Προχτές στο τηλέφωνο με αποκάλεσαν «γλυκιά ΜΟΥ κοπέλα»…

Προχτές στο τηλέφωνο με αποκάλεσαν “γλυκιά μου κοπέλα”. Σε πολύ γλυκό τόνο, δεν αντιλέγω. Μια πολύ γλυκιά κυρία κατά τα άλλα, δεν αντιλέγω.

Η πολύ γλυκιά κατά τα άλλα κυρία αυτή, δε με γνωρίζει προσωπικά. Να έχουμε μιλήσει στο τηλέφωνο λόγω δουλειάς 10 φορές; Εννοείται δεν την έχω δει καν από κοντά. Εννοείται γνωρίζει το όνομά μου.

Μόλις μου λέει λοιπόν «Ναι γλυκιά μου κοπέλα…», απλά κολλάω εκεί και δε θυμάμαι ούτε τι ακολούθησε τη φράση της…

Αν σκεφτείς ότι είμαι κομπλεξική επειδή το θίγω, θα σε παρακαλέσω να πατήσεις Χ στο παραθυράκι του Magicme (πάνω δεξιά είναι), λογικά δεν έχεις θέση εδώ. Κι αν ήδη πιάνεις που το πάω… καλώς ήρθες ξανά, εσένα θέλω.

Είμαι πολύ γλυκιά κοπέλα, αλλά έχω όνομα

Επίσης, δεν είμαι «μου» κανενός, εκτός κι αν έχω δώσει το δικαίωμα και το πράσινο φως στον άλλον, ότι είμαι. Πέρα απ’ τους ανθρώπους μου δηλαδή, την οικογένεια και κάποια πολύ αγαπημένα πρόσωπα (που ξέρουν ποια είναι), σε κανένα.

Γιατί κάνω λόγο για όλα αυτά;

Γιατί παρόμοιο περιστατικό είχα ζήσει σε ηλικία εφτά ετών, όταν είχα πάει στην εργασία της μητέρας μου, πιτσιρικάκι και ένας μεγαλοδιευθυντάς της έκανε «Ωωωω Κατερίνα, τι γλυκό κοριτσάκι!». Σαν να μην ήμουν εκεί. Γύρισα, τον κοίταξα πολύ σοβαρά και αποκρίθηκα: «Μάρη με λένε».

Την ιστορία αυτή τη λέει ακόμα η μητέρα μου και γελάμε κι εγώ ξέρεις τι σκέφτομαι;

Ότι το παιδί του τότε είχε πολύ τσαμπουκά αυτονόητο και καθαρό μυαλό γιατί τα παιδιά ξέρουν και απάντησε. Και η ενήλικη γυναίκα του τώρα προσπαθεί πολύ να ΜΗΝ της σπάσει ακόμα μια φορά ο τσαμπουκάς από όλους αυτούς και όλες αυτές που επιμένουν να αναπαράγουν στερεότυπα που μας κόβουν την ανάσα μέρα με τη μέρα.

Οξυγόνο παρακαλώ, οξυγόνο

Γιατί ναι, μέρα με τη μέρα ανάσες κόβονται. Με τα «γλυκιά κοπέλα» και «κοριτσάκι» και «κουκλίτσα». Δεν ακούω κανένα να λέει «Καλώς την έξυπνη», ακούω όμως να λέει «Καλώς την όμορφη».

Και επίσης, όταν είσαι στο χορό σαν η «πάντα πιο νέα» σε ένα χώρο, σε εκπαιδεύσεις, σε συνέδρια, ομιλίες, συνεργασίες, σχεδόν πάντα, για να μην πω πάντα είσαι το «κοριτσάκι». Κι αν δε στο λένε face to face, στο δείχνουν με τον τρόπο τους.

Κι όλα εμείς τα «κοριτσάκια», τι να κάνουμε; Επανάσταση; Να αρπάξουμε σημαίες να κατεβούμε στους δρόμους;! Ειλικρινά… είμαστε ΑΠΕΙΡΕΣ. Και απίθανα ικανές.

Δεν πιστεύω ότι η γλυκιά κατά τα άλλα κυρία που με αποκάλεσε «γλυκιά μου κοπέλα», ενώ ξέρει το όνομά μου και δεν της είμαι «μου» σε καμία περίπτωση, είχε κακή πρόθεση. Αυτό έχει μάθει, αυτό έκανε. Αυτό είναι και το πρόβλημα.

Ότι όσο επιμένει και εκείνη και άλλες τόσες και άλλοι τόσοι να αναπαράγουν το στιλάκι και τις συμπεριφορές που μας κάνουν εν έτη 2023, να νομίζουμε πως ζούμε στο ’50, χωρίς καν να έχουμε ζήσει βιολογικά (!), τόσο η ανάσα μας κόβεται -και όχι ωραία σαν τα φιλιά- αλλά χάλια σαν τις κρίσεις πανικού.

Αλήθεια, αν στα 31 της και έχοντας βιώσει διακρίσεις πάσης φύσεως, ηλικιακό ρατσισμό, σεξισμό, λεκτική, συναισθηματική και όχι μόνο κακοποίηση και ερχόταν μια πενηντάρα και της έλεγε «γλυκιά μου κοπέλα…», πως θα ένιωθε;

Δεν είναι όμως αυτό που ξεχειλίζει το ποτήρι, όχι

Είναι ότι δε βάζουμε μυαλό.

Κι ότι όταν ανοίγουμε το στόμα μας, με πρόθεση ή χωρίς, πετάμε βατράχια αντί να το βάλουμε να δουλέψει. Όπως είπε και ο Frank Zappa, «Τα μυαλά είναι σαν τα αλεξίπτωτα. Λειτουργούν καλύτερα όταν είναι ανοιχτά». Ακους; Ακούω να λες…

Σήμερα η γλυκιά σου, μέλι στάζει.

Τα σέβη μου!

Stay in your Magic love,