Βόλτα με το καρότσι στη πόλη;

Επειδή εγώ έχω πάει για 4 χρόνια σερί, η συμβουλή μου είναι,

όταν ετοιμάζεις τη προίκα του μωρού σου και επισκέπτεσαι τα καταστήματα βρεφικών ειδών για τα απαραίτητα, όταν έρθει η ώρα της επιλογής του καροτσιού μην ασχοληθείς ούτε με το χρώμα, ούτε με το σχέδιο, ούτε με τη μάρκα.

Ρώτα μόνο ένα πράγμα: Είναι ανθεκτικό να αντέχει τα πεζοδρόμια και τους δρόμους της πόλης; Ο υπάλληλος σίγουρα θα σε κοιτάξει με συμπονετικό ύφος γιατί έχει καταλάβει ακριβώς τι εννοείς.

Και αφού έχεις πάρει το κατάλληλο καρότσι και το έχεις ετοιμάσει, έχεις εξοπλιστεί με υπομονή, φορτώνεις πάνω και το μωρό και είσαι έτοιμη να ξεχυθείς στους δρόμους γιατί ως λεχώνα η βόλτα με το καρότσι έξω είναι το αγχολυτικό σου, είναι αυτό που περίμενες όλη μέρα μετά από τόση κλεισούρα. Είναι που με τη βόλτα σου αποκοιμιέται αμέσως, είναι που σταματάει το κλάμα, είναι που ηρεμεί και άλλα τόσα.

Και έχεις παιδί στο καρότσι και καφέ στο coffee-holder και ξεκινάς να περπατάς.

Εμ, που να ήξερες όμως ότι από τα πρώτα κιόλας βήματα χρειάζεσαι γνώσεις ενόργανης γυμναστικής (ανέβα πεζοδρόμιο-κατέβα πεζοδρόμιο, σπασμένα, λακκούβες, νερόλακους) και αυξημένα αντανακλαστικά βατραχανθρώπου για να μην πατήσεις περιττώματα αδέσποτων και επίσης πολύ βασικό να αποφεύγεις σαν παίκτης του squid game τα δέντρα που ο δήμος σκέφτηκε να φυτέψει μέσα στη μέση ενός πεζοδρομίου με 2 μέτρα πλάτος όλο και όλο.

Έτσι περνάνε τα πρώτα δέκα λεπτά και φτάνεις να πάρεις μια ανάσα, όταν συνειδητοποιείς ότι τελικά οι διαβάσεις των πεζοδρομίων με μπάρες δεν είναι για να περνάς εσύ με το καρότσι ή το αναπηρικό αμαξίδιο, οοόχι. Είναι το λεγόμενο «5 λεπτά θα κάνω» πάρκινγκ με αλάρμ, που τον ρωτάς τον άλλο: Έγώ ρε φίλε πως θα περάσω εδώ που το άφησες; Και σου απαντάει το γνωστό: 5 λεπτά θα κάνω, θα πεταχτώ μέχρι τη τράπεζα!

Μαζεύεις ό,τι σου έχει απομείνει από υπομονή και κάνεις πάλι τη Κομανέτσι για να φτάσεις σπίτι σου πιο εξαντλημένη από ό,τι έφυγες.

Αλλά τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα έχουμε ήλιο!!!