Όρια: Μήπως αυτό τελικά σημαίνει ενηλικίωση;

Όταν μπήκα στον κόσμο των ενηλίκων αντιμετώπισα ένα μεγάλο για τα δεδομένα του χαρακτήρα μου πρόβλημα.

Έπρεπε να πορευτώ με ανθρώπους πολλούς και διαφορετικούς.

Αυτό είχε μια ιδιαίτερη ομορφιά, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, γλίτωνα την πλήξη.

Η ομορφιά της ζωής είναι αυτή ακριβώς η διαφορετικότητα του καθενός.

Δεν μπορώ να φανταστώ ίδιους ανθρώπους με ίδια θέλω και συμπεριφορές, δεν μπορώ να φανταστώ πρόοδο και αλλαγή αν είμαστε όλοι ίδιοι και προβλέψιμοι.

Και εδώ έρχεται μια μεγάλη ανατροπή

Τι πρέπει να κάνεις για να περιορίσεις αυτούς που θέλεις να κρατήσεις σε απόσταση κάποιους γνωστούς, κάποιους συναδέρφους κάποιους φίλους και συγγενείς;

Αυτούς που εκφράζουν την επικριτική τους άποψη για τις αποφάσεις σου και τις επιλογές σου πάντα;

Μα τι άλλο…

Να θέσεις τα όρια σου!!!

Όρια απέναντι σε όσους δεν μπορούν, η δεν έχουν την διακριτικότητα να τα θέσουν οι ίδιοι. Δύσκολο πράγμα. Για μένα σίγουρα, τουλάχιστον στην αρχή.

Ο άνθρωπος όμως εκπαιδεύεται ευτυχώς και αυτό που του φαντάζει καμιά φορά ακατόρθωτο γίνεται σιγά σιγά, βήμα βήμα όλο και πιο εύκολο και τελικά φθάνει η στιγμή που τα έχεις καταφέρει. Έχεις βάλει τα όρια σου.

Πόσο μεγάλη χαρά νιώθεις τότε, πόσο αυτόνομη και δυναμική!!

Λέγεται ενηλικίωση αυτή η διαδικασία;

Δεν γνωρίζω… σίγουρα όμως σου χαρίζει ένα έξτρα χαμόγελο το κατόρθωμα αυτό και σίγουρα είναι μια αναγνώριση της δυναμικής σου, που κάπου υπήρχε μέσα σου αλλά δεν είχε ακόμα ξυπνήσει…