Το υπέροχό μας τσίρκο

Δεν είχα πάει ποτέ σε τσίρκο

Δε με πήγαν οι γονείς μου όταν ήμουνα μικρή για να μην τρομάξω.

Όσο και να διαμαρτυρόμουνα εγώ για το πόσο ήθελα να πάω να δω τις χορεύτριες, τους ακροβάτες, τους ζογκλέρ εκείνοι ήτανε πάντα αρνητικοί και έτσι συμβιβαζόμουν να τους δω από την τηλεόραση.

Έπρεπε να μεγαλώσω αρκετά για να καταλάβω ότι ο λόγος που δε με πήγαν ήταν ότι η χρήση άγριων ζώων σε κόλπα με στεφάνια και φωτιές δεν ήταν η δουλειά τους και ότι η φυσική τους θέση είναι να βρίσκονται στη ζούγκλα και στα δάση.

Έτσι υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν πρόκειται να πάω ποτέ

Το 2012 η Ελλάδα έγινε η πρώτη χώρα στην Ευρώπη και η δεύτερη στον κόσμο που απαγόρευσε τα τσίρκο με ζώα.

Μολονότι δεν φημίζεται για την θέσπιση τολμηρών μέτρων στην κατεύθυνση της προστασίας των ζώων (και όχι μόνο) η συντονισμένη προσπάθεια Φιλοζωικών οργανώσεων, όπως ο Αρκτούρος και ενεργών πολιτών απέδωσε καρπούς και ο νόμος ψηφίστηκε.

Και ο καιρός πέρασε και έγινα μητέρα και ο γιος μου είδε μία αφίσα στο δρόμο που είχε έρθει ένα τσίρκο στη γειτονιά μας.

Αφού το έψαξα και έλεγξα ότι δε χρησιμοποιούνται ζώα στην παράσταση είπα θα του κάνω το χατίρι και θα του δοθεί η ευκαιρία στα οκτώ του χρόνια… αυτή που δε δόθηκε σε μένα.

Κλείσαμε τα εισιτήρια μας μία Κυριακή και αφεθήκαμε και οι δύο μας για 2 ώρες στη μαγεία των ακροβατικών της μουσικής και των φώτων.

Ήταν η πιο όμορφη και νοσταλγική βόλτα που θα μπορούσα να κάνω με το γιο μου και απόλυτα διδακτική για μένα.

Τελικά, η ευκαιρία θα έρθει και θα ζήσεις αυτό που περίμενες…

Καμιά φορά αν κάτι αργεί είναι για καλό και που ξέρεις… η εμπειρία ίσως καταλήξει χίλιες φορές καλύτερη από ότι μπορούσες να φανταστείς όταν έβλεπες τις παραστάσεις από την τηλεόραση στο σπίτι.