Όλα είναι προσωρινά και η ζωή διαρκείας

Οι εποχές αλλάζουν. Τα φύλλα πέφτουν, λουλούδια ανθίζουν, η φύση κλαίει, η φύση γελά.

Τα ρούχα αλλάζουν. Κρυώνεις με τη ζακέτα, σκας με το μπουφάν και ονειρεύεσαι παραλία. Τα σπίτια αλλάζουν. Το πατρικό στα Γρεβενά κι εσύ τώρα Κυψέλη, αναζητάς επόμενο προορισμό. Οι άνθρωποι αλλάζουν, οι σχέσεις αλλάζουν, τα όνειρα, τα όρια, τα θέλω, οι αντοχές, οι υποχρεώσεις.

Πώς είναι δυνατόν όταν όλα τριγύρω αλλάζουν εμείς να παραμένουμε τόσο σκληροί σε πάσης φύσεως συνθήκη με τον εαυτό μας;

Τον πιέζουμε να είναι «καλά», να δείχνει «καλά», να φαίνεται δυνατός, να μη λυγίζει, να μη μοιάζει «ευάλωτος» -λες και δεν είμαστε άνθρωποι-, να αψηφά τις εντάσεις, τα δύσκολα, την απώλεια, τη μοναξιά, το θάνατο. Σηκώνουμε μαστίγιο, δεν παίρνουμε ανάσα.

Έχουμε ανάγκη ξεκούραση, μα παραμένουμε στον υπολογιστή.

Θέλουμε να πάμε μια βόλτα, μα «το deadline είναι πολύ άμεσο, πρέπει να κάτσω να δουλέψω».

Το σώμα μας χρειάζεται ύπνο κι εμείς επιμένουμε να κάνουμε σενάρια για το συνάδελφο που υποθέτουμε ότι μας φτυαρίζει στο αφεντικό γιατί θέλει να πάρουμε πόδι και να μας φάει τη θέση.

Το κεφάλι έχει ανάγκη detox κι εμείς ανοίγουμε κρασί. Να θολώσει, να «φύγει», να πάει αλλού…

Και όλα αυτά… λες και ζούμε δέκα ζωές.

Μα η ζωή είναι μια και είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή.

Εσύ διαβάζεις, εγώ γράφω, αυτός ποτίζει τα λουλούδια στον κήπο, αυτή μόλις έβαλε τέλος σε δύο χρόνια σχέσης μέσα σε δύο λεπτά, εμείς βράζουμε στο ίδιο καζάνι, εσείς γελάτε, αυτοί επιμένουν, αυτές ομορφαίνουν και όλοι μαζί ονειρευόμαστε έναν καλύτερο κόσμο για εμάς και τα παιδιά μας.

Και όσο συμβαίνουν όλα αυτά η ζωή προχωρά και δεν τελειώνει ποτέ.

Όσα κι αν περάσουν, όσοι κι αν πετάξουν μακριά. Όλα είναι προσωρινά και η ζωή διαρκείας. Προσοχή στη λανθασμένη αντίληψη και προσδοκία ότι ζούμε δέκα ζωές. Όλα είναι τώρα.