Μεταξύ συρμού και αποβάθρας: Η ειμαρμένη και εμείς

Αυτές τις ημέρες αναρωτιέμαι διαρκώς «Πως φτάσαμε εδώ;»

Και με το εδώ, εννοώ Μάρτιο του 2023, να θρηνούμε τόσα θύματα από σύγκρουση συρμών τρένου στο δρομολόγιο Αθήνα Θεσσαλονίκη.

Των μοναδικών δύο συρμών που κυκλοφορούσαν εκείνη την ώρα δηλαδή. Δεν έχουμε πενήντα τρένα να διασχίζουν την χώρα ταυτόχρονα όπως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Έχεις πάει στο Waterloo ή στο Kings Cross του Λονδίνου;

Πάρα πολλά τρένα. Θα μου πεις πουθενά δεν είναι τέλεια, αλλά επίσης, το έτος 2023 είναι αυτονόητο παντού: δεν μπορεί να κρέμεται η ζωή επιβατών από έναν άνθρωπο ο οποίος αλλάζει κλειδιά.

Κανείς δεν βασίζεται σε χειροκίνητα συστήματα πια. Kαι για αυτό τον λόγο απ’ ότι καταλαβαίνω το ελληνικό κράτος είχε δεχτεί και παρατήρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση: Επειδή τα τρένα μας τους φαινόντουσαν τριτοκοσμικά.

Αλλά πίσω στο αρχικό ερώτημα «Πως φτάσαμε ως εδώ;»

Πρώτη φορά κατάλαβα ότι κάτι πήγαινε στραβά με την χώρα μας, όταν πήγα να σπουδάσω στο Λονδίνο.

Ακόμη και στο Battersea όπου έμενα εγώ, που τότε ήταν η λάθος πλευρά του ποταμού, υπήρχαν τρένα παντού και μετρό με υπαλλήλους μέσα, δημόσιες βιβλιοθήκες σε κάθε γειτονιά και οι άνθρωποι ζητούσαν το λόγο από τις αρχές… Aυτό το τελευταίο με εντυπωσίασε.

Οι Άγγλοι έγραφαν στον Δήμο επιστολές για τις λακκούβες στην άσφαλτο, και ο Δήμος απαντούσε, αν κάτι τους ενοχλούσε στο σταθμό πήγαιναν στον υπεύθυνο με αυτοπεποίθηση και αυτός τους βοηθούσε αμέσως.

Όταν επέστρεφα, ρωτούσα γιατί εδώ δεν υπάρχει τίποτα από αυτά, και όλοι μου έλεγαν «Μην μας συγκρίνεις με αυτούς, εμείς είμαστε μια χώρα φτωχή».

Όταν κάποιος τηλεοπτικός παραγωγός, κάποτε, δήλωσε πτώχευση και δεν μας πλήρωσε, στην Επιθεώρηση Εργασίας μου είχαν πει θυμάμαι, που νομίζεις πως ζεις, εδώ δεν είναι Αμερική.

Και όλοι συμφωνούσαν μεταξύ τους, διαγενιακά, Baby Boomers, Generation X: Οι άλλες χώρες είναι πλούσιες, εμείς φτωχοί και σε μόνιμη απειλή, καλά που ήρθε ο τάδε και έδωσε δουλειές στα παιδιά μας, κι ο άλλος δωρεάν παιδεία για όλους. Σοβαρά;

Θα το πω ανοιχτά: Μας μαθαίνουν από παιδιά να ζητάμε πολύ λίγα

Σαν σύνολο, εμείς οι Έλληνες, έχουμε διδαχτεί να μην οραματιζόμαστε.

Η μια γενιά διδάσκει τους επόμενους να έχουν χαμηλές προσδοκίες συλλογικά κι ατομικά και να κοιτάνε την δουλειά τους.

Το συλλογικό μας υποσυνείδητο πάσχει από χαμηλή αυτοεκτίμηση και πάμε και ψηφίζουμε με αυτόν τον προγραμματισμό, όποιον να ναι.

Εσύ ας πούμε πως ρίχνεις ψηφοδέλτιο;

Κοιτάς το βιογραφικό του υποψηφίου ή το πρόγραμμα που έχει εξαγγείλει;

Και γενικά πόσο πιστεύεις στην δυνατότητα αλλαγής στην χώρα αυτή, από το 1 έως το 10;

Όταν δεν πιστεύεις πως μπορείς να αλλάξεις κάτι, σιγά σιγά πιστεύεις επίσης πως τίποτα δεν έχει σημασία.

Κι όμως ισχύει το αντίθετο: Όλα έχουν τεράστια σημασία

Οι Στωικοί έλεγαν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο είναι πως εκδηλώθηκες στο φως.

Ήρθες στην ζωή για να την απολαύσεις και για να την απολαύσεις πρέπει να ζήσεις τουλάχιστον με ασφάλεια.

Ζω στο κέντρο της Αθήνας και οι δρόμοι είναι σαν βομβαρδισμένοι, η άσφαλτος ξεφτισμένη, χιονίζει και μας πλακώνουν δέντρα, βρέχει και κατεβαίνει ο μπαζωμένος Ιλισός να μας πνίξει.

Χάσαμε τόσα παιδιά, έτσι άδικα.

Σήμερα έχουμε δώσει στην αρχαία λέξη Ειμαρμένη την ίδια σημασία με την λέξη Μοίρα και σαν λαός τον τελευταίο αιώνα μοιρολατρούμε συστηματικά. Η αλλαγή όμως είναι συνήθεια, και για να την επιφέρεις χρειάζεται να πιστέψεις στον εαυτό σου.

Ειμαρμένη στην πραγματικότητα σύμφωνα με την Διδάκτωρ του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αγγελική Κομποχόλη είναι η συνειδητοποίηση του λάθους.

Και το λάθος σε αυτήν την περίπτωση, είναι πεποιθήσεις γενεών που μας έχουν κάνει να ζητάμε πολύ λίγα.

Αξίζω, αξίζεις, αξίζουμε περισσότερα.

Είσαι έτοιμος να το πιστέψεις κι εσύ;