Witchella Stories: Η εποχή του Υδροχόου, ο Ντίλαν κι εγώ

Αγάπησα τον Ντίλαν πολύ μετά που αγάπησα την ροκ μουσική

Τον αγάπησα όταν άρχισα να καταλαβαίνω τους στίχους του, κάτι πάθαινα σε φυσικό επίπεδο όταν τον άκουγα να τραγουδά βραχνά, με το ζόρι.

Κι όσο ταξίδευα τον καταλάβαινα όλο και περισσότερο, ώσπου δεν είχε πια σημασία να καταλάβω: οι αναμνήσεις μου είχαν ανακατευτεί με την μουσική του, ακούω το Girl from the North Country και βρίσκομαι πάλι σε ένα αυτοκίνητο που διασχίζει τον αυτοκινητόδρομο προς το New Jersey χωρίς φανερό σκοπό, μια εποχή που ο σκοπός ήταν απλά η ροή.

Ποια ήμουν; Κάποια άλλη που πιθανώς αν μπορούσα να ταξιδέψω πίσω στον χρόνο θα είχε ενδιαφέρον να συναντήσω. Όμως η αγάπη μου για αυτό το τραγούδι περνά μέσα από τις εποχές και οι εκδοχές μου αποκτούν κάτι που της συνδέει. Μια κλωστή από λόγια.

Εννοείται όταν τον είδα Live στη Μαλακάσα πήγα να πεθάνω, σκέφτηκα “Πω πω θα γελάνε όλοι που έπεσα ξερή από την χαρά μου“… Στις φωτογραφίες από εκείνη την βραδιά, θα δεις ένα μελαχρινό κορίτσι που μοιάζει να έχει κερδίσει το λαχείο.

Κι εκεί το είπε ξέρεις, αυτό το τραγούδι “The Times are A-Changin”

Ένα τραγούδι που είχε γράψει και ηχογραφήσει ο δικός του νεότερος εαυτός, τον Οκτώβρη του 1963.

«Το γράφω γιατί αυτό θέλουν να ακούσουν οι άνθρωποι σήμερα», είχε πει σε έναν φίλο του μουσικό, που τον είχε ρωτήσει “Μα τι γράφεις εκεί πέρα”.

Ένα μήνα αργότερα δολοφονήθηκε ο Πρόεδρος Κένεντι. Την επόμενη μέρα ο Ντίλαν τόλμησε να το τραγουδήσει σε ζωντανό κοινό και όπως είπε ο ίδιος στον βιογράφο του, η αντίδραση τον άφησε άναυδο.

Ο κόσμος διψούσε για την αλλαγή

Και ο λόγος που τα λέω όλα αυτά είναι γιατί βρισκόμαστε στο ίδιο εκείνο σταυροδρόμι.

Είναι φανερό, βρισκόμαστε στο σημείο όπου «είναι η ώρα να παραδεχτείς/πως τα νερά γύρω σου έχουν μεγαλώσει/και να το πάρεις απόφαση πως σύντομα θα βραχείς ως το κόκαλο».

Αρκεί να παρακολουθήσεις την αναταραχή που επικρατεί στην Ευρώπη.

Οι πολίτες έχουν ξεσηκωθεί από άκρη σε άκρη. Στην Αμερική χιλιάδες απολύονται καθώς το τραπεζικό σύστημα ετοιμάζεται και πάλι να καταρρεύσει μέσα στον εαυτό του σαν Λευκός Νάνος.

Και στο Ισραήλ οι νέοι είναι στους δρόμους. Θα μπορούσες να το απλουστεύσεις: οι λαοί ξεσηκώνονται για οικονομικούς λόγους. Αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά θα αναγνωρίσεις κάτι βαθύτερο.

Οι λαοί πολύ απλά έχουν άλλες ανάγκες από αυτές που απασχολούν τους κυβερνώντες τους

Και όσο για την Δημοκρατία, οι πολιτικοί αυτές τις ημέρες την αγνοούν όσο μπορούν. Στην Βρετανία κυβερνά κάποιος που δεν τον ψήφισε κανείς.

Στην Γαλλία ο Πρωθυπουργός πέρασε μόνος του την αλλαγή για την συνταξιοδότηση. Κι εδώ, όλοι ξέρουμε τί έβγαλε τους ανθρώπους στον δρόμο. Η αδικία.

Μετά τα Τέμπη κανείς δεν νιώθει πια ασφαλής. Υποτίθεται πως ζούμε σε δημοκρατίες των ανθρώπων, από τους ανθρώπους, και για τους ανθρώπους, όπως είχε απαγγείλει ο Αβραάμ Λίνκολν μετά την μάχη του Gettysburg.

Αυτή την άνοιξη ίσως έχει έρθει η ώρα να αναρωτηθούμε ο καθένας για τον εαυτό του τί σημαίνουν αυτά τα λόγια για τον ίδιο.

Καθώς εισερχόμαστε στην εποχή του Υδροχόου, αυτήν την Άνοιξη σε καλώ να σκεφτείς:

Ποιες είναι οι δικές μου ανάγκες; Αντιπροσωπεύονται; Ποιος μιλά για τις γυναίκες και τις ανάγκες τους; Για το νέο εργασιακό περιβάλλον; Για την ψυχική υγεία; Για το κλίμα και το περιβάλλον; Ποιος μιλά για σένα;

Γιατί όπως τραγουδά μέσα από τις δεκαετίες ο αγαπημένος μου Ντίλαν “The line it is drawn/The curse it is cast/The slow one now/Will later be fast/Cause the time they are a-changin”.