Το λάθος που κάνουμε επανειλημμένα στη ζωή μας και κοστίζει

Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους

Ας ξεκινήσουμε σήμερα απ’ τη βάση αυτή.

«Λάθος το οποίο γίνεται δύο φορές βέβαια δεν είναι λάθος, είναι επιλογή», λέει μια αγαπημένη μου πελάτισσα και τολμώ να πω πως το «ακούω».

Υπάρχουν λογιών και λογιών λάθη. Κάποια… κοστίζουν ακριβά κι άλλα κοστίζουν λιγότερο. Κάποια από αυτά δε σε αφήνουν να κλείσεις μάτι και άλλα, απλά τα προσπερνάς.

Ας συμφωνήσουμε όμως σε κάτι:

Είτε έχεις χάσει τον άνθρωπο της ζωής σου από δικό σου λάθος –γιατί συμβιβάστηκες σε μια άλλη σχέση, γιατί φοβήθηκες ότι δε θα σας βγει, γιατί δεν το πίστεψες αρκετά–, είτε το λάθος σου ήταν μια απότομη συμπεριφορά στη μητέρα σου που τη στεναχώρησε, αν θέλεις να μάθεις απ’ αυτό… μαθαίνεις.

Στην τελική, όταν ξανακάνεις το ίδιο «λάθος», θα το κάνεις καλύτερα…!

Ας έρθουμε όμως τώρα στο θέμα μας, γιατί τόση ώρα βάζω το πλαίσιο και ζουζουνίζω γύρω από αυτό. Είναι προσωπική μου εκτίμηση να πω σε αυτό το σημείο, το πιστεύω πολύ όμως ότι θα το «ακούσεις» κι εσύ.

Το λάθος που κάνουμε επανειλημμένα στη ζωή μας και κοστίζει

Αν έχω καταλήξει σε ένα συμπέρασμα –στο κεφάλι μου ουσιαστικό– γύρω από τον μαγικό κόσμο του «λάθους», και να σου πω σε αυτό το σημείο ότι η λέξη «λάθος» και μόνο μου τρυπάει το μυαλό, είναι αυτό: Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από το να μην εκφράζουμε αληθινά τον κόσμο μας.

Μάθαμε από μικρά πώς το να είμαστε ευάλωτοι και να μιλάμε για τα συναισθήματά μας δείχνει αδυναμία. Μάθαμε επίσης πως «ο καλός καλό δε βλέπει» και πως η αρένα χρειάζεται ανθρώπους που φαίνονται δυνατοί, σίγουροι και κυριαρχικοί.

Υποσυνείδητα λοιπόν ξέρετε τι μάθαμε;

Πως ο κόσμος δε χρειάζεται «συναισθηματισμούς», πως το «δράμα» είναι περιττό και πως είναι προτιμότερο μια επιθετική συμπεριφορά απέναντι σε όλα αυτά και όποιον τα εμφανίζει από το να εκφράσουμε αληθινά… την αλήθεια μας.

Το ότι νιώθουμε πληγωμένοι, το ότι φοβόμαστε, το ότι έχουμε αγωνία, ότι αισθανόμαστε θλίψη, μελαγχολία ή απόγνωση. Όχι, όχι… όλα αυτά είναι για τους αδύναμους σου λένε… Όχι, όχι… έτσι, δεν επιβιώνεις.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ακύρωση του εαυτού μας από το να μην εκφράζουμε αληθινά τον κόσμο μας. Δεν υπάρχει άλλο λάθος που να κοστίζει τόσο ακριβά σε αυτή τη ζωή.

Και ο αντίκτυπος; Μόνιμη καταπίεση, θυμός με τον εαυτό μας –όσο βρισκόμαστε σε πλάνη ότι είμαστε θυμωμένοι με τους άλλους-, σχέσεις κενές, κενή ζωή.

Σπάσε το λάθος, όχι τον εαυτό σου

Δε ξέρω πόσο συμφωνείς με τα παραπάνω, σκοπός μου είναι να σε προβληματίσω, όχι να σε κάνω να πεις «έχεις δίκιο».

Καμιά φορά ξέρεις τι αναρωτιέμαι; «Ποιο είναι το μεγαλύτερο ρίσκο;».

Να ζεις μια ζωή φαινομενικά δυνατός με αυλή, τακτοποιημένες υποθέσεις και αέρα κυριαρχίας όπου όλα είναι τοποθετημένα γύρω απ’ την ασπίδα σου και δε σε αγγίζει –πάλι φαινομενικά- κανείς και τίποτα, ή…

Μια ζωή εναρμονισμένη με τις αξίες, τα συναισθήματα, την αλήθεια και κατ’ επέκταση τον κόσμο σου; Μια ολόψυχη ζωή;

Δε χρειάζεται να σπάσεις τον κόσμο σου φίλε μου. Το λάθος χρειάζεται να σπάσεις.

Το λάθος που λέει ότι ο συναισθηματικός είναι αδύναμος και πως οι «δυνατοί» κερδίζουν.

Το λάθος που σε σμικραίνει και σε πηγαίνει μέσα κι έξω σου υπό τον μηδέν.

Το να είσαι ευάλωτος σημαίνει να τολμάς και πίστεψέ με… δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από αυτό.

Τροφή για σκέψη…

Stay in your Magic,

Μάρη