Pajaritos: Ο Θεός των Μικρών Πραγμάτων

Από το βιβλίο της Arundhati Roy «Ο Θεός των Μικρών Πραγμάτων», επειδή το διάβασα πολλά χρόνια πριν, θυμάμαι λίγα πράγματα: το βιβλίο διηγούταν την ιστορία δυο παιδιών στην Ινδία που μεγάλωναν πλάι σε ένα ποτάμι.

Θυμάμαι πως ή συγγραφέας με έκανε να αισθάνομαι τα πάντα, το ήχο του νερού, το φτερούγισμα των εντόμων, χρώματα σαν το μέλι, αρώματα, ένα ώμο με μια μικρή δαγκωματιά.

Μιλούσε για μια οικογένεια, το φως και το σκοτάδι, μια άλλη χώρα και το πιο θαυμαστό… ο τίτλος του αντηχεί ακόμη μέσα μου. Είναι ένα φευγαλέο συναίσθημα. Δεν ξέρω να το περιγράψω.

Όταν όμως συναντώ στο πάρκο την γκρίζα γατούλα που ταΐζω, που την ονομάτισα Ζιζή, ή όταν μερικά πρωινά παρακολουθώ τα παπαγαλάκια που ζουν απάνω στην βελανιδιά της γειτονιάς μου να κάνουν λαμπερές πτήσεις μέσα στο μελί φως, σκέφτομαι τα Μικρά πράγματα και τον Θεό.

Που μπορεί να είναι οντότητα, ή ίσως είναι απλά η ενέργεια που δίνει ζωή στα πάντα. Που μπορεί να έχει χίλια ονόματα, ανάλογα με το που ζεις, ή να είναι απλά η σκοτεινή ύλη που μέσα της κολυμπάμε. Αλλά ξέρω ότι είναι εκεί για τα μικρά πλάσματα, όπως είναι και για εμάς.

Και αναρωτιέμαι, αν τα προσέχει κανείς καθώς ξεκινά την μέρα του, αν κανείς τα παρακολουθεί με την άκρη του ματιού καθώς βάζει μπροστά το αμάξι, μέσα από το παράθυρο όταν κουρνιάζουν σε μια γλάστρα, τις μικρές σκιές στο πλάι των δρόμων.

Μέλισσες, γάτες, σκυλιά, περιστέρια, αγριολούλουδα.

Ψυχές δέντρων, ψυχές μικρές

Ήμουν τυχερή γιατί μεγάλωσα με έναν Παππού που ήταν κυνηγός αλλά δεν σκότωνε τίποτα. Ανέβαινε στο βουνό μόνο για να παρατηρεί τις πέρδικες και τα δέντρα.

Στην αυλή μας μεγαλώναμε κουνέλια με κόκκινα μάτια, είχαμε ένα κλουβί με περιστέρια που επάνω είχαμε ζωγραφίσει την επιγραφή Pajaritos, όπως φωνάζουν τα μικρά πουλιά κάπου στην Νότια Αμερική ΄birdies΄ πουλάκια.

Μια φορά ένα καναρίνι πέταξε στον ώμο μου μέσα από το παράθυρο. Μια άλλη φορά κουβάλησα μια γάτα τρίχρωμη στο σπίτι. Ήταν ο παράδεισος και άναβα κεριά για τα ζωάκια μας, αλλά και για τη Βυσσινιά μας.

Θυμάμαι πως ήταν να είμαι κι εγώ ένα μικρό πλάσμα κάτω από αυτή την βυσσινιά, το σούρουπο, όταν οι σκιές βάθαιναν και τα κλαδιά κάναν μικρά φσσσς.

Αν ερχόταν ένας μεγάλος σκύλος; Αν οι κότες μας κινδύνευαν; Αν κινδύνευα εγώ; Έλεγα μαγικά λόγια και πατούσα τα βύσσινα, για να τρομάξω τα πνεύματα.

Στην πόλη, είναι εύκολο καθώς ρέεις κυνηγώντας τον χρόνο να μην παρατηρείς τίποτα

Είχα περάσει κι εγώ ένα διάστημα που καθώς βιαζόμουν πολύ, με απασχολούσαν μόνο τα πολύ απαραίτητα. Ή και καθόλου απαραίτητα.

Τελικά συνηθίζεις να ζεις χωρίς επίγνωση, σαν τυφλός, μια ολόκληρη διάσταση χάνεται. Η μοναξιά δεν είναι κυριολεκτικό συναίσθημα. Μπορεί να την αισθάνεσαι ακόμη και στο οικογενειακό τραπέζι, ή με τον σύντροφο σου.

Το ότι είμαστε άνθρωποι, δεν σημαίνει καθόλου ότι την μοναξιά μας την διώχνει η ανθρώπινη παρουσία μόνο. Είναι λογικό να πιστεύουμε πως είμαστε μεγάλα πλάσματα και το κέντρο του σύμπαντος. Γιατί αυτή την ιστορία υποστηρίζει ο νους. Είμαστε όμως πολύ περισσότερα από νους, είμαστε και ένα ευάλωτο σώμα, μια ψυχή, τόσο δα μικρή.