Πώς να φύγεις από κάτι που κατοικεί μέσα σου;

“Φεύγω” είπες και έμεινα να σε κοιτάω σαστισμένη

Κάτι δεν άκουσα καλά, κάτι άλλο θα είπες… Η απόγνωση ήταν ολοφάνερη. Μου κάνεις κάποια πλάκα σκέφτηκα. Σε λίγο θα με πάρεις αγκαλιά και θα μου πεις πως αστειευόσουν, πως δεν μπορείς χωρίς εμένα…

Κι όμως δεν το είπες… Με κοιτούσες και έφυγες… Κι εγώ; Εγώ τι κάνω τώρα; Πώς να σε βγάλω απ’ τη ζωή μου, απ’ τις σκέψεις μου, από μέσα μου;

Χρόνος χρειάζεται λένε και θα γιατρευτείς

Πώς να γιατρευτώ, αν δεν θέλω; Πώς να προχωρήσω, αν δεν θέλω χωρίς εσένα;

Οι σκέψεις μου είναι τόσο μπερδεμένες. Η ιστορία που επαναλαμβάνω στο μυαλό μου μια κατηγορεί εσένα και μια εμένα, από θρίλερ μετατρέπεται σε ρομαντικό κομεντί και μετά σε ταινία μυστηρίου.

Τι φταίει τελικά; Γιατί να μην το προσπαθήσουμε; Γιατί δεν μου μίλησες νωρίτερα; Γιατί φτάσαμε ως εδώ; Γιατί γιατί και πάλι γιατί… Αυτά τα “γιατί” που βασανίζουν, που δε σ’ αφήνουν να κοιμηθείς, που δε σ’ αφήνουν να ηρεμήσεις…

Κι αν σε ρωτήσω θα μάθω; Όχι!

Δε θέλεις να μου πεις, δεν τολμάς να με κοιτάξεις στα μάτια, δεν τολμάς να με αντιμετωπίσεις. Μόνη μου θα πρέπει να βγάλω το φίδι απ’ τη τρύπα… τις απορίες μου απ’ τη σκέψη μου… εσένα απ’ τη ζωή μου, ή μάλλον αυτό το έκανες κι από μόνος σου.

Το χειρότερο βέβαια είναι πως υπάρχεις τριγύρω, με προκαλείς

Δε μ’ αφήνεις να προχωρήσω, να σε ξεχάσω. Θέλεις και δε θέλεις, μπορείς και δε μπορείς… και το δικό σου μπέρδεμα γίνεται δικός μου εφιάλτης.

Πρέπει εγώ να είμαι η δυνατή που θα βάλει την τελεία εκεί που εσύ βάζεις κόμμα. Πρέπει εγώ να πω το οριστικό τέλος, αφού εσύ τελικά δεν μπορείς, δε θέλεις αλλά ούτε ξέρεις και τι θέλεις.

Τι νόημα έχει όμως όλο αυτό; Αν ήθελες, θα το ήξερες, θα προσπαθούσες, δεν θα το έβαζες στα πόδια. Στην εξίσωση μπήκε τώρα και το ‘αν’. Και δεν ξέρω τι είναι τελικά χειρότερο, το “γιατί” ή το “αν”…

Δε ξέρω πότε, όμως ξέρω πως εγώ θα βγω δυνατή απ’ όλο αυτό. Για σένα δε ξέρω, εσύ θα αποφασίσεις, όταν μπορέσεις να δεις καθαρά. Εγώ όμως θα το καταφέρω, θα απολαύσω πάλι τη ζωή μου, τη καθημερινότητά μου, τον ήλιο, τη φύση… Θα συνέλθω… Θέλω απλά το χρόνο μου!

Γράφεις, αλλά γράφεις μόνο για σένα.

Μήπως αυτό ήρθε η ώρα να αλλάξει;