Οι μεγάλες προσδοκίες φέρνουν και μεγάλο πόνο

Οι μεγάλες προσδοκίες φέρνουν και μεγάλο πόνο και ο πόνος ενοχές και έπειτα κενό.

«Τον πίστεψα πολύ, δεν περίμενα ποτέ ότι θα με προδώσει»,

«Είχα τόσα όνειρα για εμάς κι έμειναν μισά και κυρίως όνειρα…»,

«Όχι, δεν το έκανα ποτέ αυτό, την περίμενα να είναι έτοιμη για να το κάνουμε μαζί και τελικά δεν ήταν ποτέ»,

«Κουράστηκα να με προδίδουν οι άνθρωποι. Μπορώ και μόνη μου καλά!».

Φίλοι που γύρισαν τις πλάτες, γονείς που ποτέ δεν τους άξιζε να έχουν τον τίτλο αυτό, εραστές που έστριψαν δια του αρραβώνος, συνεργάτες που σε φτυάριζαν για τα καλά όσο σου έφερναν γλυκά σε γενέθλια και γιορτές, άνθρωποι που πια δεν είναι εδώ κι όμως κάποτε ένιωθες πως θα ‘ναι για πάντα. Όλες και όλοι μας το έχουμε ζήσει.

Αν δεν προδοθείς και δεν προδώσεις δεν έχεις ζήσει, δεν έχεις μάθει τίποτα, το ξέρεις καλά…

Πώς όμως μαθαίνεις να ζεις από εδώ και στο εξής; Να εμπιστεύεσαι ξανά;

Θα σκεφτείς «με δυσκολία» κι έχεις δίκιο. Τα καλά νέα όμως είναι πως είναι στο χέρι σου το δύσκολο να γίνει υποφερτό και το υποφερτό συνήθεια που πίστεψέ με θα σου αλλάξει τη ζωή.

Όσο περιμένεις από τους άλλους, χάνεις εσένα. Όσο οι προσδοκίες σου αγγίζουν ταβάνι, τόσο περισσότερο πιθανό είναι από το ταβάνι να βρεθείς στο πάτωμα. Και για την ακρίβεια να γίνεις ένα με το πάτωμα.

Το ζήτημα είναι να μη φτάσεις έως εκεί, αλλά ακόμα κι αν φτάσεις –που είναι πολύ ανθρώπινο και οκ- το ζήτημα είναι να σηκωθείς. Όσο ανέχεσαι το πάτωμα και επιτρέπεις στον εαυτό σου να το κάνει δεύτερη φύση, σκληραίνει το παιχνίδι. Τι σημαίνει αυτό; Ζήσε με μηδενικές προσδοκίες.

Κάνε όνειρα, έρωτα, σχέδια, πλάνα, σχέσεις όσο και όπως τα θες, αλλά… άσε τις προσδοκίες στον κάδο των αχρήστων. Άλλωστε, όλα είναι τώρα. Οι άνθρωποι, τα λόγια, η ζωή. Σκέψου το…