Το «Poor Things» είναι ένα αληθινό αριστούργημα

Poor things: Το περίμενα πώς και πώς. Για να το θέσω ακόμα πιο σωστά… Νέα ταινία σε σκηνοθεσία του Γιώργου Λάνθιμου: Την περίμενα πώς και πώς!

Μπορεί οι αρρώστιες που σκάσανε μύτη απανωτά η μία μετά την άλλη με την έλευση του ’24 να καθυστέρησαν κάπως την προβολή, όμως χαρτομάντηλα check, νεράκι check, μασκούλα check και βρίσκομαι απέναντι από τη σκηνή.

Και ξεκινάει το όνειρο, ή μάλλον καλύτερα ο εφιάλτης που ζει κάθε γυναίκα στον πλανήτη γη, σε όποια ήπειρο, χώρα, πόλη και τα συναφή, δοσμένος σε σκηνοθεσία γοτθικού ονείρου: Βρισκόμαστε στη Γλασκόβη της βικτωριανής περιόδου λοιπόν, όπου μια γυναίκα αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή της για να… βρει τον εαυτό της τελικά ξανά, ζωντανό, χάρη σε έναν ιδιαίτερο χειρουργό, ο οποίος την επαναφέρει. Η ίδια φυσικά δε θυμάται απολύτως τίποτα και έτσι ο ιδιαίτερος αυτός επιστήμονας σαν σωστός «god» την «θέτει υπό την προστασία του» και της δίνει το όνομα «Μπέλλα».

Σε όλη τη διάρκεια του έργου, 2 ώρες και 21 λεπτά, παρατηρούμε τη φιλοπερίεργη, «αγενή» και ατρόμητη Μπέλλα να ανακαλύπτει τον κόσμο –έναν πολύ γνωστό σε όλες μας «καθωσπρέπει» κόσμο-, τον εαυτό της, το σώμα της, τις «απαγορευμένες απολαύσεις» της ζωής -για μια γυναίκα- και το κυριότερο: Την σπουδαιότητα και την αξία των επιλογών και της ελεύθερης βούλησης σε έναν κόσμο όπου τα πάντα πλέον αμφισβητούνται και η έννοια της ελευθερίας έχει πάρει χροιά «σχετική».

Σουρεαλιστικό, ακαταμάχητο και για πολλούς προκλητικό το όλο concept με μια απόλυτα αφοσιωμένη στο ρόλο της Emma Stone, σε κερδίζει για το χιούμορ του, τις αλήθειες του αλλά και για την πρόταση που κάνει για έναν άλλο κόσμο: Απελευθερωμένο, αυθεντικό, εκστατικό, μαγικό, απαλλαγμένο από αποστειρωμένες πεποιθήσεις και λίγα στη σημασία αλλά και το αποτύπωμά τους «πρέπει», «όχι», «μη».

Αν μπορούσα με μια μόνο λέξη να χαρακτηρίσω το Poor Things, αυτή θα ήταν «Απελευθέρωση». Δε χρειάζεται καν να σας μιλήσω για τις ερμηνείες Dafoe, Raffalo, Youssef και ιδίως για τη Stone: Εντάξει, όπου κι αν την έχω δει είναι απόλαυση… εδώ όμως είναι αποκάλυψη!

Βγαίνω έξω από την αίθουσα του σινεμά με ένα τεράστιο χαμόγελο, γαλήνη στη ψυχή και μια στιγμή “aha“: Είμαστε οι γυναίκες που είμαστε και μαζί οι μητέρες και τα παιδιά μας είτε τα έχουμε φέρει στον κόσμο είτε όχι.

Είμαστε πολλά γιατί μπορούμε!

Και έτσι (μας) οφείλουμε να ζούμε.

ps. Δεν έχω ιδέα πώς και γιατί φαγώθηκαν όλοι να ξεψαχνίσουν τα video clips και τα διαφημιστικά του Λάνθιμου έναν αιώνα πριν, -σοβαρά τι θέλουν να αποδείξουν;!- αυτό όμως που σίγουρα γνωρίζω είναι ότι το Poor Things μπήκε αδιαπραγμάτευτα στο top 5 αγαπημένων μου ταινιών, το οποίο θα μοιραστώ μαζί σας σύντομα.

Έως τότε, καλή προβολή… θα με θυμηθείτε 😉

Photo credits: Atsushi Nishijima/Searchlight Pictures