Όταν θυμώνεις, είσαι ένας χαρακτήρας στην ιστορία κάποιου άλλου

Όταν θυμώνεις, είσαι ένας χαρακτήρας στην ιστορία κάποιου άλλου.

Όταν διώχνεις το θυμό, παίρνεις ξανά τη σκυτάλη της ιστορίας σου και μάντεψε ποιος έχει το πάνω χέρι ξανά. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν είναι εύκολο στο άψε σβήσε να διώξεις το θυμό, ή με έναν τρόπο μαγικό να εξαφανιστεί. Θέλει προπόνηση, τρόπο και κυρίως… θέλει να θέλεις.

Ο θυμός είναι συναίσθημα. Και όπως όλα τα συναισθήματα, έτσι κι εκείνος χρειάζεται να βιωθεί. Άλλωστε, απ’ όλα έχουμε κάτι να μάθουμε και γιατί όχι, να κερδίσουμε… Γιατί όχι και από αυτόν;

Δεν είμαι εδώ να σου πω ούτε να τον πνίξεις –πόσο μάλλον να σε εκπαιδεύσω σε αυτό!– αλλά ούτε και για να μοιραστώ μαζί σου για ακόμα μια φορά πως «είναι οκ να μην είσαι οκ και είναι λογικό κι ανθρώπινο να θυμώνεις». Τα ξέρεις αυτά!

Τι θα συνέβαινε αλήθεια αν…

κάθε φορά που κάτι σε τσιγκλάει, σε αναστατώνει και αισθάνεσαι να σε κυριεύει αρνητικά, σου υπενθύμιζες πως δε σε ορίζει; Και ποιος-α θα ήσουν αν το μυαλό σου σε οδηγούσε στο παρακάτω:

«Θυμώνω, άρα νιώθω, άρα έχω παλμό, άρα ζω. Χαίρομαι γι’ αυτό, την ίδια στιγμή που αναγνωρίζω ότι δεν είμαι αυτό και μόνο αυτό. Έχω δικαίωμα όμως να είμαι και αυτό!»;

Όταν τα συναισθήματα μας κυριεύουν όπως κι αν είναι αυτά, γινόμαστε χαρακτήρες στις ιστορίες κάποιων άλλων. Ο «υπερθετικός» δε μας επιτρέπει να δούμε καθαρά, ούτε να λειτουργήσουμε ξεκάθαρα.

Ο θυμός, η ντροπή, ο ενθουσιασμός, η ζήλεια και οτιδήποτε άλλο στα κόκκινα, αυτομάτως μοιάζει να μας ακινητοποιεί, την ίδια στιγμή που μας κάνει να λειτουργούμε σπασμωδικά και πολλές φορές να χάνουμε το δίκιο μας, ειδικά στην περίπτωση του θυμού.