Το δύσκολο που πρέπει να κάνεις

Θα ήταν ιδανικό να μπορούσαμε να έχουμε εύκολη επικοινωνία με όλους τους ανθρώπους ή να μη χρειάζεται να μπούμε στην αμήχανη θέση να κάνουμε μία δύσκολη συζήτηση, όμως έχω καταλήξει πως αυτές είναι οι συζητήσεις που δε γίνεται να παραβλέψουμε.

Και μέσα σε αυτόν τον μήνα είχα δύο τέτοιου είδους δύσκολες συζητήσεις. Η μία είχε ακριβώς την εξέλιξη που ήλπιζα και μου πρόσφερε πραγματική συναισθηματική ανακούφιση και μόνοιασμα μέσα από το μοίρασμα, και η δεύτερη πήγε κατά διαόλου. Όχι, δεν είμαι υπερβολική, ήταν οριακά σκέτη καταστροφή.

Και έτσι κάθισα και σκέφτηκα πώς μπορείς να κάνεις μία τέτοια δύσκολη συζήτηση, με φίλο, σύντροφο, συνεργάτη, συγγενή και να βγεις αλώβητη στον τελικό προορισμό.

Και το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι ότι πραγματικά χρειάζεται να εκφραστείς με ειλικρίνεια.

Έχουμε την τάση να αποφεύγουμε αυτές τις δύσκολες συζητήσεις, από αμφιβολία, ντροπή, αναβλητικότητα ή γιατί δε θέλουμε να ταράξουμε τα νερά, να ταλαιπωρήσουμε ή να στενοχωρήσουμε κανέναν, να ανατρέψουμε την όποια ισορροπία μπορεί να υπάρχει, όμως το μόνο που κάνει αυτό είναι να διαιωνίζει μία κατάσταση που προφανώς και δεν είναι προς όφελος κανενός, καθώς «χτίζεται» ένταση, θυμός και αμηχανία από την έλλειψη επικοινωνίας.

Η εξυπνότερη επιλογή είναι να σκεφτείς καλά τι έχει συμβεί, ποια είναι η δική σου θέση, ποια είναι τα συναισθήματά σου, τι θες να περάσεις στην άλλη πλευρά και αντιστοίχως, να είσαι έτοιμη να ακούσεις τι έχει να σου απαντήσει.

Η ενσυναίσθηση μπορεί να είναι tricky ενίοτε, όμως οφείλεις να τη βγάλεις από τη φαρέτρα σου, ακόμα και εάν το πρόσωπο απέναντί σου ούτε που έχει ακούσει ποτέ την έννοια, για να μπορέσει και να τη χρησιμοποιήσει!

Μπορείς να μιλήσεις για τα συναισθήματά σου χωρίς να τα αφήσεις να σε κυριεύσουν. Είναι εύκολο αυτό; Μπορεί και όχι. Έχω μία επιτυχημένη και μία αποτυχημένη απόπειρα να αναλύσουμε περισσότερο εάν θες, όμως τουλάχιστον είναι βασικό να ανοίξεις τα χαρτιά σου.

Γιατί είναι σημαντικό να φροντίσεις τον εαυτό σου ακόμα και μέσα σε μία τέτοια κατάσταση και να θυμάσαι πως δε χρειάζεται κανείς να σε λυπηθεί, για να βρεθεί μία λύση ή να μπεις στη θέση του θύματος, προκειμένου να έχεις βήμα, για να εκφραστείς.

Έτσι νιώθω πως θα τα καταφέρεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου και να μη γίνεις έρμαιο του θυμικού σου. Θα παραμείνεις με τα πόδια στη γη και το μυαλό στο τώρα. Όχι σε υποθέσεις, συμπεράσματα, τοξικά μοτίβα.

Και εάν η όλη διαχείριση είναι πολύ έντονη και χρειάζεται να πάρεις μία ανάσα, αυτό ακριβώς οφείλεις να κάνεις. Και εάν η δύσκολη συζήτηση καταλήξει στο να συμφωνείτε ότι διαφωνείτε, και αυτό ακόμα είναι ένα αποτέλεσμα.

Όμως αισθάνομαι πως έχουμε πολλά βαρίδια μέσα στο μυαλό, την καρδιά και την ψυχούλα μας, για να αφήνουμε τον φόβο μίας δύσκολης συζήτησης να μας βαραίνει ακόμα περισσότερο και να μας περιορίζει.

Ίσως είναι από τις φορές εκείνες που εάν δε σπάσεις αυγά, δε φτιάχνεις ομελέτα.