Το «σ’ αγαπώ» δεν λέγεται μα φαίνεται σε όλα τα μικρά

Γέμισε το Facebook ελληνικές σημαίες

Όλοι περήφανοι για ένα έθνος που όλο μικραίνει, συρρικνώνεται, σαν μάλλινο ρούχο που μπαίνει στα μανίκια κάθε φορά που το (ξε)πλένουμε.

Όλοι περήφανοι για έναν τόπο που πρέπει να είναι ο καλύτερος και να τον αγαπάμε. Μόνο που όταν αγαπάς τον τόπο σου, δεν αρκεί να τον γεμίζεις μπλε σημαίες…

Αν πεις «τον αγαπώ τον τόπο μου» θα πει ότι τον σέβεσαι και τον πονάς. Ότι τον νοιάζεσαι σαν να ΄ταν παιδί σου. Τον ξεγυμνώνεις από την όμορφη φορεσιά του και τα ηρωικά παραμυθάκια που μαθαίνεις στο σχολείο και τον κοιτάς στα μάτια – γιατί τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια, κι αυτό δεν είναι απλά ένα κλισέ.

Κι αν πεις «τον αγαπώ τον τόπο μου», θα πει πως παίρνεις τα καλά του και τα κάνεις καλύτερα, πως βλέπεις τα άσχημά του και θέλεις να τα φτιάξεις, θα πει πως τον φροντίζεις, τον αφουγκράζεσαι, γιατρεύεις τις πληγές του και του μαθαίνεις γράμματα.

Δεν τον πετάς μες στις λακκούβες που γεμίζουν με νερό κάθε που βρέχει, δεν τον αφήνεις στα σκουπίδια, ούτε τον καις. Δεν χαραμίζεις τα ταλέντα του, δεν δοκιμάζεις τα όριά του, ούτε τον αφήνεις νηστικό και παγωμένο.

Το «αγαπώ τον τόπο μου» θα πει πως δεν τον ξεπουλάς, δεν τον αφήνεις να πεθαίνει στους διαδρόμους των νοσοκομείων, δεν τον πετάς σε σχολεία που διαλύονται, ούτε του μαθαίνεις να μισεί ό,τι δεν του μοιάζει.

Όταν αγαπάς τον τόπο σου, νοιάζεσαι για τους ανθρώπους του και τους προσέχεις σαν κόρη οφθαλμού.

Το «σ’ αγαπώ» δεν λέγεται μα φαίνεται όταν υπάρχει

Βρίσκεται στις καθαρές αυλές και τους περιποιημένους δρόμους, στις ουρές των super market, στα κόκκινα φανάρια και τις διαβάσεις, στην καλημέρα που θα πεις, στην κατανόηση που θα δείξεις, στην ελευθερία που θα σεβαστείς, στη βία που θα αποκηρύξεις.

Το «σ’ αγαπώ» δεν λέγεται μα φαίνεται σε όλα τα μικρά της κάθε μέρας μας και όχι στη μεγάλη γαλανόλευκη που θα σηκώσουμε μία με δυο φορές τον χρόνο.