Χωράς στην τσάντα σου;

Αν χρειαζόταν να το αποφασίσεις μέσα σε 10 λεπτά, τι θα σκεφτόσουν πρώτο;

Αν η ανάγκη γινόταν επιτακτική, ποιος θα ήσουν;

Αν…

Με αφορμή τα ειδεχθή γεγονότα του πολέμου και την καθημερινή ενημέρωση γύρω απ’ αυτά, ένα πρωί έβαλα αυθόρμητα στο αθόρυβο τις ειδήσεις (το υποσυνείδητο πάντα παίρνει τον έλεγχο, όταν το Βασανίζουν ακραίες καταστάσεις) και έμεινα να κοιτάζω μόνο τις εικόνες. Τα μηνίγγια μου άρχισαν να σφυροκοπούν σαν τρελά και η ταχυκαρδία έκανε πάρτι μέσα στο στήθος.

Το σώμα που κατοικείς πάντα σου μιλάει. Έχει φωνή πιο δυνατή από τις λέξεις.

Τις περισσότερες φορές όμως το φιμώνουμε ή δεν του δίνουμε την απαραίτητη σημασία.

Αναλογίστηκα να είμαι στη θέση ενός πρόσφυγα πολέμου. Αναλογίστηκα να ειδοποιούμαι πως πρέπει να αφήσω το σπίτι μου, τα όνειρα μου, τη δουλειά μου, τους κόπους μου, τους όμορφους ανθρώπους και τα τοπία. Χωρισμός και αποχαιρετισμός.

“Και τώρα τι βάζουν μέσα σε μια παλιοτσάντα; ” σκέφτηκα.

Διόρθωσα τον εαυτό μου για αυτή τη σκέψη: αυτό το πανί λίγων εκατοστών με φερμουάρ και τσέπες, από ευτελές υλικό που έχεις αγοράσει σε εκπτώσεις χωρίς να το πολυσκεφτείς, γίνεται τώρα ο,τι πολυτιμότερο έχεις. Μετατρέπεται στη μοναδική περιουσία σου, γίνεται το ιερό σου δισκοπότηρο, ένα θησαυροφυλάκιο. Γίνεται η συντροφιά σου, η ασφάλεια σου, η ελπίδα σου, ο φρουρός των αναμνήσεων, η ταυτότητα σου, γίνεται ΕΣΥ.

Αυτή η τσάντα είσαι εσύ.

Ποιος είσαι όταν πρέπει να χωρέσεις σε μια τσάντα; Με τι θα τη γεμίσεις;

Με κύρος, γνωριμίες, τίτλους, πολυτέλεια και ανέσεις, σπατάλες και lifestyle;

Η ματαιοδοξία και η επιφάνεια δε χωράνε σε μια τσάντα.

Το ταξίδι της ζωής έχει ανατροπές.

Έχεις σκεφτεί αν χώρας στην τσάντα σου;