεί εκείνα τα πολύ όμορφα σεξιστικά σχόλια που συνηθίζαμε να ακούμε, όχι τουλάχιστον στην ίδια ένταση με το παρελθόν.

Για πρώτη φορά, αισθάνομαι πως δεν έπεσε το φταίξιμο στην κοπέλα, πως δεν υπήρξαν εκείνες οι φωνές να γράψουν «ας πρόσεχε», πως δεν πέρασε το λινκ από οθόνη σε οθόνη και από φίλο σε συνάδελφο, πως δεν σκέφτηκε ο κόσμος να την χαρακτηρίσει με το πλούσιο (#νοτ) λεξιλόγιό του.

Αντίθετα, την προστάτεψε με αμεσότητα και ανθρωπιά.

Σίγουρα κάπου εκεί έξω, υπήρξαν εκείνα τα μυαλά που αποφάσισαν να παραμείνουν και σήμερα κολλημένα στον υπέροχο σεξισμό που δίνει νόημα και αξία στην ύπαρξή τους, όμως οι περισσότερες φωνές ενώθηκαν, για να υπερασπιστούν αυτή την κοπέλα.

Στη δική της θέση θα μπορούσα να ήμουν εγώ, εσύ, η κολλητή μας, η του διπλανού γραφείου, η του από κάτω διαμερίσματος, η της απέναντι καφετέριας και δε χρειάζεται να νιώθουμε ντροπή και ενοχές για το πώς αποφασίσαμε να εκφράσουμε τη σεξουαλικότητά μας μέσα σε μία σχέση, σαν ένα μυστικό που θα έπρεπε να κρύβουμε 10 μέτρα κάτω από τη γη.

Εάν ποτέ συμβεί σε μένα, δε θα αποτραβηχτώ νιώθοντας πως η ζωή μου έχει τελειώσει. Ή τουλάχιστον, αυτό θέλω να ελπίζω για τον εαυτό μου, και ίσως κάπως έτσι να αλλάζει ο κόσμος, ένα άτομο τη φορά.

Οι επόμενες (που εύχομαι να μην υπάρξουν), θα μιλήσουν, θα γνωρίζουν, θα κινητοποιηθούν, θα φέρουν δίπλα τους μία ολόκληρη κοινωνία εάν χρειαστεί, για να μπορέσουν να υπερασπιστούν το σώμα και τη σεξουαλικότητά τους.

Γιατί η γυναικεία σεξουαλικότητα δεν μπορεί πλέον να κρύβεται πάντα μέσα σε κρεβατοκάμαρες, γεμάτη ενοχές, ανασφάλειες και κόμπλεξ, ενώ ταυτόχρονα ολόκληρες βιομηχανίες την εμπορεύονται φτηνά.

Ο κόσμος αλλάζει όταν όλα αυτά που ζούμε, κάθε περιστατικό, κάθε υπόθεση, κάθε πορεία, κάθε αντίσταση, κάθε απάντηση, τα κάνουμε δικά μας, τα βάζουμε σαν παράσημο στην ύπαρξή μας και γινόμαστε πιο δυνατές.

Μακάρι αυτό να το πετυχαίναμε με λιγότερο πόνο και καμία απώλεια.

Μακάρι καμιά να μην είχε πονέσει, καμιά να μην είχαμε θρηνήσει. Μακάρι καμιά να μην είχε φτάσει στο τέρμα της ζωής της για έναν τέτοιο λόγο ακόμα και στα 16 της, όμως αρνούμαι να αφήσω την απώλειά τους να γίνει δύναμη στα χέρια ανθρώπων που είναι τόσο μικροί στο μέσα τους που αυτός είναι ο μόνος τρόπος να νιώσουν ικανοποίηση στην ανιαρή ζωή τους.

Αρνούμαι να σκύψω το κεφάλι, να ζητήσω συγνώμη για τη σεξουαλικότητά μου, να σηκώσω το βάρος μίας κοινωνίας που με θέλει γυμνή σε εξώφυλλα και ταινίες, αλλά αγνή παρθένα στην προσωπική μου ζωή, ικανοποιώντας κλισέ φαντασιώσεις μόνο μέσα σε τέσσερις τοίχους και μόνο με τον άνδρα που κατάφερα να «καπαρώσω» ενώπιον Θεού κι ανθρώπων.

Δεν είμαι αυτή και ούτε πρόκειται να γίνω.