Να είμαστε Άνθρωποι… υπάρχει ελπίδα;

Να διαβάζουμε πιο συχνά θετικές ειδήσεις, να βλέπουμε ανθρώπους, οργανώσεις και οργανισμούς να αλλάζουν τον κόσμο προς το καλύτερο, να χαμογελάμε πιο πολύ, να αγχωνόμαστε πιο λίγο, να σταματήσουμε να ακούμε για άλλα αποτρόπαια εγκλήματα που μας αναγάγουν σε τέρατα και όχι ανθρώπους, να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό με ενσυναίσθηση και συμπόνια, να θυμηθούμε ξανά την ταυτότητά μας, να υπηρετούμε το καλό, να είμαστε Άνθρωποι. Υπάρχει ελπίδα;

Το τελευταίο αρκετά μεγάλο διάστημα, ο κόσμος μοιάζει να είναι λίγο πιο βαρύς.

Και είναι. Οι συναναστροφές με τους άλλους είναι γρήγορες, κάπως θλιμμένες, τυπικές. Κάπως σα να λέμε «Τι να πούμε τώρα… δε βλέπεις τις ειδήσεις;», ενώ παράλληλα σκεφτόμαστε «Σε τι κόσμο θα μεγαλώσω το παιδί μου;», «Πώς θα πληρώσω το ρεύμα;», «Πρέπει να βρω και τρίτη δουλειά…», «Κουράστηκα να δουλεύω για να επιβιώνω και να μην έχω ούτε τα βασικά», «Μήπως να αλλάξω χώρα;», «Πώς το έκανε αυτό στο παιδί της;».

Θλίψη, πάγωμα, θυμός, αγανάκτηση, φόβος, στρες και η μια κρίση μετά την άλλη να έρχονται βίαια καταπάνω μας όσο εμείς προσπαθούμε να διατηρήσουμε το οξυγόνο.

Και προς τιμήν μας το διατηρούμε, όσες στιγμές κι αν νιώσαμε να μας κόβεται η ανάσα. Και προς τιμήν μας επιβιώνουμε και γινόμαστε περισσότερο ψυχικά ανθεκτικοί και γενναίοι και προς τιμήν μας αλλάζουμε μυαλά σταδιακά –όλα θέλουν το χρόνο τους- και μαθαίνουμε να δημιουργούμε μέσα στο χάος ευκαιρίες, προσπαθώντας να δούμε το «καλό».

Όσο πιστεύουμε σε αυτό, υπάρχει ελπίδα.

Όσο επιμένουμε σε αυτό με τη στάση μας, τα λόγια μας σε εαυτό και άλλους και τις πράξεις μας υπάρχει ελπίδα. Όσο αγωνιζόμαστε για να υπερισχύσει η δύναμη του, του καλού, υπάρχει ελπίδα.

Και ξέρεις κάτι; Δεν υπάρχει λόγος να μοιάσεις του «κόσμου» που ζεις, κάνε τα πάντα για να μοιάσει ο κόσμος σε σένα. Για το καλό όλων μας. Τότε ναι, υπάρχει ελπίδα.